De voormalig jeugdinternational die de Hoofdklasse verruilde voor Australië

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Cali Daniel, de voormalig jeugdinternational die hoofdklasser DUNO onlangs achter zich liet voor een avontuur bij het Australische Para Hills Knights.

Door Chris Meijer

Middenin het gesprek laat Cali Daniel plotseling een stilte vallen. “Fuck, ik zit verkeerd. Je moet hier links rijden, hè. Wacht even. Wat was de vraag ook alweer?” Er volgt een lach, voordat de 22-jarige aanvaller zijn verhaal vervolgt. Sinds kort woont en voetbalt Daniel in een buitenwijk van het Australische Adelaide, waar hij het shirt draagt van Para Hills Knight. De eerste weken aan de andere kant van de wereld bracht hij door bij trainer Theo Tsiounis in huis. “Volgende week komt er een andere visa-speler en dan is het de bedoeling dat ik met hem ga samenwonen. Het is wel apart om bij je trainer in huis te wonen. Die basisplaats is nog niet zeker, hoor. Dat ligt nog steeds aan mij. Ik zie hem verder ook niet heel vaak, omdat hij naast het trainerschap nog een baan heeft. Op dit moment woon ik op vijf minuten van het strand, dus dat is zeker niet verkeerd. Als ik niks te doen heb, ga ik lekker naar het strand. Wat dat betreft heb ik over het leven zeker niks te klagen.”

Het avontuur in Australië kwam voor Daniel afgelopen tijd enigszins uit de lucht vallen. Hij begon zijn loopbaan bij de amateurs van SV Schalkhaar, onder de rook van Deventer. Op zijn elfde hadden verschillende profclubs Daniel op de korrel, maar zijn keuze viel uiteindelijk op Vitesse. Als jeugdspeler van de Arnhemmers groeide hij uit tot jeugdinternational voor Oranje Onder-15, Onder-16 en Onder-17 en in januari 2016 zette hij op net achttienjarige leeftijd zijn handtekening onder het eerste profcontract bij Vitesse. Zijn ontwikkeling stokte echter, waardoor hij niet verder kwam dan 27 optredens voor Jong Vitesse en in de zomer van 2018 voor een overstap naar NEC koos. Zijn verblijf in Nijmegen werd geen succes, daar hij uiteindelijk geen enkele wedstrijd in de beloftenploeg speelde. “Dat was zeker geen leuk seizoen, daardoor heb ik uiteindelijk ook besloten om een stap terug te zetten naar het amateurvoetbal. Achteraf moest het allemaal zo lopen, anders zou ik nu niet in Australië zitten. Uiteindelijk bleek het een opmaat naar een nieuwe kans. Ik ben me goed bewust van hoe mijn carrière is verlopen, wat ik wel en niet beter had kunnen doen. Daarom heb ik ook geen hard feelings of wat dan ook.”

Er volgden nog wel aanbiedingen uit het buitenland: IJsland, Letland, Zweden, ‘dat soort landen’. “Daar ging mijn voorkeur niet echt naar uit, ik zat op mijn plek in Nederland en ik vond het niet waard om dat op te geven. Het was allemaal net niet, ik had geen plezier meer in het voetbal en ik wilde daarom beginnen aan een maatschappelijke carrière. Ik zat er daarom niet te wachten op een avontuur in het buitenland, ik wilde lekker in Nederland blijven, focussen op school en plezier hebben in het voetbal. Niet ten koste van alles profvoetballer blijven. Achteraf had ik dat besluit al moeten nemen nadat ik bij Vitesse vertrok. Maar het is zo nu eenmaal gelopen”, legt Daniel uit. Om die reden koos hij ervoor om een stap terug te zetten naar de amateurs van DUNO uit Doorwerth. Het betekende dat hij niet langer profvoetballer was, maar in de Hoofdklasse A van het zaterdagvoetbal tegen clubs als Achilles Veen, FC ’s-Gravenzande, AZSV Aalten en Sportlust’46 speelde.

“Afgelopen zomer had ik al naar de Derde Divisie kunnen gaan, maar ik heb bewust voor DUNO gekozen. Ik kende veel mensen daar en wilde plezier in het voetbal terug krijgen, dat was het belangrijkste. Er zaten veel oude bekenden, voormalig teamgenoten van Vitesse. Ik was niet per se bezig met een buitenlands avontuur, meer met een stap naar de Tweede- of Derde Divisie”, vertelt hij. Dat Daniel uiteindelijk toch nog de mogelijkheid kreeg op een Australisch avontuur, was te danken aan zijn negentienjarige zaakwaarnemer Abhay Ramautarsing van Fearless Agency. De twee waren eerder in contact met elkaar gekomen en hielden het afgelopen jaar contact. Daniel had aanvankelijk besloten om de focus te leggen op zijn studie. “Toen kreeg ik de vraag of ik naar Australië wilde komen. Dat is wel echt een avontuur, misschien zit er qua voetbal nog wel meer in. Je komt niet zomaar in Australië, normaal gesproken. Het was niet per se een droom, maar het is wel een kans die ik waarschijnlijk anders nooit zou hebben gekregen. Dat heeft me over de streep getrokken om te gaan. Nadat ik Omid Popalzay (die op hezelfde niveau speelde bij Adelaide Comets, red.) gesproken had, raakte ik helemaal overtuigd.”

