‘FC Groningen was mooi, maar Feyenoord is de mooiste club’

BURSA - Tottenham Hotspur, Everton, Galatasaray, Fenerbahçe en Besiktas. Allemaal zaten zij afgelopen zomer achter Ozan Can Kökçü aan, maar de negentienjarige aanvallende middenvelder koos voor Bursaspor. Kökçü speelde voor Feyenoord, maar hoefde niet lang te twijfelen toen hij de overstap kon maken naar De Krokodillen: “Toen ik Bursa hoorde, was voor mij klaar.”

Door Gijs Freriks

De jeugdopleiding van Bursaspor wordt door velen gezien als de beste van Turkije. De club leidde spelers op als Ozan Tufan (Fenerbahçe) en Enes Ünal (Villarreal) en Kökçü hoopt zich ooit in dat rijtje te scharen. “Bursa is de grootste talentenfabriek van Turkije en geeft de jeugd de kans. Toen zij zich meldden, was het klaar voor mij. Ik volg Bursa al sinds ik klein ben en heb het altijd een mooie club gevonden”, vertelt Kökçü, die een vierjarig contract tekende in de vierde stad van Turkije, in een interview met Voetbalzone.

Kökçü begon zijn carrière in de jeugd van VVIJ Stormvogels uit IJmuiden en maakte daarna de overstap naar FC Groningen. Hij zou daar vijf seizoenen blijven en tekende vorig jaar zomer bij Feyenoord, waar hij zich aansloot bij de Onder-19 van trainer Damiën Hertog en assistent Ulrich van Gobbel. De vrijetrappenspecialist kende naar eigen zeggen ‘een toptijd’ op Varkenoord, maar kon de lokroep vanuit Turkije niet weerstaan. Feyenoord bleef achter met een opleidingsvergoeding van circa 67.500 euro.

Kun je uitleggen waarom je voor Bursaspor hebt gekozen?
“Bursaspor was het beste voor mijn toekomst. Het is mooi dat andere clubs interesse in je tonen en naar je wedstrijden komen kijken: Everton, Spurs, Besiktas, Gala en Fener… maar je moet aan je toekomst denken en niet aan geld. Ik ben heel nuchter en heb mij niet gek laten maken. Ik heb vastgehouden aan mijn ontwikkelingsplan en na een gesprek met mijn zaakwaarnemer, mijn vader en de club heb ik gekozen voor Bursaspor. Ik sta nog steeds achter die beslissing.”

Je hebt dit seizoen nog geen minuut gespeeld in het eerste elftal. Een teleurstelling?
“Natuurlijk ben je wel teleurgesteld. Alle jonge spelers die hier op de deur kloppen zijn ongeduldig en je wil het liefst zo snel mogelijk spelen en aan het echte werk ruiken, maar soms is niet verstandig om alles snel te willen. Je moet wachten op het juiste moment en daar heb ik het ook met de trainers en de club over gehad. Ik wil dit jaar wennen aan het niveau, aan het mannelijke voetbal, dat is mijn eerste doel. Ik wil er alles uithalen bij Bursa. Ik wil hier een publiekslieveling worden, mooie dingen laten zien. Ik wil hier een grote speler worden en wellicht dat ik daarna een nieuwe stap kan maken.”

Je hebt het over mannelijk voetbal. Wat is het verschil met het Nederlandse voetbal?
"Het is wennen, want het voetbal is hier veel mannelijker, sneller. Ik zeg niet dat het beter is, het verschil valt wel mee. Het grootste verschil is dat ik op dit moment in mijn eentje ben in een voor mij niet vertrouwde omgeving. Mijn vader is hier in het begin een paar weken geweest en mijn moeder anderhalf, twee maanden. Dat was fijn. Nu zijn ze weg en is het thuis soms een beetje eenzaam. Je ziet op social media dat je vrienden en familie bij elkaar zijn en dat was confronterend. Maar ik weet waarvoor ik het doe.”

“In Nederland werd gezegd dat ik het als jonge jongen moeilijk zou krijgen in Turkije, met dit en met dat, maar ik dacht: ‘het lukt me wel’. Ik ben niet iemand die snel heimwee heeft, kan me overal wel doorheen slepen. Ik zei ook tegen de club: ‘ik kan het wel aan’. Zij zeiden tegen mij dat ik echt moest wennen omdat ik een heel ander leven zou krijgen dan ik gewend was. In het eerste jaar krijg ik de tijd om te wennen en als ik het laat zien en er klaar voor ben, dan is het juiste moment daar.”

Kökçü zegt dat hoewel hij slechts één jaar bij Feyenoord heeft gespeeld, dat seizoen hem heeft geholpen om extra winnaarsmentaliteit te kweken. Bij FC Groningen heerste er toch een andere cultuur, stelt hij: “FC Groningen was een mooie club voor mij en ik heb mezelf daar ontwikkeld, maar bij Feyenoord heb ik in één jaar zóveel geleerd. Niet normaal. Iedere club wil natuurlijk winnen, maar bij Feyenoord is de druk veel groter. Bij Feyenoord moet je iedere wedstrijd winnen. Ik heb van mezelf wel een winnaarsmentaliteit, kom van de straat in Haarlem. Mijn winnaarsmentaliteit is bij Feyenoord groter geworden en ik kan nu echt niet meer tegen mijn verlies. Ja, Feyenoord is voor mij de grootste en de mooiste club van Nederland.”

Jouw broertje, Orkun van zestien, speelt nog wel bij Feyenoord. Is het geen raar gevoel dat je nu niet meer bij dezelfde club speelt?
“Mijn broertje was altijd bij me en is gewoon een heel grote vriend. Het is jammer dat we niet meer bij elkaar zijn, maar toch ben ik blij dat ik hier ben. Ik heb bij Feyenoord Onder-19 één keer met hem gespeeld. Het is heerlijk om met hem te spelen, want je voelt elkaar goed aan. Het is mijn droom om met hem te spelen en wie weet kruisen onze paden zich in de toekomst weer. Hij is ook fan van Bursa. We keken van kleins af aan al naar Bursa. Toen hij het van Bursa hoorde, zei hij direct: ‘dit moet je doen’. Hij staat voor honderd procent achter mij en mijn familie ook. Ze zeiden allemaal dat dit de beste club was om naartoe te gaan.”

Je hebt voor het beloftenelftal van Azerbeidzjan gespeeld, maar waar ligt jouw toekomst op interlandgebied?
“Ik ben in Nederland geboren, maar mijn ouders zijn van Turkse komaf en spelers met een Turks paspoort kunnen ook uitkomen voor Azerbeidzjan. Ik werd in maart opgeroepen en dat leek me wel een mooi podium aangezien een paar mooie clubs voor mij in de markt waren. Daarom koos ik ervoor om voor Azerbeidzjan te spelen, maar twee weken geleden heb ik besloten om afscheid te nemen van Azerbeidzjan.”

Omdat je voor Turkije hebt gekozen?
“Ja, ik hoop ooit voor Turkije te spelen. Ik voel mij toch meer Turk dan Azerbeidzjaans en bovendien is de kans bij Turkije groter om op een groot toernooi te spelen. Bij Azerbeidzjan vonden ze het wel raar. Iedereen mocht mij en was enthousiast. Ze hadden beelden van mij bekeken, ik had een goede indruk achtergelaten en ik kwam toch van Feyenoord, een grote club. Maar aan de andere kant: ze kozen ook sneller voor volbloed-Azerbeidzjanen als we een wedstrijd hadden verloren...”