Het emotionele verhaal van Adam Stansfield die werd opgevolgd door zijn zoon

We sing a song for our Stanno, and we will never let you go, 'cus you will always be, at City with me. Het is een ontroerend liedje van de fans van Exeter City. Met Stanno wordt Adam Stansfield bedoeld, oud-spits van de club die op 10 augustus 2010 op 31-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van colorectale kanker. Twaalf jaar later maakt zoon Jay zijn debuut voor Exeter.

Door Jonathan van Haaster

Adam Stansfield was een voetballer die werd gekenmerkt door werklust en ambitie. Bij amateurteams Cullompton Rangers en Elmore begon hij zijn carrière. Proefperiodes bij professionele teams liepen op niets uit, totdat hij namens Elmore tegen Yeovil speelt. Trainer Gary Johnson raakt onder de indruk van Stansfield en haalt hem in 2001 naar de club. Daar behaalt Stanno zijn grootste succes, wanneer hij in 2002 de FA Trophy wint, het nationale bekertoernooi voor semi-profs. Op Villa Park, thuishaven van Aston Villa, maakt Stansfield de beslissende 2-0 tegen Stevenage Borough. 19.000 toeschouwers zijn getuige van het voor Stansfield en Yeovil historische moment. In het seizoen 2002/03 wint Yeovil de Football Conference, het vijfde niveau van Engeland. Promotie naar de League Two volgde, maar Stansfield bleef achter in de Football Conference. Daar kwam hij twee jaar uit voor het inmiddels failliete Hereford United, waarmee hij in zijn tweede seizoen daar promotie naar de League Two wist af te dwingen. Toch bleef Stansfield wederom in de Football Conference. In 2006 stapte hij namelijk over naar Exeter.

Klimmen op de ladder
Zelf verklaarde Stansfield dat zijn grootste doel is om jonge spelers te helpen ontwikkelen. Doelpunten en promotie waren van ondergeschikt belang. Met die vrijheid speelde Stansfield en was hij met zijn Exeter in 2007 dicht bij promotie naar het vierde niveau. De finale van de play-offs ging dat jaar verloren, maar het jaar daarop promoveerde Exeter wel. Stansfield hielp zijn team te plaatsen voor de play-offs door te scoren in het 4-4 gelijkspel tegen Burton Albion. In de finale van de play-offs werd Cambridge United met 1-0 verslagen. In de League Two was Stansfield van grote waarde met tien doelpunten in 37 wedstrijden. Exeter trok de goede lijn door en wist zelfs promotie naar de League One af te dwingen, het derde niveau van Engeland. Stansfield speelde nog nooit op zo’n hoog niveau, maar toch blijkt dat seizoen, 2009/10, bitterzoet voor hem te zijn. Hij maakt acht doelpunten en blijkt uitstekend in staat met het niveau mee te kunnen. Dat seizoen krijgt hij echter ook te horen dat hij aan kanker lijdt.

Tegenover BBC Spotlight liet manager Paul Tisdale weten dat er weinig goed nieuws te melden was over zijn spits. “Maar als er iemand is die hiermee om kan gaan, is het Adam.” In april 2010 liet Stansfield een deel van zijn darm verwijderen. De operatie was een succes en de goedgehumeurde Stansfield meldde zich in juli zelfs voor de eerste dag van de voorbereiding bij Exeter. De chemotherapie eiste echter zijn tol en hij maakte een vermoeide indruk. Sindsdien gaat hij snel achteruit en overlijdt hij uiteindelijk op 10 augustus 2010. Als eerbetoon stelt Exeter zijn rugnummer 9 voor negen seizoenen niet beschikbaar en is er een tribune in het stadion naar hem vernoemd. Bij zijn uitvaart in de Exeter Cathedral waren honderden mensen aanwezig. Velen dragen het shirt van Exeter City, terwijl er ook shirts te zien zijn van zijn andere voormalige clubs. Tijdens de ceremonie wordt herhaald hoeveel hij van zijn vrouw Marie en drie zoons Taylor, Cody en Jay hield.

