Een uitwedstrijd in Noord-Korea: ‘Die raket vloog recht over ons hotel’

Als voetballer was Erik Paartalu wel wat gewend. De Australische middenvelder speelde in landen als China, Thailand, Zuid-Korea en Qatar, voordat hij afgelopen zomer in India terecht kwam. Met Bengaluru FC speelt Paartalu in de Aziatische Champions League en onlangs stond er een bijzondere uitwedstrijd op het programma: een bezoek aan Noord-Korea.

Bengaluru had de heenwedstrijd tegen April 25 met 3-0 gewonnen en reisde dus met een goede uitgangspositie af naar Pyongyang. “Het is een ding dat je ergens gaat voetballen waar mogelijk oorlog uit kan breken, maar Noord-Korea is wel iets anders. De Australische regering drukt mensen op het hart om niet naar Noord-Korea te reizen, omdat daar geen ambassade zit en er een nucleaire oorlog uit kan breken. We stapten in het onbekende”, zegt Paartalu in gesprek met de BBC.

De middenvelder vertelt dat de aankomst in Pyongyang al een rare ervaring was. “Het vliegveld was bijna helemaal leeg. Ondanks dat het een internationaal vliegveld was, landde er maar één vliegtuig. Er was verwarring over onze bagage en we hebben daar twee uur moeten zitten. Ondertussen was het personeel al vertrokken, waardoor wij alleen op het vliegveld zaten”, legt Paartalu uit. Bij aankomst werden ook alle telefoons en tablets gecontroleerd op foto’s.

Tweets by afccup

Op dat moment sloeg de schrik even toe in de selectie, want er waren wat afbeeldingen van Kim Jong-un rondgegaan in de groepsapp. “Voordat we weggingen, werd verteld dat we die afbeeldingen moesten wissen. Wij zaten daar te wachten tot er iemand gepakt werd. Ik hoopte vooral dat ze geen Twitter hadden, want ik had voor de grap getweet dat ik een drankje met Kim zou gaan doen.”

Uiteindelijk bleken de spullen van het team te zijn verdwenen. Tassen met schoenen, kleding en ballen waren ergens blijven staan, waardoor Bengaluru gedwongen werd om nepschoenen te kopen voor een torenhoge prijs. “Voor de eerste training hadden we helemaal geen spullen, maar wat we daar konden kopen was rommel. Toen we na de training terugkwamen in het hotel, waren alle spullen ineens terecht. Overigens waren alle lichten op straat uit, omdat ze wilden voorkomen dat men Pyonyang kon zien via een satelliet.”

“De mensen waren vriendelijk, maar als je ze op straat aankeek, keken ze snel weg. Er was niet veel interactie. Als je iemand gedag zei, reageerde diegene wel gewoon”, vervolgt Paartalu zijn verhaal. De wedstrijd werd gespeeld in het May Day Stadion, waar plaats is voor 150.000 toeschouwers. Uiteindelijk kwamen er zo’n 9.000 mensen opdagen. “Als het vol had gezeten, was het best intimiderend geweest. Maar nu was dat niet zo. Tijdens de warming-up was het publiek luidruchtig, maar toen de wedstrijd begon, waren ze ineens stil. We focusten ons gewoon op de wedstrijd en probeerden een resultaat te halen.”

“Zij waren wel echt het betere team in de return. Het Noord-Koreaanse voetbal is bijzonder sterk, we zagen ook dat April 25 veel faciliteiten tot zijn beschikking had. Ze trainen als machines en zullen altijd een sterk land blijven”, zegt de Australiër, die eerder voor Gretna, Stirling, Morton, Brisbane Roar, Tianjin Teda, Muangthong United, Melbourne City, Jeonbuk Motors en Al-Kharitiyat speelde. “Ik heb wel gedacht: wat als we hier winnen? We maakten grappen dat we onze doelpunten niet moesten vieren. Uiteindelijk eindigde de wedstrijd in 0-0. De meeste fans in het stadion wisten waarschijnlijk niet hoe de heenwedstrijd was geëindigd.”

Bengaluru kon Noord-Korea pas twee dagen na de wedstrijd verlaten. “We hadden zes zenders op de televisie in het hotel en zagen dat Noord-Korea een raket had afgevuurd. Bij het uitchecken werd verteld dat die raket recht over ons hotel was gevlogen en dat we die hadden kunnen zien. We keken elkaar aan en zeiden: Laten we hier zo snel mogelijk weggaan. Ik weet niet zeker of de Noord-Koreanen zich wel bewust zijn van de situatie.”

“Noord-Korea is een prachtig land en ik vind het fantastisch dat ik het heb kunnen zien. Als ik geen voetballer was geweest, had ik waarschijnlijk nooit toegang gehad tot het land. Ik vond het vooral spijtig voor de jongens die daar met een lach op hun gezicht voetballen. Het is niet te hopen dat die jongens moeten gaan lijden door een oorlog. De spits feliciteerde me in het Engels en gaf me een stevige knuffel. Voetbal brengt mensen bij elkaar, dat is het prachtige van de sport”, besluit Paartalu.