‘Die man had banden met de politie en voorzag het leger van wapentuig’

BANDUNG - Carlton Cole zit zonder club. De zevenvoudig international van Engeland tekende in maart een contract bij Persib Bandung op Java, maar na nul doelpunten in 268 minuten was hij er alweer vertrokken. Cole kwam op voorspraak van Michael Essien naar Persib en hoewel dat avontuur bepaald niet liep zoals gehoopt, heeft hij er geen spijt van. In een interview met Goal doet de 34-jarige Cole zijn verhaal.

De man die in de Premier League 51 keer scoorde in 290 wedstrijden en voor clubs speelde als Chelsea, West Ham United en Celtic vertelt dat niet trainer Djadjang Nurdjama, maar teammanager Umuh Muchtar het werkelijk voor het zeggen had bij het eerste elftal. En diezelfde Muchtar liet geen kans onbenut om de vedette te bekritiseren. Zo vertelde hij eens dat Persib eigenlijk gewoon met tien man speelt als Cole in het veld staat. “De trainer traint je de hele week, maar de teammanager regelt de hotels en andere zaken voor de spelers. In Engeland is zo’n persoon gewoon een contactpersoon of een official van de club, maar hier was die persoon eigenlijk de manager. Bij Persib domineerde die gast het hele team.”

“Hij kon niet bij één training in de week aanwezig zijn om vervolgens wél de opstelling te bepalen voor de eerstvolgende wedstrijd. De feitelijke trainer heeft weinig macht, het is de teammanager die alles bepaalt. Als de teammanager jou niet mag, dan speel je niet, ook al was je in de voorgaande wedstrijden en op de trainingen de beste. Die gast had ook banden met de politie. Hij voorzag hen van wapentuig en werkte samen met het leger. Hij was een dominant type. Als hem iets niet bevalt, dan zorgt hij dat het gaat op de manier zoals hij wil. Ik kon niet met hem opschieten omdat ik hen anders over voetbal wilde leren denken, Essien probeerde dat ook. Maar Umuh begreep niet dat voetbal iets is waarin gepresteerd moet worden.”

“Hij besloot gewoon in een bevlieging dat hij mij niet meer mocht, hij was ook niet degene die mij had gecontracteerd. De eigenaren hadden mij gecontracteerd, maar zij waren niet gesitueerd in de stad waarin ik was, maar in Jakarta. We probeerden een oplossing te vinden voor mijn probleem, maar ook zij waren geen locals, iets wat er erg relevant is. De teammanager was dat wél en controleerde het team. Het was een recept voor rampspoed en we slaagden er dan ook niet in om de problemen op te lossen (…) Het team waarvoor ik speelde was de grootste club van Indonesië, het Manchester United van Indonesië. Maar het ging niet zo best en dat lag niet alleen aan mij. Ook na mijn vertrek bleef het team rond de dertiende plaats zweven.”

“Daarom was ik ook een beetje boos over de manier waarop ik ben vertrokken. Ik wilde namelijk niet dat het zo moest eindigen, maar die gast (Umuh Muchtar, red.) heeft het voor iedereen verpest.” Ondanks dat Cole in sportief opzicht niets klaarspeelde bij Persib en een stroeve relatie had met Muchtar, kijkt hij niet alleen in wrok terug. Zo is hij de algemeen directeur van de club, Teddy Tjahjono, en eigenaar Erick Thohir, tevens de baas van Internazionale, dankbaar dat hij de kans kreeg om voor de Bandung Tijgers uit te komen. Hij kreeg zo de gelegenheid om voor het eerst een avontuur aan te gaan in een land waarin Engels niet de voertaal was, iets wat hem ook in cultureel opzicht heeft verrijkt.

