Een Nederlandse enclave in Zagreb: ‘Ik heb voor vier jaar bijgetekend’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Joey Suk, die in de zomer van 2018 zijn gewenste avontuur in het buitenland kreeg met een dienstverband bij het Kroatische HNK Gorica.

Door Chris Meijer

“Je kan dit allemaal niet bedenken, nee.” Joey Suk spreekt de woorden lachend, maar met gevoel voor understatement uit. De coronacrisis is lang niet het enige waarmee de dertigjarige middenvelder in de afgelopen weken te kampen kreeg. Dat begon bijna een maand geleden, twee dagen voor de uiteindelijk afgelaste uitwedstrijd van HNK Gorica tegen Slaven Belupo. Op het moment dat het coronavirus heel Europa langzaam lamlegde, werd Suk ziek. Heel ziek. “Ik ben normaal nooit ziek, dus ik had zoiets van: ik wacht eerst wel een aantal dagen af. Maar het ging niet weg, ik bleef ziek. Ik ben weleens drie of vier dagen ziek geweest, maar dit was anders”, vertelt Suk. In overleg met de medische staf van zijn club onderging hij een bloedtest, waaruit bleek dat hij een streptokokkeninfectie onder de leden had.

“Na die bloedtest was ik op zich wel opgelucht dat het geen corona was, ondanks dat ik niet echt symptomen had. Of überhaupt dat ze wat gevonden hadden en er wat aan gedaan kon worden. Ik kreeg een kuur en daardoor ging het snel beter.” Terwijl Suk nog aan het uitzieken was, kwam de volgende klap. Letterlijk. Op 22 maart werd Zagreb getroffen door een aardbeving van 5,3 op de schaal van Richter. “Het was half zes ’s ochtends en het hele huis ging plotseling heen en weer, er volgde een aantal klappen. Ik dacht: wat is dit nu weer, joh? Het ging echt hard, ik dacht dat het huis ging instorten. Mijn kleine (de dochter van Suk, red.) komt vaak ’s nachts tussen ons in liggen, dus die heb ik opgepakt en we zijn de straat opgegaan. Alle buren stonden ook op straat, dat was een heel gek gevoel.”

“Er kwamen nog een paar bevingen achteraan en het heeft vervolgens nog drie dagen geduurd, waarin je wat trillingen voelde. Je denkt in de dagen erna ook wel: gaat er nog meer komen? Ik ben de eerste paar nachten wel een aantal keer wakker geschrokken als ik wat hoorde. Ik woon een beetje buiten het centrum, dat met zijn historische panden wel hard getroffen was. Het was een puinhoop. Een teamgenoot woonde daar, maar die kan nog altijd zijn appartement niet in omdat het onbewoonbaar geworden was”, gaat Suk verder. De aardbeving kwam bovenop de coronacrisis, die Kroatië zoals praktisch de hele wereld stevig in zijn greep heeft. Voorlopig zit het hele land op slot, op de supermarkten na. “Ik zit hier nog wel met mijn vrouw en dochter, dus ik ben gelukkig niet alleen. We mogen wel gewoon naar buiten, dat wel. Een beetje hardlopen en voor mezelf trainen, dat zit er wel in. Om de dagen een beetje te breken, anders komen de muren wel op je af.”

De afgelopen weken ten spijt, heeft Suk het uitstekend naar zijn zin in Kroatië. De ervaren middenvelder verruilde Go Ahead Eagles bijna twee jaar geleden voor HNK Gorica. Na een rampseizoen met zijn jeugdliefde, die twee jaar geleden als zeventiende eindigde in de Keuken Kampioen Divisie, hakte Suk voor zichzelf een knoop door: hij wilde zijn loopbaan graag vervolgen in het buitenland. “Ik blijf supporter van Go Ahead Eagles, het is de club waar ik vandaan kom. Het is minder geweest dat het laatste seizoen niet zo succesvol was, het was gewoon lastig. Daardoor kreeg ik het gevoel dat het klaar was in Nederland. Ik ging met mijn gezin op vakantie naar Turkije, waar mijn schoonfamilie woonachtig is. Daar bleef ik wachten tot er een nieuwe club kwam. Het was afwachten in welk land het zou zijn, het viel op zich wel mee hoeveel keuze er was. Er zaten veel onzekere opties tussen, je moet toch kijken waar je met je familie naartoe kan. Op gegeven moment was ik al twee maanden vakantie aan het vieren, dus toen moest ik wel een keuze gaan maken. Ik had nog een maand kunnen wachten, want in bepaalde landen trekken ze pas in augustus spelers aan. Maar ik wilde de keuze in juli maken, ik was toe aan duidelijkheid. Uiteindelijk kwam Kroatië op mijn pad, ik wist er nog helemaal niks van. Ik heb contact gelegd met mensen die er wat van wisten en die verzekerden me dat het een interessante competitie is.”