“Het is alleen maar mooier dat ik nu nog zo’n kans nog heb gekregen. Zaakwaarnemers zijn vaak van de praatjes, van: ‘Die clubs hebben interesse, je kan daarheen’. Daardoor was ik in het begin ook sceptisch over Australië, ik had het gevoel dat het toch niks zou worden. Binnen anderhalve maand was alles heel snel geregeld. Nadat ik een FaceTime-gesprek had gehad met de trainer, had ik het gevoel dat het serieus was. Daarvoor was het contact alleen maar via WhatsApp, dat is niet iets waar je je aan kan vasthouden”, zo gaat Daniel verder. Zodoende stapte hij begin deze maand op het vliegtuig voor een reis van zo’n 24 uur richting Adelaide. “Ik heb het vliegticket zelf betaald. Ze hadden weleens meegemaakt dat ze vliegtickets hadden betaald, maar dat diegene niet kwam opdagen. Ik krijg nu met terugwerkende kracht het vliegticket terugbetaald. Ik had wel pas geboekt nadat ik had getekend, maar ik ben enorm goed opgevangen en alles was enorm goed geregeld door de club. Ik heb er nog niet bij stilgestaan, maar het is natuurlijk een beetje een aparte stap. Je ziet het niet zo vaak inderdaad, dat iemand vanuit de Hoofdklasse naar Australië gaat.”

Desondanks moest Daniel in de eerste weken wel behoorlijk wennen aan de gang van zaken bij Para Hills Knights. “Sowieso heb ik eerst flink last gehad van mijn jetlag. Bovendien is het een stuk warmer, de eerste keer dat we trainden was het veertig graden. Ik ging kapot, dat was ik niet gewend. Het voetbal is wel heel anders. Tactisch en technisch is het wat minder, het komt meer aan op het fysieke aspect. Dat had ik wel verwacht, dat er voornamelijk met de lange bal gespeeld zou worden. Ik kan goed meekomen, alleen heb je minder technische spelers om je heen en dat mis je wel. De trainer speelt 4-4-2, iets dat ik niet echt gewend was. Ik moet mijn positie ook even wat anders invullen. Para Hills Knights is niet zo’n hele rijke club. Ze hebben wel gewoon drie velden, allemaal gras. Een kleine tribune. Het is een beetje vergelijkbaar met Achilles’29, qua accommodatie. Na de training eten we met z’n allen, qua club is het best te vergelijken met een hoofdklasser of derdedivisionist in Nederland. Dat is me niet tegengevallen. Het enige waarnaar ze momenteel nog op zoek zijn, is een fysio. Die is er nog niet.”

Met een klein trainingskamp in Melbourne zag Daniel een week geleden voor het eerst meer van Australië. “Dat is een stuk moderner, groter en ook wat meer Europees. Doordat Australië zo ongelofelijk groot is, spelen we in een regionale competitie”, verklaart Daniel, die met Para Hills Knights uitkomt op het tweede niveau van het Australische voetbal in de NPL South Australia. Hij arriveerde precies in de maand dat Australië geteisterd werd door bosbranden en later overstromingen. “Ik heb niks gezien van de bosbranden en de overstromingen, eerlijk gezegd. Soms merkte je dat het ’s middags al donker werd. Ik dacht dat het kwam doordat het avond werd, maar ze zeiden dat het de lucht was die vanuit andere gebieden naar Adelaide kwam. Hier heb ik er niks van gezien of gehoord, dat valt mee. Ook met voetballen heb ik er niks van gemerkt.”

Daniel zet in Australië de studie voort die hij in Nederland al volgde via de Vereniging van Contractspelers (VVCS). “Ik kan vanaf hier mijn school afmaken, het is gelukkig een opleiding speciaal voor topsporters. Daardoor kan ik alles gewoon volgen en afmaken, de lessen worden opgenomen en het contact is voornamelijk online”, vertelt hij. Daniel is wel met de nodige sportieve ambities naar Australië gekomen. “Ik wil een stap hogerop zetten. Het moet blijken hoe het leven me bevalt en hoe alles loopt. Als ik het leven of de competitie niks vind, ga ik weer terug naar Nederland. Er spelen wat dat betreft heel veel factoren mee. Ik geniet er wel echt van, de sfeer, hoe alles hier wordt beleefd.” De man die hem aan de gewenste stap hogerop zou kunnen helpen, is Gertjan Verbeek. De Nederlandse oefenmeester staat momenteel aan het roer bij Adelaide United, dat uitkomt in de A-League. Daniel besluit met een lach: “Ik ben hem nog niet tegen het lijf gelopen. Het is aan mij om te zorgen dat hij van me te horen krijgt.”