Fútbol es emoción

Het nationale elftal van Argentinië is sinds jaar en dag een van de besten ter wereld. Met spelers als Maradona en Messi, maar ook Di Stéfano en Batistuta. Deze spelers zijn bekend geworden door hun tijd bij topclubs in Europa, maar zij zijn allemaal op een dag begonnen bij die kleine club uit een sloppenwijk van Buenos Aires of een stadje elders in het land. In Europa is de competitie in Argentinië niet erg bekend, maar één club steekt er met kop en schouders bovenuit: Boca Juniors.

Ik heb een tijd in Argentinië gewoond en gewerkt. Ik werkte in de ochtenden in een kinderziekenhuis en in de middagen in een kinderdagverblijf voor dakloze kinderen of kinderen zonder ouders. Het leven van de kinderen waarmee ik heb gewerkt is op geen enkele manier te vergelijken met het leven van onze kinderen in Nederland. Elk Nederlands kind zou blij worden als deze een mooie ballon ontvangt, maar die ballon zou vervolgens een dak boven het hoofd krijgen, want een Nederlands kind neemt die ballon mee naar huis. De kinderen in Argentinië werden even blij met een mooie ballon als een Nederlands kind, maar namen die ballon vervolgens mee op straat, nergens naartoe, de straat was hun thuis, zonder dak voor de ballon.

Deze kinderen hebben dus geen dak boven hun hoofd, moeten op straat leven en nemen vaak het verkeerde pad. Toch is er één tijdsbesteding die ze op het juiste pad houdt; voetbal. Elke grote voetballer is ooit begonnen las straatvoetballertje, want wat moet je doen als je niet naar een huis kan en een cartoon op de grote televisie kan kijken? Je hoeft niet eens een echte Nike of Adidas bal te hebben, een kapotte tennisbal of opgerold shirt vastgemaakt met elastiek volstaat.

Ik heb gevoetbald met de jongens die naar mijn kinderdagverblijf kwamen en ze waren erg getalenteerd. Een van de jongens wilde bij partijtje altijd keeper zijn en toch was zijn grote droom om Messi achterna te gaan, ook al is Messi spits. Het lijkt de jongetjes niet eens om het geld te gaan, het gaat ze om het voetbal. Ze zien een speler als Messi of Maradona door de verdedigers dribbelen alsof ze er niet staan en zij willen dit ook. Het is prachtig om de kinderen te laten geloven dat ze een grote voetballer zijn, door ze bijnamen te geven van grote argentijnse voetballers. Tijdens het voetballen vergeten ze in wat voor ellende ze eigenlijk leven.

Het voetbal had in het kinderziekenhuis een andere impact, de kinderen waren natuurlijk niet in staat om een balletje te trappen. Kinderen liggen te huilen van de pijn en ouders smeken voor een gezond kind. Het huilende hoofdje van een kind kan in één klap worden omgedraaid in een brede glimlach, wanneer ze een shirt van Boca of van de plaatselijke voetbalclub krijgen.

Mijn werk voerde ik uit in de stad Cordoba, hoofdstad van de provincie Cordoba. In Cordoba zijn er drie grote professionele clubs; Belgrano (de grootste en spelend in het Olympisch Stadion), Instituto en Talleres. De mensen uit Cordoba supporten een van deze drie clubs en, zoals dat gebruikelijk is, River Plate of Boca Juniors. De strijd tussen de twee grootste clubs van Argentinië breidt zich dus niet alleen uit in Buenos Aires, maar in heel het land. Je bent fan van Boca of je bent fan van River en daarnaast vind je het leuk als de club van jouw geboortestad ook een wedstrijd wint.

Mijn laatste dag in Cordoba had een bijzonder einde, er vond in Buenos Aires namelijk een "vriendschappelijke" wedstrijd plaats tussen Boca en River. Dit was pas de eerste keer dat ik echt kon zien wat het voetbal met de argentijnen doet. Mijn bus terug naar huis van het ziekenhuis ging op en neer en de buschauffeur drukte zijn toeter de gehele reis in. De bussen en auto's naast ons deden hetzelfde en overal werden vlaggen uit het raam gehouden. Vlaggen van Boca of River, maar ook vlaggen van Belgrano, Instituto of Talleres.

Stel je eens voor dat je supporter bent van Roda JC of NEC, om maar twee clubs ver weg te noemen van Ajax of Feyenoord, en de Klassieker wordt vandaag gespeeld. Stel je eens voor dat je je bed uitkomt, naar je auto loopt en de straat op rijdt met je Roda JC of NEC vlag en gaat toeteren en clubliederen gaat zingen. Dat klinkt gek voor ons, maar is de normaalste zaak in Argentinië. De wedstrijd werd, zoals ik eerder schreef, gespeeld onder het mom van vriendschappelijk. In geen velden of wegen was te merken dat iets in de wedstrijd vriendschappelijk was, er werd er flink op los geschopt met als resultaat vijf rode kaarten en, helaas, een 1-0 overwinning voor River.

Langzaamaan werd de stad weer rustiger na de wedstrijd, mensen waren in mineur omdat Boca had verloren, maar anderen juichten omdat River had gewonnen. Het mooie is dat respect wel aanwezig is, een biertje na de wedstrijd met een Boca fan en een River fan is gewoon mogelijk. Alles werd die avond vergeten, de corruptie in het land, de armoe van zoveel mensen, het verschil tussen rijk en arm. Op de avond, 90 minuten lang, stond alles in het teken van voetbal. Er ontstond een verbroedering. Een dakloze volgde de wedstrijd met een man in pak op diens telefoon.

Ondanks dat ze geen tv hadden, konden de kinderen die ik opving de wedstrijd volgen. Ze hoefden alleen maar de straat op te gaan en zien en horen wanneer er werd gejuicht. Op mijn allerlaatste dag met de kinderen vertelde ik ze dat ik wegging en dat ze mij niet meer zullen terugzien. Ik vertelde dit op een moment dat ze aan het eten waren en op dat moment was het eten belangrijker. Ze gingen weg en keken niet meer naar me om. Ik heb het kinderdagverblijf schoongemaakt en kwam een uur later naar buiten. Ze stonden me op een rijtje op te wachten, om toch afscheid te nemen. Ze gaven me knuffels en kusjes en wilden dat ik bleef. Uiteindelijk moest ik de bus halen en moest ik echt weggaan. Met een brok in mijn keel keek ik achterom en zag ik dat het mij meer deed om weg te gaan dan hen; ze waren alweer aan het voetballen en aan het hopen ooit op een dag de nieuwe Messi of Maradona te zijn.