Dat Suk nog niet al teveel wist van HNK Gorica, mag niet heel verwonderlijk heten. De uit het ten zuiden van Zagreb gelegen Velika Gorica afkomstige club ontstond pas in 2009 uit een fusie en begon destijds direct met een promotie op het derde niveau van het Kroatische voetbal. Er volgde direct een kampioenschap in de 2.HNL, maar de club kreeg geen licentie voor het hoogste niveau. Zeven jaar later kreeg HNK Gorica die wel, waardoor de Goricani in 2018 konden debuteren in de 1.HNL. “Eigenlijk ging ik hier zonder enige verwachtingen naartoe. Ik ging met de technisch directeur zitten en dacht zelf eigenlijk dat handhaving het doel was, maar hij zei: ‘Nee, we willen bij de eerste vijf eindigen en de voorronde van de Europa League halen’. Oké, dacht ik, dit is wel een serieuze club. Als je in Nederland normaal gesproken vanuit de Eerste Divisie komt, zet je in op handhaving. Daar is hier niet over gesproken, er werd gelijk doorgepakt.”

HNK Gorica versterkte niet alleen de selectie flink, maar moest ook de faciliteiten onder handen nemen. “Ze hadden in eerste instantie bijvoorbeeld nog geen lichtmasten”, lacht Suk. “Er wordt constant iets bijgebouwd, al is het allemaal wel iets minder dan in Nederland. Er wordt meer geld besteed aan spelers dan aan faciliteiten, de prioriteiten liggen wat anders. Ze willen liever spelers aantrekken om weer te verkopen.” In het kielzog van de Deventenaar is er met Justin Mathieu en Matthew Steenvoorden een kleine Nederlandse enclave ontstaan in Zagreb. “Ze gingen op gegeven moment kijken of ze meer spelers uit Nederland konden halen. Toen gingen ze bij mij informeren, zo is het een beetje gegaan. Ik heb een beetje de deur voor die Nederlandse jongens geopend, zo kan je dat wel zeggen. Het is wel leuk dat je af en toe een beetje Nederlandse humor erin kan gooien, een beetje ouwehoeren.”

De ambities van HNK Gorica bleken geen gebakken lucht, want in het eerste jaar in de 1.HNL eindigde de werkgever van Suk met 59 punten als de beste debutant ooit op de vijfde plaats. Daarmee werd maar net naast een ticket voor de voorronde van de Europa League gegrepen. Dit seizoen bezette de club voorlopig de zesde plaats in de 1.HNL. Het bleef niet onopgemerkt, daar HNK Gorica onder meer Iyayi Atiemwen (in januari 2019 naar Dinamo Zagreb), Farouk Miya (in de zomer van 2019 naar Konyaspor) en Lukasz Zwolinski (in januari 2020 naar Lechia Gdansk) weggekocht zag worden. Ook voor Suk was er concrete belangstelling, van concurrent Lokomotiva Zagreb. “Daar hebben ze gelijk op ingespeeld, denk ik. Ik pas goed in deze competitie, we hadden een goed seizoen gedraaid en ze waren zwaar tevreden over mij. Ik ben een speler die heel hard werkt en tot het uiterste wil gaan, dat willen ze graag zien hier. Het maakt echt niet uit of je goed of slecht speelt, als je maar wint. Dat ligt mij wel. Ik had nog een jaar contract, maar ze kwamen al in augustus met een nieuw contractaanbod. Ze hebben dat oude contract in de prullenbak gegooid en ik kon direct voor vier jaar bijtekenen, daar sprak wel waardering uit. Ik ben dertig, dus het is mooi dat we op vier jaar zijn uitgekomen. Stabiliteit, zekerheid, dat is wel prettig. Wat komt, dat komt en ik heb ook niet echt een speciale droom of ambitie. Als clubs me willen hebben, kunnen ze me kopen. Ze willen mij uiteindelijk ook gewoon verkopen, maar verwachten zo misschien meer te kunnen verdienen.”

Als het aan Suk ligt, blijft hij in de laatste jaren van zijn loopbaan in het buitenland voetballen. Voorlopig loopt zijn contract bij HNK Gorica nog tot medio 2023. “Ik blijf nog wel even in het buitenland, het heeft voor mij geen zin om terug te komen naar Nederland. Daar denk ik niet eens aan. Mijn speelstijl past ook beter in het buitenland. Ik heb lang genoeg in Nederland gespeeld, maar op gegeven moment ben je toe aan iets anders. Een andere competitie, andere stadions. Bij Hajduk Split en Dinamo Zagreb heb je gekke fans, dat is mooi om mee te maken. Maar heel veel stadions zijn ook wel leeg. Dinamo, Hajduk, Osijek en Rijeka trekken fans, maar de rest is vrij leeg. Dat stelt qua beleving niet zoveel voor, dat is bij ons ook het geval. Om op het veld te staan en wedstrijden te winnen, maakt het mij niks uit.” Voorzichtig gaan de gedachten van Suk ook al een aantal jaren vooruit, richting de tijd dat hij geen voetballer meer zal zijn. “Ik houd van fashion, maar wat ik echt ga doen weet ik nog niet precies. Ik heb wat dingen in mijn gedachten, ik wil iets doen wat ik leuk vind om te doen. Ik zie mezelf in ieder geval niet zo snel in de voetballerij blijven.”