Dromen van de derde

De competitie ligt weer stil vanwege de kwalificatiewedstrijden voor het Europees Kampioenschap. Zo ook in Italië. We leven al in oktober, maar de serie A is pas gevorderd tot en met de zesde speelronde, waarbij de heren voetballers de eerste speelronde niet in actie zijn gekomen. Kijkend naar de ranglijst valt me op hoe klein de onderlinge verschillen zijn. De grote clubs hebben om diverse redenen al aardig wat punten gemorst. Van AS Roma en Juventus, die de schade nog weten te beperken, werd dat verwacht omdat het teams in opbouw zijn met veel nieuwe spelers.

Het opmerkelijke begin van de Serie A zorgde tot afgelopen zondag voor een licht euforische stemming bij iedereen die Fiorentina een warm hart toedraagt. Bij winst op Lazio konden we zomaar bovenaan staan. Als een bliksemschicht schoot de gedachte aan een kampioenschap door mijn hoofd. En dat na een anderhalf jaar durende sportieve depressie. Walter Mazzarri, de coach van Napoli, tipte Fiorentina na het gelijke spel een week eerder in San Paolo al als outsider voor de Scudetto, oftewel de titel. We doen niet onder voor Napoli maar AC Milan, Juventus en Internazionale zijn toch nog steeds een maat te groot?

Dromen mag altijd en kost niets. In 1985 gebeurde ook waar niemand op had gerekend. Hellas Verona, zeker niet als kampioenskandidaat gestart, veroverde de titel. Er speelden geen vedette(n) terwijl bij Juventus dat jaar bijvoorbeeld Michel Platini speelde en bij Napoli een zekere Diego Armando Maradona. Het gaf logischerwijs een enorm volksfeest in Verona rondom de Arena en op het Piazza Erbe. Luid toeterende auto's met wapperende kampioensvlaggen. Dat soort werk.

Laat Hellas nou uitgerekend één van de clubs zijn waar tussen de tifosi een Gemellaggio bestaat. Vrij vertaald een vriendschappelijke band. Daarnaast is er een historische vriendschap met de Torino tifosi. Dit verbond is makkelijk te verklaren door de gezamenlijke aversie tegen Juventus. Het verbond met Hellas is in de jaren zeventig ontstaan vanuit de gemeenschappelijke overtuiging dat politiek en sport van elkaar gescheiden moesten blijven. Er bestaat geen linkse of rechtse aanhang. Toch heeft de Hellas aanhang de hardnekkige reputatie extreemrechts te zijn. De Engelse auteur Tim Parks, die een jaar meeging met de harde kern en hierover schreef, nuanceert dit beeld. “De zwarte Colombiaanse speler Johnnier Estainer Montano werd bij zijn debuut hartelijk verwelkomd door de Curva Sud”. Hoe dan ook, het zou mooi zijn als Fiorentina, na enkele jaren van Milanese overmacht dit voetbaljaar net als Hellas Verona compleet onverwacht met de titel aan de haal gaat.

Is het realistisch? Stevan Jovetic is weer terug na zijn zware knieblessure die hem vorig seizoen aan de kant hield. Alessio Cerci heeft zijn hoge rendement als het gaat om doelpunten maken meegenomen naar het nieuwe seizoen. Ik noem hem apart omdat het ongelooflijk is hoe hij binnen een half jaar van verguisd persoon tot de Messi van Firenze gebombardeerd is. Trainer Sinisa Mihajlovic heeft gelijk gekregen door in hem te blijven geloven. Op de reservebank zit meer kwaliteit ten opzichte van vorig jaar. Met spelers als Houssine Kharja, Andrea Lazzari, Gianni Munari en Orestes Romulo zijn er nu op papier minstens gelijkwaardige vervangers. Tenslotte is het trainingscomplex ook onlangs verbetert. Een detail, maar het kan de fitheid van de spelers alleen maar ten goede komen.

Maar na de verloren thuiswedstrijd tegen Lazio moeten we voorlopig weer berustten. Er zit nog steeds onvoldoende lijn in het spel. Toevalsvoetbal is het juiste woord. Sinisa Mihajlovic kan mij als trainer op tactisch vlak nog steeds niet overtuigen. Opvallend is ook de conditionele achterstand van enkele spelers, ondanks de verbeterde faciliteiten. Naast vorm en blessures kan de slepende kwestie rondom de geweigerde contractverlenging van Riccardo Montolivo negatief effect veroorzaken. Elke dag lijkt er weer wat over gezegd te moeten worden. Er zal in die zin nooit mediarust zijn. De spelersgroep heeft zich al volledig solidair met Riccardo verklaard. Het uitfluiten door het publiek, waar ik tegen Parma getuige van was, kan ik nog begrijpen. Helaas zijn er ook imbecielen, ik heb er geen ander woord voor, die het nodig vinden om tot bedreigingen over te gaan.

De tijd zal het ons leren, een eventuele titel is nog mijlen ver weg. Pas als we rond de kerst net als in het seizoen 1998/09 tot winterkampioen gekroond worden begin ik heel voorzichtig weer te dromen van de derde. Overigens nog steeds geen garantie want aan het einde van de rit restte ons destijds een derde plaats. De blessure van onze wereldspits Gabriel Omar Batistuta kostte net wat teveel puntjes.