Eloy Room nadert landstitel in ‘super raar jaar’ dat zijn leven veranderde

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Eloy Room, die al een prijs heeft gepakt in zijn eerste seizoen in de Amerikaanse MLS en nog maar twee zeges verwijderd is van de landstitel.

Door Thijs Verhaar

“Pfff, had ik eerder voor een stap naar het buitenland moeten kiezen? Tja...” Het hele interview praat de 31-jarige doelman honderduit, maar bij die vraag valt hij even stil. Op zijn twaalfde streek hij neer bij Vitesse en daar bleef hij liefst zestien jaar, om vervolgens nog twee jaar PSV mee te pakken voor hij in de zomer van 2019 naar Columbus Crew verkaste. “Met Vitesse heb ik de beker gewonnen en bij PSV werd ik in mijn eerste jaar kampioen en maakte ik de druk van een topclub mee. Dat had ik allebei voor geen goud willen missen, maar ik heb het inderdaad ook ontzettend goed naar mijn zin in Amerika. Het is heel moeilijk om een loopbaan te plannen, maar voor mij is alles nu perfect in elkaar gevallen.”

Room had al langer in zijn hoofd dat hij een buitenlands avontuur wilde aangaan en kreeg die kans toen hij zichzelf onderscheidde met de nationale ploeg van Curaçao, die vorig jaar knap tot de kwartfinale van de Gold Cup reikte. “Daarin werden we uitgeschakeld door de Verenigde Staten, maar ik speelde wel een goed toernooi en viel op bij diverse scouts”, legt Room uit. Door zijn eerdere deelnames aan het toernooi had hij al diverse Amerikaanse steden gezien en de manier waarop fans de sport beleefden greep hem. “Daardoor heb ik een soort band met het land gekregen en verhalen van Kelvin Leerdam en Guram Kashia hebben me daarna definitief over de streep getrokken toen Columbus me een aanbieding deed.”

Zijn oude maatjes van Vitesse spelen al wat langer bij andere MLS-clubs en vertelden hem dat het niveau jaarlijks omhoog gaat en dat het oude stempel van afbouwcompetitie allang achterhaald is. “Dat klopt, want het niveau valt me alles mee. Er worden nu ook jonge talenten aangetrokken en de teams worden steeds sterker. Voor de start van dit seizoen hebben wij zelf ook veel spelers erbij gehaald die de ploeg beter hebben gemaakt”, begint Room zijn uitleg over de competitie die in twee Conferences is opgedeeld. “Wij zitten in East en doen dankzij onze eindklassering (derde, red.) in de competitie nu mee aan de play-offs. Als we onze helft winnen, nemen we het op tegen de winnaars uit de Western Conference. Het is dus nog steeds mogelijk dat we landskampioen worden.”

Room geeft ruiterlijk toe dat hij het maar een vreemd systeem vindt dat ook de nummer acht van het seizoen in theorie ‘gewoon’ kampioen kan worden, maar ziet er ook de charme van in. “Het is typisch Amerikaans, want je ziet het bij alle sporten. In de NBA, de NFL, noem maar op. De mensen hier houden gewoon van finales, van strijd om alles of niks.” Dat moet volgens de bond zorgen voor meer spektakel en de fans worden zelden teleurgesteld, want de play-offs staan bol van de knotsgekke uitslagen. “Er zijn geen returns, dus iedereen gaat elke wedstrijd voluit. De vorm van de dag geeft echt de doorslag en ja, die spanning heeft wel wat.”

Minder leuk is het echter als je alles volledig uit handen moet geven. Room werd afgelopen week net als vijf ploeggenoten positief getest op het coronavirus en moest de halve finale van de East Conference tegen Nashville aan zich voorbij laten gaan. “We zijn direct uit de groep gehaald en kunnen alleen maar afwachten. Ik voel me verder prima, want ik heb geen erge symptomen of iets. Hopelijk winnen we de wedstrijd zodat ik in de volgende ronde weer kan spelen”, sprak Room enkele uren voor aanvang van het duel. Die wens kwam uit, want in de verlenging sloeg Crew twee keer toe tegen Nashville (2-0 winst). Op maandag zes december volgt de Conference-finale tegen New England en de winnaar van dat duel neemt het in de ultieme eindstrijd op tegen de sterkste kandidaat uit de West Conference.

