Eén berichtje raakte Wout Brama in zijn ziel na afscheid: ‘Heel erg bijzonder’

Alsof het zo moest zijn, verscheen Wout Brama afgelopen zondag tijdens zijn afscheidswedstrijd voor het eerst dit seizoen aan de aftrap. Na 75 minuten was het op in de finale van de play-offs, waarop Ron Jans besloot het clubicoon van FC Twente zijn welverdiende publiekswissel te gunnen. Zijn laatste meters in een volle Grolsch Veste kwamen hard binnen bij Brama, die zijn emoties de vrije loop liet. Voetbalzone reisde een dag later af naar het trainingscomplex in Hengelo voor een uitgebreid gesprek met de man die als enige alle prijzen wist te winnen in Nederland met dezelfde club.

Door Mart Oude Nijeweeme

Wout, het zit erop. Daalt het al een beetje in?
“Een beetje. Het echte besef moet nog komen. Als ik straks op mijn vakantieadres zit en ik zie dat de jongens hier weer beginnen. Ik denk dat dat wel heel gek zal zijn. Het zal ook wennen worden dat ik straks niet meer elke dag naar de club ga. Dat ik niet hoef te trainen, geen rol speel in de spelersgroep van deze club."

Heb je wel goed geslapen zondag?
“Ja. Ik moet zeggen dat ik altijd wel goed slaap. Of er nou een belangrijke wedstrijd voor de deur staat of ik iets heb meegemaakt wat heel veel indruk heeft gemaakt. Daar heb ik nooit last van. Ik hoop dat het zo blijft. In de nacht van zaterdag op zondag heb ik ook goed geslapen. Na de wedstrijd zijn we nog met een paar spelers de stad in geweest. Toen ik thuiskwam heb ik vluchtig alle berichtjes doorgelezen die ik had gekregen.”

Welk berichtje is je het meest bijgebleven?
“Poeh, ik heb echt heel veel berichten gekregen. Ik vind het moeilijk om er daar een uit te kiezen. Mijn vrouw stuurde nog voordat ik in de kleedkamer kwam een berichtje. Dat ging over de reis die we samen hadden gemaakt. Zo zie ik dat zelf ook. We hebben een prachtige tijd gehad, heel veel meegemaakt in achttien jaar. Het is bijzonder om dat samen met haar te hebben gedaan. Dat vind ik mooi. Als je het samen meemaakt, heb je het ook samen beleefd. Daar kun je het nog heel lang over hebben en van genieten. Dat ga ik ook zeker doen. Maar ook oud-trainers, mensen met wie ik samen heb gewerkt. Het heeft indruk op mij gemaakt, er zijn mooie woorden gevallen.”

De reacties op jouw afscheid zijn ook louter positief. Er zijn maar weinig mensen die jou niet mogen. Maakt je dat ook trots?
“Absoluut. Ik heb altijd gezegd dat ik niet alleen voetballer ben. Ik ontleen mijn identiteit daar niet aan. Mensen benaderen mij wel zo, en dat snap ik ook, maar dat hoop ik zelf niet te doen. Voetballer ben je maar een korte tijd van je leven. Daarnaast heb je ook een relatie met mensen en laat je ook op die manier iets achter. Voor mijn gevoel ben ik een prof geweest zoals ik denk dat het hoort. Ik heb er alles uitgehaald, daar ben ik van overtuigd. Hier en daar pech gehad, maar ook geluk gehad. Ik heb meer bereikt dan ik als achttienjarige had durven dromen. Voor mij is het meer en meer dan geslaagd.”

