De voormalig duurste speler ter wereld pakt als trainer nu eindelijk ook prijzen

Als speler had hij al landstitels in Engeland en Italië en de UEFA Cup op zijn palmares staan, maar de erelijst van Hernán Crespo als trainer was lang een onbeschreven blad. Tot afgelopen zaterdag. Zijn ploeg Defensa y Justicia veroverde ten koste van Lanús de Copa Sudamericana, het Zuid-Amerikaanse equivalent van de Europa League. De eerste prijs is voor Crespo een beloning voor volharding, want ondanks zijn glansrijke spelerscarrière duurde het even voor zijn trainersloopbaan gelanceerd werd.

Door Chris Meijer

Na afloop van de gewonnen finale van de Copa Sudamericana poseerde Crespo gewillig voor de fotografen in het Estadio Mario Alberto Kempes van Córdoba. Met zijn ene hand klemde hij stevig de bombastische trofee vast, zijn andere hand zocht de schouders van dochters Sofia (14) en Martina (5). Zijn oudste dochter Nicole (16) verzette zich lachend aan de andere kant van haar vader. Het moet voor Crespo als de ultieme beloning hebben gevoeld. Voor dit succes als trainer zag hij zijn dochters bijna een jaar niet. Zijn gezin bleef in Italië achter toen hij ruim twee jaar geleden naar Argentinië trok om zijn trainerscarrière nieuw leven in te blazen. Op het moment dat de coronapandemie vat kreeg op de wereld, zat Crespo vast in Argentinië op bijna tienduizend kilometer afstand van zijn gezin in Parma. “Het is heel moeilijk voor me. Ik voel rust in mijn hoofd als ik dagelijks met ze kan spreken”, zei Crespo in gesprek met Olé. “Het is leuk dat ik in Argentinië met mijn zus, haar man en mijn nichtje zit, maar tegelijkertijd kan ik mijn dochters niet iedere dag zien. Het is de hoge prijs die ik moet betalen voor dit leven. Je moet offers brengen in het leven én je dromen niet opgeven.”

De coronapandemie heeft de situatie voor Crespo weliswaar bemoeilijkt, maar het was een bewuste keuze om in december 2018 naar Argentinië te trekken om als trainer nog een zelfde carrière te bewerkstelligen als hij ooit als speler had. Crespo speelde als spits voor River Plate, Parma, Lazio, Internazionale, Chelsea, AC Milan, Genoa en het Argentijnse nationale elftal, voor wie hij na Lionel Messi, Gabriel Batistuta en Sergio Agüero de meeste doelpunten maakte: 35 stuks. Met de in 2000 door Lazio aan Parma betaalde 56 miljoen euro was hij een tijdje de duurste speler ter wereld, al werd dat record twee weken later al gebroken toen Luis Figo voor 60 miljoen euro van Barcelona naar Real Madrid ging. Crespo zette in januari 2012 bij Parma een punt achter zijn loopbaan, waarin hij drie Serie A-titels (met Inter), een Coppa Italia, een UEFA Cup (allebei met Parma), een Copa Libertadores (met River Plate) en een Premier League (met Chelsea) veroverde. Na zijn actieve carrière vestigde hij zich in Parma, haalde hij in Italië zijn trainerspapieren en besloot in eerste instantie enigszins buiten zijn comfortzone te stappen. Zo was hij een tijdje actief als commentator en werkte hij voor de Chinese investeringsmaatschappij Desport.

In 2014 begon Crespo alsnog zijn trainerscarrière, door bij zijn grote liefde Parma de Onder-19 onder zijn hoede te nemen. Een jaar later volgde zijn eerste klus als hoofdtrainer, toen hij mede gedwongen door het faillissement van Parma trok Crespo naar Modena. Zijn dienstverband in de Serie B werd geen doorslaand succes. Crespo hield het nog geen jaar vol in Modena en een reeks van drie nederlagen op rij kostte hem uiteindelijk de kop. Al was zijn ontslag eigenlijk het gevolg van een bestorming van de persruimte door de ultra’s van de club. Zij waren op zoek naar president Antonio Caliendo, maar hij was niet in het stadion aanwezig. Caliendo besloot wegens de spanningen Crespo op straat te zetten, al werd degradatie daarmee uiteindelijk niet voorkomen. Modena ging een jaar later zelfs failliet.