Room is dus nog maar twee zeges verwijderd van de Amerikaanse landstitel, nadat hij in november al een fraaie award mocht ophalen. Aan het einde van het reguliere seizoen is de balans opgemaakt van beste spelers, beste coaches, mooiste goals en mooiste reddingen. In die laatste categorie streek Room met de eer dankzij zijn dubbele save tegen Orlando City. “Het eerste schot werd van richting veranderd, waardoor ik er met mijn voet maar net bij kon en twee seconden later moest ik weer met slecht zicht ingrijpen toen die spits nog een keer schoot tussen drie verdedigers in”, analyseert de goalie. “Dat zijn de mooiste momenten als keeper. Ik snap goed dat je misschien eerder een stijlvolle zweefduik of iets zou verwachten als beste save, maar elke doelman weet dat het veel moeilijker is om zulke ballen puur op reflex te pakken dan schoten met een lekkere showduik uit de verre hoek te tikken.”

In de categorie beste doelman greep Room net naast de titel. Hij moest na een stemming van spelers, coaches en enkele journalisten nipt zijn meerdere erkennen in Andre Blake (Philadelphia Union) en Matt Turner (New England Revolution). “Het was natuurlijk gaaf geweest om die prijs ook te pakken, maar ik vind het al heel wat dat ik bij de beste drie zat. Het is voor mij de erkenning dat ik op de juiste weg ben en het motiveert me om te zorgen dat ik die prijs in de toekomst wel een keer ga pakken”, loopt Room vooruit op de naderende contractbesprekingen met zijn club. “Ik heb in principe een aflopend contract, maar van beide kanten is er de intentie om langer door te gaan, dus hebben we afgesproken na de play-offs te gaan praten.”

Zijn wens om langer in Amerika te blijven zorgt overigens wel voor een lastige logistieke puzzel, want zijn vrouw en in april geboren dochtertje Lala wonen nog in Nederland. “Ik ben voor de geboorte op en neer gevlogen en kon uiteindelijk bijna vier maanden blijven omdat Amerika in lockdown ging. Daarna zijn we even met zijn drieën naar Ohio gegaan tot de competitie werd hervat. Dat was fijn om zoveel tijd met het gezin door te kunnen brengen”, glundert Room, die verwacht dat het eenvoudiger wordt om bij elkaar te zijn als de coronacrisis voorbij is. “Zodra het seizoen begon zijn zij weer naar Nederland gevlogen omdat ik in de bubbel moest bij de club. Voor nu is het dus improsiveren, maar we doen ons best om zoveel mogelijk bij elkaar te zijn.”

Hoewel hij altijd dacht dat het een cliché was, moet Room, die zijn carrière overigens wel in Nederland bij ‘zijn club Vitesse’ of indien dat niet gaat bij een andere mooie Eredivisie-club hoopt af te sluiten, toegeven dat de geboorte van zijn dochtertje alles heeft veranderd. “Als voetballer moet je toch een beetje egoïstisch zijn en dan gebeurt het wel eens dat je je chagrijn na een verloren wedstrijd afreageert op je vriendin of vrouw”, klinkt het schuldbewust. “Tegenwoordig ligt mijn focus altijd op het geluk van onze baby en dat maakt je toch een ander mens”, aldus Room, die tevreden concludeert dat het leven hem op dit moment toelacht. “Ja, ik heb het goed. Ik heb dankzij het voetbal al ontzettend mooie avonturen mee mogen maken en ik ben blij dat ik dat straks allemaal aan onze dochter kan vertellen.”

Room weet dat hij als 31-jarige keeper nog wel wat jaartjes doorkan in de voetballerij en heeft naast de gedroomde prijzen met Columbus Crew ook nog doelen met de nationale ploeg van Curaçao. “Ik zou het geweldig vinden om na de Gold Cup ook het WK te halen en met Guus Hiddink hebben we een bondscoach die weet wat er gevraagd wordt. Hij heeft vaker landen naar een eindronde geloodst en ik hoop vanaf maart veel van hem te leren”, stelt de sluitpost, die in oktober het ter kennismaking belegde trainingskamp moest afzeggen vanwege clubverplichtingen. “We hebben wel telefonisch contact gehad en dat was een fijn gesprek. In maart spelen we als het goed is eindelijk weer interlands, want alle duels in 2020 zijn afgelast voor Curaçao. Het zou heel fijn zijn om daarna de draad weer op te pikken.”