‘De vraag waarom ik vanuit Europa deze stap heb gemaakt krijg ik hier vaak’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Ouail el Merabet, die na een jaar zonder club in Bahrein zijn eerste buitenlandse avontuur beleeft.

Door Chris Meijer

Als Ouail el Merabet de telefoon opneemt, zit hij in de auto. “Nee, ik rijd niet midden in de woestijn”, grijnst El Merabet nadat hij even weg is gevallen. Hij woont in Bahrein aan de kust, op tien minuten rijden van de stad Galali waar zijn club Qalali Club gevestigd is. “Daar wonen ook de meeste expats en alle buitenlanders, van Russen tot Amerikanen. Ik ben nu net weer drie dagen terug in Bahrein, na een korte vakantie in Nederland. Eigenlijk kon ik niet wachten om terug te gaan. Alles is perfect hier. Het weer is top, alles is goed geregeld en er wordt heel goed voor me gezorgd. Ja, het bevalt me echt uitstekend hier.”

Voor El Merabet het goed en wel doorhad, zat hij onlangs plotseling op het vliegtuig naar Bahrein. De 22-jarige middenvelder - voormalig jeugdspeler van AZ, ADO Den Haag en Willem II - was op dat moment al een jaar clubloos, na het meest recent voor Jong Sparta te hebben gespeeld. “Het was zeker een moeilijke periode, ik heb een jaar stilgezeten. Of nou ja, stilgezeten. Ik heb geen wedstrijden gespeeld. Maar ik ben wel door blijven trainen, iedere dag. Samen met mijn beste vriend Zakaria Aboukhlal”, vertelt El Merabet. “Nee, ik ben nooit gaan twijfelen. Ik heb altijd het heilige vertrouwen in mezelf gehad. Ik ken de voetballerij: er komt iets moois voorbij en dan moet je er staan. Dat heb ik gedaan. Ik heb echt oprecht geen seconde gedacht dat ik ermee moest kappen of dat het niet zou gaan lukken.”

Aanbiedingen kwamen er in de tussentijd wel voorbij. Die na drie dagen toch niet zo concreet bleken als vooraf werd geschetst, of uit landen kwamen waar El Merabet geen leuke verhalen over had gelezen en gehoord. “Als ik verhalen las over salarissen die niet uitbetaald worden, wilde ik dat niet meemaken. Er moet ergens wel een bepaald doel achter zitten. Dan moet je sterk in je schoenen staan, zelfvertrouwen hebben en het gewoon weigeren. Er waren concrete aanbiedingen en dan was het aan mij om te beslissen. Natuurlijk wil ik graag voetballen, maar ik wil ook het beste voor mezelf. In Nederland had ik eigenlijk geen opties, ondanks dat ik dat misschien wel had gewild.”

Vlak voor hij in juni met vrienden een potje zou gaan zaalvoetballen, rinkelde de telefoon. Aan de andere kant van de lijn klonk een zaakwaarnemer uit Bahrein en voor El Merabet het wist, werd de trainer van Qalali Club toegevoegd in het gesprek. “Zo waren we plotseling met z’n drieën aan het facetimen. Ik voelde me direct zo welkom. Twee dagen later vloog ik naar Bahrein en sindsdien ben ik hier. Ik heb geen tijd gehad om te twijfelen, de keuze was zo snel gemaakt”, lacht El Merabet. “Ik had via via gehoord dat dit een goede competitie is om jezelf te ontwikkelen en je naam op de kaart te zetten, om daarna een vervolgstap te maken. Aan de ene kant hield ik dat in mijn achterhoofd, maar tegelijkertijd ben ik er ook met een open mind in gestapt. Het is me allemaal erg goed bevallen. Het niveau is goed en er is een hele goede en tactische sterke trainer, die bij de beste club van Bahrein heeft gespeeld.”