Bij jullie clubkanaal zei je dat je nog niet 100 procent zeker wist dat je ging stoppen. Dat er nog een paar procent in je achterhoofd zit die zegt dat je door moet. Stop je wel definitief?
“Ja, ik ga echt stoppen. Honderd procent. Alleen zit er een klein stemmetje in mijn hoofd die zich afvraagt waarom ik het mooiste beroep ter wereld vaarwel zeg. Ik heb een paar oud-spelers gesproken en dat stemmetje blijft nog wel even. Kenneth Perez heb ik gesproken. Hij zei het ook. Maar als je er sec naar kijkt is het een goede keuze. Daar ben ik wel van overtuigd.”

Heb je meer mensen om advies gevraagd?
“Nee, omdat ik vind dat ik dat prima zelf kan. Ik weet hoe de situatie is, hoe de club erover denkt en hoe mijn gezinssituatie is. Dat kan ik prima zelf beslissen.”

Je was behoorlijk geëmotioneerd na je wissel zondag. Waar dacht je specifiek aan op dat moment?
“Het is voorbij. Ik ga dit nooit meer meemaken. Dit is het mooiste wat er is. Voetballen in een volle Grolsch Veste, de club waar ik van hou en waar ik heel graag voor uitkom. Voetbal is ook nog eens mijn passie. Dat is voorbij en dat is heel pijnlijk. Het waren tranen van verdriet en van dankbaarheid. Op dat moment wel vooral een bevestiging dat het klaar is.”

Had je verwacht dat het afscheid zo zwaar zou vallen?
“Ja, eigenlijk wel. Ik voelde het al in de ochtend. Er gierden heel veel emoties door mijn lijf. Weemoed van de laatste keer. Nog één keer de tas inpakken en naar het stadion rijden. Dat soort melancholische dingen. Tegelijk had ik wedstrijdspanning, want ik wist dat ik ging starten. Het was mijn eerste basisplaats van het seizoen."

"Daar kwam bij dat het warmer was dan dertig graden. Dat alles bij elkaar weet je dat het heel zwaar gaat worden. Als je dan in minuut 77 naar de kant gaat, ben je helemaal leeg. Ik was op. Ik was al tien minuten op. Dan komen de emoties iets eerder naar boven. Maar dat is niet erg, het hoort erbij. Ik vind afscheid nemen van het profvoetbal echt niet leuk, maar als het moet dan maar op deze manier. Dit is lang niet iedereen gegund.”

Heeft het zo moeten zijn dat je zondag mocht starten?
“Daar lijkt het wel op, hè. Ik geloof daar zelf niet zo in. Anderzijds kan ik er niet heel goed omheen. Ik denk niet dat Sadílek geel krijgt omdat het ergens geschreven staat. Dat geloof ik niet. Nee, ik heb niet met Manschot gebeld, haha. Het was geen gele kaart in mijn ogen, maar Ron zei na de wedstrijd al tegen mij: ‘En, zondag?’ Zo van: maak je maar klaar. Vrijdag kreeg ik de bevestiging dat hij het ook voor zich zag en dat ik mocht starten. Dat was wel een bijzonder moment.”

Je bent een icoon van de club, dat kunnen we wel stellen. Kun je kort uitleggen wat de club voor jou betekent?
“Ik ben op mijn 12e bij de club gekomen. Nu ben ik 36. Dat betekent dat ik hier 24 jaar heb gespeeld. Ik ben een paar jaar weggeweest, laten we zeggen 20 jaar. Op mijn 12e was ik een jochie. Ik ben een kerel geworden, successen beleefd, daar ben ik heel dankbaar voor. Dat alles bij de club waar ik fan van ben, dat is maar weinig mensen gegeven. Het is bijzonder om prijzen te winnen bij een club buiten de top drie, waar je doorgaans niet veel prijzen wint. Dat heeft de historie uitgewezen. Dat maakt het allemaal heel bijzonder. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dat is het beste woord.”

