‘De voorzitter gaf me een pen en zei: ’Schrijf maar op hoeveel je wilt hebben!‘’

Jos Hooiveld (34) tekende begin dit jaar een contract bij FC Twente en keerde daarmee na ruim een decennium vol rondzwervingen terug naar Nederland. Voetbalzone zocht hem op in het Drentse Eelderwolde en sprak de centrale verdediger uitgebreid over de lange lijst clubs waar zijn carrière hem bracht. In de zevendelige reeks ‘De avonturen van Jos Hooiveld’ vertelt hij over de meest memorabele momenten uit zijn bijzonder bewogen loopbaan. Eerder verschenen de eerste drie delen over zijn jeugd en zijn periodes in Heerenveen, Zwolle en Oostenrijk. Vandaag het vierde deel waarin hij vertelt over zijn tijd bij het Finse Inter Turku en Zweedse AIK.

Je verliet de hel van Oostenrijk voor het koude Finland. Waar kwam je terecht?
“Omdat Anouk geen zin had hele dagen thuis op mij te wachten, vertrok ik alleen naar Finland. Ik kwam aan in Helsinki, maar had door vertraging mijn aansluitende vlucht naar Turku gemist en moest die tocht met de taxi afleggen. Om twee uur ’s nachts stond mijn nieuwe trainer Job Dragtsma me op te wachten. Hij was als Nederlandse coach net vastgelegd en zei: ‘We moeten morgen maar even een appartementje voor je regelen!’. Die nacht sliep ik bij hem thuis en moesten we heel vroeg op. De club huurde ’s winters een zaal om te trainen, maar die werd overdag door schoolkinderen gebruikt en die gaan in Finland voor alles. Buiten trainen ging niet met temperaturen van tien tot vijftien graden onder het vriespunt en een meter sneeuw op de velden.”

Wat voor club was Inter Turku?
“Een hele leuke familieclub. De eigenaar Stefan Håkans had het gekocht voor zijn zoon. Die wilde profvoetballer worden, maar dat lukte niet helemaal en toen hebben ze die club gekocht. Die jongen was ook een fijne vent en trainde weleens mee. Ik heb nog steeds af en toe contact met hem. Ook het voetbal was best behoorlijk. Job drukte de Nederlandse stijl er een beetje doorheen en hoewel we het eerste jaar de grote favoriet voor degradatie waren, werden we direct tweede in de Liiga-cup; een bekertoernooi voorafgaand aan het seizoen. Na die verloren finale riep de voorzitter meteen: ‘We worden dit jaar kampioen!’, maar Job wilde graag dat hij dat even rectificeerde, haha!”

Hoe pakte dat eerste jaar uiteindelijk uit?
“De uitspraak van de voorzitter bleek inderdaad wat opportunistisch, maar we bleven erin en dat was heel netjes. Het volgende jaar wonnen het Liiga-cuptoernooi en werden we kampioen in de competitie. Dat was voor de eerste keer in de geschiedenis van de club dat er überhaupt wat werd gewonnen en in die periode pakten we dus twee keer een gouden én een zilveren medaille. Persoonlijk was het ook erg succesvol voor mij. Ik werd twee keer uitgeroepen tot Liga-cup MVP en door de kranten verkozen tot speler van het seizoen. Ik kreeg zelfs een check van 3500 euro!”

Verdiende je in die tijd al een beetje beter?
“In ieder geval stukken beter dan in Oostenrijk, ook omdat ik mijn telefoon, auto en huis van de club kreeg. Voor het geld hoef je niet naar Finland te gaan, maar ik heb daar wel veel vertrouwen opgedaan. Ik zie Job Dragtsma nog steeds als een van mijn voetbalvaders. Hij was hartstikke blij dat ik bij hem kwam voetballen, want ik was precies wat hij zocht. Hij bleek ook te zijn wat ik nodig had en privé trokken we veel met elkaar op. We keken bijvoorbeeld samen Nederlands voetbal en ook op het veld liep het lekker. Dat helpt natuurlijk enorm en ik heb er twee jaar gezeten. Het was fantastisch en ik kreeg daar het gevoel dat ik de wereld aankon. Uiteindelijk is Job een jaar of tien gebleven en uitgegroeid tot de grote man bij Inter Turku. Ze hebben later nog de grote beker gewonnen, maar nooit meer het kampioenschap.”

Maar jij vond twee seizoenen in Finland dus wel genoeg?
“Ik vertrok met pijn in mijn hart, want die vorm van vertrouwen die ik daar kreeg, had ik nog nooit ervaren. Bij tegenslag zat ik vaak gelijk op de bodem en moest ik weer van voorafaan beginnen. Ik weet nog goed dat toen mijn contract afliep de voorzitter naar me toekwam, een papiertje en pen voor me neerlegde en zei: ‘Schrijf maar op hoeveel je wilt hebben.’ Ik zei toen: ‘Stefan, ik vind dit een heel mooi iets, maar ik doe het niet omdat ik denk dat mijn carrière hier pas echt gaat beginnen.’ Ik beloofde dat ik in Finland nooit voor een andere club zou spelen, maar zei ook dat ik verder moest. Ik had toen al contact met wat Zweedse clubs. Hij schreef vervolgens nog wat stevige bedragen op, acht- tot negenduizend euro netto, maar ik heb me niet meer om laten praten.”

En dus schoof je een land op naar het westen?
“In Zweden scouten ze veel in Finland. Dat doen de Nederlanders ook wel, maar die komen dan niet kijken voor een Nederlander. AIK Solna was een paar keer langs geweest en ik ben een beetje in de geschiedenis van de club gedoken. Ze hadden net een slecht seizoen gehad waarin ze zevende waren geworden, maar qua aanhang zijn ze naar eigen zeggen de grootste club van Zweden. Enkel op het gebied van prijzen moeten ze concurrenten als Malmö voor laten gaan. In Solna ben ik maar een seizoen gebleven, maar dat was wel meteen het succesvolste seizoen uit de historie. We wonnen de beker, werden kampioen en ik werd genomineerd voor speler van het jaar; een eer die uiteindelijk ten deel viel aan Olof Mellberg van Aston Villa, die als Zweed ook meedeed aan de verkiezing.”

Waarom ben je er zo snel vertrokken?
“In principe had ik gewonnen wat er te winnen viel, maar de realiteit was vooral dat AIK het geld nodig had. Ze vroegen geloof ik 1,3 miljoen euro voor me en Celtic wilde dat betalen. De club zei ook tegen me: ‘Dit moet je echt doen. Voor jezelf is het fantastisch, maar dat is het financieel gezien voor de club ook.’ Ik zei dat ik eigenlijk nog helemaal niet wegwilde, maar het was voor iedereen het beste. Ik was gratis binnengekomen en dus was het voor AIK pure winst en dat hadden ze hard nodig. Ze vertelden me later dat de financiële vrouw bij de transfer de tranen in de ogen had en een gat in de lucht sprong. Daarnaast was een overgang naar het grote Celtic voor mij ook geweldig!”