“Het is een vrij kleine club, heel familiair. Daardoor heb ik misschien ook geen moeite gehad om me aan te passen, iedereen was meteen heel vriendelijk”, gaat hij verder. Toch vormde het weer in Bahrein - een eilandstaat in de Perzische Golf voor de oostkust van Saudi-Arabië - in het begin wel enigszins een uitdaging. “Toen ik in juni aankwam, was het nog wel een graad of 45. Ik weet nog dat het tijdens de eerste training leek alsof mijn hart ermee wilde stoppen. Nu is het rond de dertig graden, dat is wel fijn. Het ritme is wel anders hier, we trainen iedere dag om zeven uur ‘s avonds en daarvoor moet je de dag zelf invullen. Gelukkig heb ik in mijn appartementencomplex een gym en een zwembad. ‘s Ochtends ben ik vaak in de gym te vinden, daarna ga ik even zwemmen en ‘s avonds trainen we.” El Merabet kwam er al snel achter dat twee keer op één dag trainen geen vanzelfsprekendheid was voor zijn ploeggenoten.

“Die jongens vonden het bijvoorbeeld gek als ik een fotootje stuurde dat ik ‘s ochtends thuis in de gym zat. ‘Hè, waarom zit je al in de gym? We moeten zo nog trainen!’, reageerden ze dan. Met één keer trainen red je het gewoon niet. Je moet het maximale eruit halen. Er gaan al best veel jongens mee in het niveau en ik kan ze tips geven”, legt El Merabet uit. Hij is naar eigen zeggen al snel aangewezen als leider van het team, om zijn ploeggenoten ‘een beetje mee te nemen in zijn niveau en het leven van een profvoetballer’. “Ondanks dat ik geen Arabisch spreek. Ik ben weliswaar van Marokkaanse komaf, maar ze spreken hier een ander soort Arabisch. De voetbaltermen begrijp ik, alleen is het lastig om een heel gesprek aan te gaan. De meeste jongens spreken gelukkig ook Engels.”

Qalali Club is actief op het tweede niveau van Bahrein, waardoor lang niet alle ploeggenoten van El Merabet fullprof zijn. “Het is niet zo dat ze het niet serieus nemen. Als ik de jongens zie die in het leger werken… Die hebben van vijf uur ‘s ochtends tot drie uur ‘s middags dienst en staan dan weer om zeven uur ‘s avonds op het veld. Ik vind het heel knap wat ze dan nog uit de training weten te halen. Het voetbal is aardig, ik vind niet dat het niveau heel laag ligt. De meeste jongens kunnen aardig goed voetballen, we hebben ook twee internationals van Bahrein in de selectie. Vanaf de eerste dag dat ik hier kwam, probeerde ik die jongens direct te coachen op de training en de trainer was daarvan onder de indruk. Het verschil zit vooral op tactisch gebied.”

Ondanks dat de wedstrijden in Bahrein niet drukbezocht zijn, wordt El Merabet geregeld op straat aangesproken. “Er zitten geen duizend man op de tribune. Ook geen honderd. Misschien een stuk of vijftig. Dit is best een kleine club in Bahrein, maar toch word ik best vaak herkend op straat. Dan wordt er een praatje met me gemaakt en zijn ze benieuwd naar mijn verleden, wat mij heeft bewogen om vanuit Europa de stap hierheen te maken. Die vraag krijg ik heel vaak hier.” Zelf kan hij een duidelijk antwoord geven op deze vraag. “Ik heb de trainer erover gesproken en hij ziet een goede voetballer in mij, dus het is nu aan mij de taak om mezelf te bewijzen om een volgende stap te verdienen. Het gaat voorlopig goed. Het is voor een voetballer heel belangrijk om een stappenplan te hebben. Een doel zonder plan is een droom. Ik hoop uiteindelijk bij een van de grote clubs in Bahrein terecht te komen, om vervolgens een internationale transfer te maken. Voorlopig zie ik mezelf nog wel even in Bahrein blijven.”