Vanuit wel oogpunt bekijk jij het? Zie je er tegenop dat er iets onbekends komt, of kijk je uit naar de vrijheid?
“Vooral dat het wel lekker is. Ik ben niet bang dat er iets komt waar ik niet blij van word. Daar ben ik niet zo bang voor. Maar het is wel spannend. Er gaat iets nieuws komen. Als voetballer weet ik wat ik heb, wat ik krijg en hoe het jaar wordt ingedeeld. Het is heel duidelijk en helder. Dat gaat veranderen. Ergens ook wel leuk, er komen nieuwe dingen op mijn pad. Spanning is een groot woord. Ik ben ook vooral blij dat ik meer tijd heb voor mijn familie.”

In hoeverre heeft dit tijd nodig om het een plek te geven?
“Ik kan het al wel redelijk plaatsen, maar het besef dat je geen voetballer meer bent zal nog wel even duren. Mensen die met pensioen gaan hebben dat gevoel ook niet meteen. Maar als de jongens straks weer beginnen en ik zit thuis of op vakantie, zal het wel raar aanvoelen.”

Je besluit liet lang op zich wachten, tot een week of vier geleden. Heb je tot het laatste moment getwijfeld?
“Ja, ik heb heel lang getwijfeld. Omdat ik de laatste maanden goed fit was. Daarvoor ging het op en af. Ik ben vaker geblesseerd geweest dan me lief was. Zolang ik van waarde kan zijn voor de club en mezelf in die rol kan schikken, wilde ik door. De reserverol die ik dit jaar had was voor mij ook nieuw, maar ik vond het prima om als eerste wissel in te vallen. Maar als ook dat minder wordt, wordt het voor mij wel moeizamer om er nog plezier uit te halen. Profvoetbal is een prachtig vak, maar het is ook pittig. Je moet er veel voor doen en laten. Dat doe ik met alle liefde, maar als hetgeen je er voor terugkrijgt steeds minder wordt, is dat steeds minder in balans.”

Er zijn ook clubs in Nederland waar je nog wel van waarde had kunnen zijn als basisspeler. Heeft dat nog door je hoofd gespookt?
“Daar heb ik niet over nagedacht. Alhoewel, ik zeg nee, maar natuurlijk heb ik daar één procent over nagedacht. Het is niet aan de orde geweest. Dat komt doordat ik de laatste twee jaar niet fit genoeg ben geweest. Dat is de contradictie van dit verhaal. Een week voordat ik aan de groep bekendmaakte dat ik zou stoppen, kwam de fysiektrainer naar mij toe. Hij wist toen nog niet dat ik ging stoppen. Hij zei: ‘Wout, je bent nog nooit zo fit geweest de laatste anderhalf jaar. Ga zo door.’ Toen dacht ik: mooi verhaal, maar ik ga volgende week vertellen dat ik ga stoppen. Dat maakt het soms iets dubbel, maar ik ben er wel van overtuigd dat dit de juiste keuze is.”

En nu? Welke rol zie je nu voor jezelf weggelegd?
“Het liefst zou ik aan de technische kant van het voetbal willen zitten. Dat lijk mij het meest interessant en leuk. In die hoedanigheid zou ik willen eindigen, maar dat mag rustig met een gestaag tempo.”

Je kunt je toch niet voorstellen dat je straks helemaal niet meer bij de club betrokken bent?
“Haha, eigenlijk niet. We hebben daar gesprekken over gevoerd. De intentie is wel om dat te ontdekken. Ik ga niet zeggen dat ik vanaf volgende week op kantoor zit voor zestig uur in de week. Dat gaan we niet doen. We moeten het rustig bekijken.”

Cristian Willaert zag in jou een goede analist, zei hij bij ESPN.
“Ik heb daar wel over nagedacht en informeel hebben ze weleens gevraagd. Misschien dat ik dat wel ga doen. Ik vind het leuk om over voetbal te praten en voetbal te kijken. Ik heb daar ook best wel een mening over, denk ik. Misschien vind ik dat leuk, misschien niet. Wie weet. Arnold is weg natuurlijk, ze zoeken weer een Tukker, haha. Ze kunnen altijd bellen.”