Gezever van een ouwe lul

Eindelijk mocht hij weer eens de volle negentig minuten volmaken. 23 jaar is hij pas, maar toch alweer bezig aan zijn vijfde club, verspreid over drie Europese landen. Als opkomende back begonnen bij Anderlecht, aan de zijde van hem die tegenwoordig het slot op de deur is in Manchester.

Maar waar Vincent Kompany via de Brusselse voetbalopleiding terecht kwam bij Hamburger SV, om vervolgens de overstap te maken naar het beloofde voetballand, daar maakte de jonge vleugelverdediger zijn opleiding niet af. Gedreven door de mooie woorden van een grote club en het aanlokkelijk trekken van een fraai salarisstrookje koos hij voor het warme Italië. Als een loverboy trekkend aan een mooi onzeker meisje, zo trok Fiorentina aan de vol van zichzelf zijnde jongeling. Bijna vier miljoen euro, dat zou Anderlecht hebben gekregen van de Italiaanse voetbalclub.

Slagen deed hij niet. Wat iedereen voorspeld had, kwam 'natuurlijk' uit. De overstap naar het land waar verdedigen tot een universitaire wetenschap is verheven, was te hoog voor hem die de voetballende oplossing graag vond . Nadat hij mislukt was in het paars van Florence, nam hij de vlucht naar Genua. De plaatselijke voetbalvereniging zocht een multifunctionele verdediger met voetballende kwaliteiten en dan heb je aan hem een goeie. Zowel rechts achterin, rechts op het middenrif alsmede centraal in de defensie staat de geboren Congolees zijn ‘mannetje’. Dat liet hij immers zien in de Belgische Eerste Klasse.

Maar de Italiaanse serie A is toch net even een niveautje hoger, net als het gymnasium hoger is als de HAVO. Men kwam er dan ook gauw achter dat de club, grenzend aan de Middellandse zee, ook niet veel had aan de Belg, die op zijn zestiende debuteerde als 'Duivel'. Hij was de 'twaalfde speler', het vijfde wiel aan de wagen, net niet goed genoeg, altijd invaller. Vaak invaller. Het was de jonge Duivel dan ook allemaal even teveel geworden. Het leek wel een Hel, dat Italië. Gelokt met mooie woorden en een fraaie cheque, bleek het voetbalwalhalla een rechtstreekse weg naar de vergetelheid te zijn.

Gelukkig bleek The highway to hell nog een afslag te hebben. Want in het beloofde land kenden ze hem nog wel. Portsmouth pikte hem op en het leek zowaar goed te gaan. Nadat hij de eerste wedstrijd in dienst van de Engelsen nog acteerde op de rechtshalf positie, was daarna de vertrouwde plek rechts in de verdediging de zone waar hij mocht optreden. Hoewel hij basisplaats na basisplaats kreeg, werd hij toch teruggestuurd naar Italië. Blessures en een nagenoeg failliet Portsmouth zorgden voor een retourafzender.

Een uitzichtloze situatie leek te ontstaan nadat het overambitieuze Genoa met de Braziliaan Rafinha een geduchte concurrent in huis haalde voor de jonge Belg. Een oneerlijke strijd was begonnen, eindigend in een overwinning voor de samba-back uit Zuid-Amerika. Gedesillusioneerd keerde hij dan ook terug naar het oude vertrouwde. Niet Brussel, maar Genk was de volgende stop in het vreemde parcours wat hij loopt. Geheel in stijl werd de transfer van Genoa naar Racing Genk te laat officieel, waardoor meetrainen en oefenpotjes afwerken datgene werd waar het toptalent van weleer van genoot. Maar vanaf januari 2011 zou alles anders worden.

Dat is waar Anthony Vanden Borre zich aan vast zou houden. En op 22 januari was het dan zover, Vanden Borre was terug op de Belgische velden. De rising star van toen verving de groeibriljant van nu, Kevin De Bruyne. Dertien minuten lang trad hij op, genietend van het spelletje, genieten van datgene waar hij als klein knulletje mee was begonnen; een bal wegschoppen. Nog altijd is hij ‘maar’ 23 en nu al is het een ervaren rot in de selectie van de Genkse kampioenskandidaat. The rise and fall of an naturally born wingback, het zou de synopsis kunnen zijn van Anthony’s levensverhaal, mocht deze na de mislukte buitenlandse avonturen worden gemaakt. Deze wordt niet gemaakt, want zijn verhaal is gelukkig nog niet af. Hij is daar wel terug, maar met veel levenswijsheid begint hij daar weer. Terug bij af met een hoop potentie.

Want met 185 cm heeft de gespierde back het fysiek wat wordt gevraagd op topniveau. Het leverde hem een basisplaats op bij een Engelse vereniging die beukvoetbal prefereert boven het technische. Maar ook dat heeft hij in zich. Een meevoetballende vleugelverdediger met een sterk fysiek, het lijkt de ideale rechtsachter, maar hij is het nog niet. Het wordt de ideale rechtsachter als hij minuten gaan ‘maken.’ Maar dat is nog ver weg voor Anthony. Hij zit nu nog in de kleedkamer naast Kevin De Bruyne. Een parel van het Belgische voetbal, net als de ervaren Anthony was. Zittend naast zijn ploeggenoot zal hij hem het bovenstaande mogelijk hebben verteld, hopend dat de fouten die hij maakte, niet worden gemaakt door De Bruyne.

"Chelsea is een grote club, maar het belangrijkste is dat je veel speelt." Vanden Borre zou het kunnen zeggen tegen het negentienjarige talent, hij mag zich verblijden met de belangstelling van de grote Engelse club. Veel geld kan hij er verdienen, genoeg om niet meer te werken de rest van zijn leven. De Bruyne, laat hem niet vertrekken en laat hem niet verleiden. Laat hem niet denken, 'gezever van een ouwe lul, ik ga het toch wel maken.' Laat dit niet in hem opkomen. Er was eens iemand die dit al dacht en hij is inmiddels terug bij af.