Jay Stansfield
Alle zoons spelen tegenwoordig voetbal. Taylor speelt voor Elmore, ook een oud-club van zijn vader, terwijl Cody uitkomt voor Twyford Spartans. Jay komt op zestienjarige leeftijd terecht bij Fulham, waarvoor hij dit seizoen debuteerde in de Premier League. Toch had hij behoefte aan meer speeltijd en dus mocht hij in de slotfase van de zomerse transferwindow worden verhuurd. Exeter meldde zich bij Jay. Manager Matt Taylor speelde drie jaar samen met Adam en staat erop dat Jay zich bij zijn selectie voegt. In de aankondigingsvideo van de club op Twitter geeft Jay aan heel blij te zijn met zijn tijdelijke overstap. “Dit betekent heel veel voor me. Ik wist dat de druk hoog zou zijn of ik het nummer 9 zou kiezen of niet, dus voelde het alleen maar goed dat ik ervoor koos. Ik ben er trots op dit shirt te dragen en hopelijk kan ik in zijn voetsporen treden en misschien nog wel meer. Toen mijn vader hier speelde droomde ik er zelf ook altijd van om hier met nummer 9 te spelen. Ik zal het shirt met trots dragen en hopelijk maak ik mijn vader ook trots.”

Tweets by FulhamFC

Dat Jay de zoon van Adam is, is terug te zien in vele eigenschappen. Zo rent Jay met zijn duim omhoog, net als zijn vader deed. Ook de werkethiek, positie op het veld en de honger naar goals zijn aan Jay meegegeven. Zelfs de wedstrijdmaaltijd, een omelet met ham en kaas, is hetzelfde. Wat vader Adam niet lukte, spelen in de Premier League, is Jay wel gelukt. Niet op de laatste plaats door de ambitie om zichzelf te blijven verbeteren. In de wedstrijd tegen MK Dons maakt Stansfield als invaller zijn debuut voor Exeter. De jongeling heeft zodoende een nieuw shirt dat hij in kan lijsten om aan de muur te hangen. In zijn huis in Londen heeft hij al een reeks shirts van zijn vader opgehangen. Exeter-voorzitter Julian Tagg zag het verleden in het heden toen hij Jay voor het eerst de kleuren van zijn club zag verdedigen. “Wanneer hij over de vleugel rende, mijn God, het was een déjà vu.” Adam Stansfield zal hoe dan ook altijd voortleven via de Adam Stansfield Foundation. Daarmee wordt getracht jongelingen via voetbal de kans te geven om hun doelen in het leven te bereiken. Daarnaast heeft de foundation als doel gesteld om de bewustwording over colorectale kanker te vergroten.

In zijn ouderlijk huis in Tiverton komt Jay nog regelmatig memorabele dingen van zijn vader tegen, zo vertelt hij aan The Guardian. “Het was een paar Nike Tiempo 90s. Ik vroeg mijn moeder: ‘kan ik ze dragen?’ Ik liep de tuin in, droeg ze en in mijn hoofd had ik al vastgesteld dat ik ze de volgende wedstrijd zou dragen. Ik dacht dat het een mooi gebaar zou zijn, maar ze hielden het het niet vol. De bodem viel eraf. Ik heb veel van zijn schoenen in glazen dozen. Het is mooi om spullen rond te hebben liggen. Mijn moeder gaf me zijn horloge voor het schoolbal nadat ik daar afstudeerde. Ik vind het leuk om naar foto’s te kijken, maar uiteraard raak ik er ook van streek van en dat wil ik niet altijd zijn. Er zijn positieve dingen in het leven die uit de situatie zijn ontstaan. Ik probeer zo sterk mogelijk te blijven en er oké uit te zien, ook al ben ik dat soms niet.”