Het turbulente avontuur bij Modena was voor Crespo aanleiding om zijn trainerscarrière even op een lager pitje te zetten. Hij fungeerde nog even als vice-president bij Parma, dat na het faillissement weer opkrabbelde in de lagere regionen van het Italiaanse voetbal. “Als ik thuis voetbal zat te kijken, voelde ik me als een gekooide leeuw. Ik was niet gelukkig”, vertelde Crespo aan La Nácion over de periode dat hij uit het voetbal verdween. Om zijn trainerscarrière nieuw leven in te blazen, besloot Crespo eind 2018 om Europa na 22 jaar achter zich te laten. Hij keerde terug naar Argentinië om Banfield onder zijn hoede te nemen. “We probeerden om een ambitieuze, offensieve en agressieve stijl in te slijpen. Dat is grotendeels gelukt, alleen haalden we niet het aantal punten dat we op basis van het spel verdienden.” Banfield scoorde onder het bewind van Crespo 21 keer in 18 wedstrijden, wat misschien nog relatief veel is voor een club die onderin de Argentijnse Superliga bivakkeert. Het probleem: in hetzelfde aantal wedstrijden incasseerde Banfield 26 doelpunten. Na in de laatste zes wedstrijden slechts één keer te hebben gewonnen, werd Crespo al na negen maanden ontslagen.

Toch had met zijn offensieve stijl van voetbal de aandacht getrokken in Argentinië. Na het vertrek van Mariano Soso meldde Defensa y Justicia zich bij Crespo. Een gemakkelijke taak beloofde het voor de oud-spits niet te worden. De voormalig club van Ajacied Lisandro Martínez speelt pas sinds 2014 op het hoogste niveau en staat te boek als een opleidingsclub. Defensa y Justicia teerde sinds zijn debuut op het hoogste niveau op jeugdproducten of spelers die voor een relatief laag bedrag konden worden overgenomen van andere Argentijnse clubs, die vervolgens doorverkocht moesten worden. Het is een beleid dat Crespo’s voorganger Soso deed besluiten om zijn ontslag in te dienen: met een club die steevast zijn beste spelers verkoopt, is het immers ingewikkeld om successen te boeken. Anderzijds heeft Defensa y Justicia ondanks de vele wisselingen in de selectie een duidelijke speelstijl.

Voorzitter José Lemme zag dat Crespo ideaal bij deze identiteit - een offensief systeem met drie verdedigers en een verzorgde opbouw - paste. Onder meer Jorge Almiron (werkt tegenwoordig voor Elche), Ariel Holan (werkt tegenwoordig voor Universidad Catolica), Juan Pablo Vojvoda (werkt tegenwoordig voor Union la Calera) en Sebastian Beccacece (werkte het meest recent voor Racing Club) lanceerden eerder hun trainingscarrière bij Defensa y Justicia en Crespo kreeg de kans om hun pad te volgen. Uiteindelijk is het hem gelukt om bij de club uit Florencio Varela, een buitenstad van Buenos Aires, zijn zelf gecreëerde stijl tot volle bloei te brengen.

Crespo liep in het verleden een tijdje met Carlo Ancelotti mee bij Paris Saint-Germain en stond geregeld langs het trainingsveld bij José Mourinho en Diego Simeone. “Ik houd van het groepsmanagement dat Ancelotti heeft, heel dicht bij de speler. Verder ben ik geïnspireerd geraakt door de methode van Mourinho en de manier hoe Marcelo Bielsa spelers individueel weet te verbeteren. Hoe je moet omgaan met journalisten, dokters, spelers, je staf, de sfeer, fans, alles: dat heb ik van deze drie trainers geleerd”, zei Crespo in El Show de la Oral. Hij werkte met Bielsa samen bij de Argentijnse nationale ploeg. Ondanks dat hij als speler geregeld botste met de huidige manager van Leeds United omdat hij van mening was dat Crespo en Gabriel Batistuta niet samen in de spits konden spelen bij la Albiceleste, geldt Bielsa als een van zijn belangrijkste inspiratiebronnen. “Ik bewonder hem vanwege zijn trainingen en de manier hoe hij spelers individueel beter maakt. Dat is een van de dingen die ik heb geprobeerd om in mijn werkwijze te kopiëren. Als speler bewonderde ik Marco van Basten en Romario, maar ik kon geen Van Basten of Romario worden. Ik moest Hernán Crespo zijn. Als trainer probeer ik mezelf op de kaart te zetten, zonder dat ik iemand probeer te imiteren. Het draait voor mij om identiteit. Ik houd van managers met een identiteit, zoals Pep Guardiola, Diego Simeone of Jürgen Klopp.”