“Ik had een blessure nadat ik bij Celtic was vertrokken, dus ik was benieuwd of ik nog op een goed niveau zou meekunnen. Ik onderging een knieoperatie en via Essien regelde mijn zaakwaarnemer de deal met Persib Bandung. Ze wilden me erg graag hebben. Voordat ik tekende, verbleef ik drie dagen in Jakarta. We kregen in die dagen een goed gevoel over het land. Essien wilde ons er erg graag bij hebben, want hij beschouwde ons (Cole en zijn zaakwaarnemer, red.) als vrienden. Ik ken hem al sinds Chelsea en heb met West Ham ook nog tegen hem gevoetbald. Essien had het in Indonesië aanvankelijk misschien lastiger dan ik, maar heeft er nu een huis en ook nog een Harley Davidson”, glimlacht Cole, die zelf overigens 33 duels voor Chelsea speelde en daarin zes keer tot scoren kwam.

“Essien geniet van het leven. Het zag er ook allemaal goed uit toen ik tekende, maar nadat mijn zaakwaarnemer weer op het vliegtuig was gestapt, begon het drama. Die teammanager werd gewoon gek, waarschijnlijk omdat hij zelf niet over mijn transfer was gegaan. Het was een gekke ervaring, maar ook een van de beste ervaringen in mijn leven. Ik heb veel over mezelf geleerd en ben dankbaar dat ik deel heb uit mogen maken van het Indonesische voetbal. De fans zijn ongelooflijk, die dragen gewoon het team. Ze leven en sterven voor het voetbal, het spelletje zit in hun bloed, ze houden ervan. Er zijn trouwens zelfs twee fans vermoord door hooliganisme toen ik daar speelde. Dat zie je niet in Engeland. Het kon echt veel te ver gaan, maar de meesten zijn wel écht geweldige fans.”

Cole zegt nog niet klaar te zijn als profvoetballer, maar beseft wel dat hij in de winter van zijn carrière zit. Hij denkt daarom alvast na over een vervolg, wil zijn trainersdiploma’s halen en doet in dat kader ervaring op in de Ask Godders Academy, alwaar hij voetballers en jonge talenten begeleidt die om wat voor reden dan ook maar niet aan de bak komen bij profclubs. “Het is een van de beste voetbalscholen in Londen. Het zou een misdaad zijn als ik mijn kennis niet deel met die gasten. Ik wil in het voetbal betrokken blijven en zo ver mogelijk komen als coach.” Als Cole slaagt als trainer, dan zou hij een van de weinige coaches met een donkere huidskleur worden die dat voor elkaar krijgt, maar zelf houdt Cole zich niet echt bezig met het diversiteitsvraagstuk in het Britse voetbal.

Van de 92 clubs in de Football League hebben slechts vijf clubs een manager met een donkere huidskleur. Cole zou het overigens wel toejuichen dat dat aantal omhooggaat: “Jimmy Floyd Hasselbaink is mijn inspiratiebron. Hij is een goede trainer, weet wat het spelletje inhoudt en ik wil ten minste zijn niveau halen. Er zijn niet veel zwarte trainers. Ik neem het heel serieus en weet dat ik een succesvolle coach kan zijn. Ik hoop dat ik de kansen pak die langskomen. Sommigen zeggen dat sport racistisch is en dat er daarom weinig zwarte managers actief zijn in het voetbal. Maar ik wil ook graag aanstippen dat veel zwarte spelers die mindere ervaringen hebben meegemaakt in hun carrière soms sneller zeggen wat anders te willen doen in hun leven en gewoon niet meer betrokken willen worden bij het voetbal.”

“Ze denken: ‘het leven zou in persoonlijk opzicht slechter kunnen worden als ik een van de eerste zwarte trainers ben die succesvol word’. Ik zie het echter anders en begrijp gewoon niet waarom niet meer mensen gewoon een poging wagen. Les Ferdinand runt Queens Park Rangers, Hasselbaink doet het goed, Chris Ramsey deed het goed bij Queens Park Rangers, Chris Hughton idem dito. Maar ik volg mijn eigen weg en zal geen stereotypen accepteren. Ik ga het gewoon zelf doen en succesvol worden, of niet natuurlijk. Ik doe gewoon wat ik graag wíl doen. Ik ga niet trainen vanwege het diversiteitsvraagstuk of omdat dit simpelweg het pad is dat oud-voetballers volgen. Ik wil dit doen omdat ik succesvol wil zijn. Ik wilde een succesvolle speler zijn en nu wil ik een succesvolle trainer worden”, besluit Cole.