Na zijn aantreden bij Defensa y Justicia wist Crespo het team snel naar zijn hand te zetten, met een speelwijze gestoeld op een hoog tempo, direct spel, attractief voetbal en hoge druk. De drang om dominant te voetballen, bleek tegelijkertijd in zekere zin een zwakte van het team van Crespo. Het beste voorbeeld hiervan deed zich voor in het laatste groepsduel van de Copa Libertadores. Bij een overwinning op het Braziliaanse Santos had Defensa y Justicia de groepsfase van het belangrijkste Zuid-Amerikaanse clubtoernooi overleefd. Tien minuten voor het einde stonden de Argentijnen nog op voorsprong. In plaats van consolideren, bleef Defensa y Justicia zoeken naar meer en mede daardoor kon Santos in de slotfase de wedstrijd nog omdraaien. Defensa y Justicia moest verder in de Copa Sudamericana, terwijl Santos uiteindelijk de finale van de Copa Libertadores zou bereiken.

Met terugwerkende kracht heeft die nederlaag Crespo de kans geboden om zijn naam als trainer te vestigen. Crespo creëerde een solide team, dat voornamelijk bestaat uit jeugdproducten en spelers die het bij andere clubs niet gered hebben of van een lager niveau komen. Het beste voorbeeld van het succes van dit beleid is Braian Romero. De 29-jarige aanvaller zat al jaren in een wak, nadat hij door Independiente voor twee miljoen euro werd weggeplukt bij Argentino Juniors. Bij Independiente en tijdens een eerdere huurperiode bij het Braziliaanse Athletico Paranaense werd hij gebruikt als vleugelaanvaller, maar Crespo gebruikte hem bij Defensa y Justicia als spits. “Hernán heeft ervoor gezorgd dat het hele team rond mij speelt”, gaf Romero te kennen in gesprek met Argentijnse media.

Romero was een van de doelpuntenmakers tijdens de met 0-3 gewonnen finale van de Copa Sudamericana tegen Lanús, evenals Adonis Frías. Nog een speler die onder de vleugels van Crespo volledig tot bloei is gekomen. De door Defensa y Justicia opgeleide centrumverdediger kwam onder diens voorganger totaal niet in de plannen voor en werd zelfs verhuurd, maar was in de afgelopen maanden een steunpilaar. “Zonder spelers kun je niks en ze hebben een exceptionele wedstrijd gespeeld. Het is niet makkelijk om zo’n finale te winnen. Trainers bedenken een idee, maar de spelers moeten erin geloven”, zei Crespo na de gewonnen finale, die overigens bereikt werd door af te rekenen met achtereenvolgens Sportivo Luqueño, Vasco da Gama, EC Bahia en Coquimbo Unido. “Dit was de beste wedstrijd uit de clubhistorie.”

Nadat Crespo Defensa y Justicia de eerste hoofdprijs in de clubhistorie heeft bezorgd, lijkt een vertrek ondanks een tot december 2021 lopend contract onvermijdelijk. Als Halcón niet zo succesvol was geweest in de Copa Sudamericana, was hij volgens de geluiden vanuit Argentinië al vertrokken. Zijn naam werd gelinkt aan Independiente, San Lorenzo en Racing Club. Of River Plate, mocht succestrainer Marcelo Gallardo daar vertrekken. “Ik bekijk het bij Defensa van dag tot dag. Mijn intentie is om eerst naar een grote Zuid-Amerikaanse club te gaan en daarna naar een Europese uitdaging te kijken, maar ik zal dan nog niet in aanmerking komen voor Real Madrid”, sprak Crespo. “Ik droom ervan om bondscoach van Argentinië te worden en te bereiken wat me als speler niet lukte: wereldkampioen worden.”