De topkeeper die stopte om te wachten op een einde der tijden dat niet kwam

De rijke voetbalgeschiedenis kent vele markante, tragische of grappige personages. In de rubriek Vedettes licht Voetbalzone telkens het doopceel van een van die figuren. Vandaag duiken we in de opmerkelijke loopbaan van Carlos Angel Roa, de Argentijnse topkeeper die de opvolger van Peter Schmeichel leek te worden bij Manchester United, maar van de ene op de andere dag verdween uit de voetballerij.

Door Sander Grasman

In aanloop naar de millenniumwisseling wachtte ergens in een afgelegen heuveldorpje in het noorden van Argentinië de familie Roa op de apocalyps. In de volle overtuiging dat dan het einde der tijden zou aanbreken, hadden zij al hun aardse bezittingen weggegeven om de laatste maanden die de mensheid nog restte in afzondering en enkel elkaars gezelschap door te brengen.

In tegenstelling tot zijn katachtige reflexen, zat de vader er met deze voorspelling pijnlijk naast. Het einde kwam niet en Carlos Roa had voor niks zijn succesvolle carrière op pauze gezet. De keeper met de donkere sik en dito ogen zou nooit meer het niveau halen waarmee hij kort voor zijn zelfverkozen kluizenaarschap nog was uitgeroepen tot de beste doelman van de Primera Division én Europa.

Tussen 1997 en ‘99 was Roa een van de beste en meest gewilde keepers in Europa en hij leek voorbestemd voor de absolute wereldtop, maar het werd dus een eenzame uithoek van zijn geboorteland. De Zuid-Amerikaan blonk in clubverband uit voor Real Mallorca - dat mede dankzij zijn reddingen de Spaanse top bestormde -, maar internationaal oogste hij vooral lof met zijn optredens op het WK ‘98 in Frankrijk, waar spitsen van zeer goede huize moesten komen om hem te verschalken.

Na zijn doel schoon te hebben gehouden in de groepsfase, werd Roa in de kwartfinale plots al in het openingskwartier twee keer geklopt. Beide keren had hij geen schijn van kans. Eerst was een inzet van Alan Shearer vanaf de stip hem te machtig en daarna maakte de piepjonge Michael Owen het mooiste doelpunt uit zijn loopbaan. De Engelsman zette zijn solo al op eigen helft in, profiteerde vervolgens optimaal van de houterigheid van Roberto Ayala en deponeerde tenslotte de bal onbereikbaar voor de doelman in de bovenhoek.

Het zou niet genoeg blijken te zijn voor de Three Lions, want na een pijnlijke rode kaart voor David Beckham, 120 bloedstollende minuten en penalty’s stonden zij alsnog met lege handen, omdat Roa zowel Paul Ince als David Batty vanaf elfmeter van scoren afhield. In de volgende ronde sneuvelden de Argentijnse topfavorieten - met onder anderen ook nog Gabriel Batistuta, Ariel Ortega, Claudio Lopez en Diego Simeone in de gelederen - toch. Het Nederlands elftal had wel een weergaloze goal van Dennis Bergkamp nodig om uiteindelijk ten koste van de schier onklopbare sluitpost door te stoten.

Hoewel Roa al op negentienjarige leeftijd voor het eerst onder de lat stond voor Racing Club en hij in vijf jaar uiteindelijk tot meer dan 100 duels in de hoofdmacht zou komen, zou hij bij die club nooit zijn grote doorbraak beleven. Die volgde pas toen hij noodgedwongen een pas op de plaats moest maken na malaria te hebben opgelopen tijdens een trainingskamp in Congo.

Hij raakte zijn basisplaats kwijt en belandde daardoor bij het kleinere Lanùs uit de gelijknamige industriestad onder de rook van Buenos Aires, waar hij onder de vleugels van een zekere Hector Cuper terechtkwam. Onomstreden tussen de palen en eindelijk weer fit, kon de opmars van de inmiddels al 24-jarige goalie beginnen. Zijn reddingen waren van groot belang in de zegetocht van Lanùs op weg naar de eindzege in de Copa CONMEBOL, op dat moment zelfs de enige trofee in de prijzenkast.

Niet zo gek dus dat zijn coach Cuper hem en spelmaker Ariel Ibagaza in de zomer van 1997 meenam naar Real Mallorca. De eilandclub was net gepromoveerd en hoopte dat de Argentijnse tacticus de club kon behoeden voor directe degradatie. De keuze voor de Argentijn bleek een schot in de roos, want niet alleen werd degradatie voorkomen, maar Mallorca eindigde zelfs op een zeer knappe vijfde plek, terwijl ook het bekeravontuur pas in de finale ten einde kwam, toen de ploeg na penalty’s verloor van Barcelona. Omdat de Catalanen dat seizoen eveneens de landstitel pakten, konden de fans op Mallorca zich opmaken voor een Europees debuut.

Net als in Argentinië was Roa dat eerste seizoen al meteen een belangrijke pilaar onder Cupers succes geweest, maar het jaar erna zou die rol nog een stuk groter worden. In het seizoen 1998/99 slikte de club van de Balearen namelijk maar 31 tegendoelpunten, 12 minder dan kampioen Barcelona en zelfs maar de helft van het aantal dat Real Madrid incasseerde. Het succes bleef niet beperkt tot de eigen competitie. In Europa werd de finale van de Europa Cup III bereikt, maar daarin was een miljoenenelftal van Lazio te machtig.

Aan het eind van het seizoen vertrok succestrainer Cuper naar Valencia en Roa’s toekomst leek ook hogerop te leiden, naar Old Trafford, waar Sir Alex Ferguson nog altijd zocht naar een opvolger van Peter Schmeichel. Maar in plaats van Manchester ging de Argentijn dus in een zelfverkozen ballingschap, wachtend op een apocalyps die niet zou komen.

De keeper keerde een jaar later terug in de voetballerij, maar het uitblijven van het einde der tijden had zijn geloof allerminst aangetast. De zevendedagsadventist weigerde nadien nog te spelen op zaterdag - iets wat je in Spanje een hoop wedstrijden kost. Bovendien had Leo Franco zich inmiddels opgeworpen als een waardige vervanger en dus zat Roa’s tijd er in het Estadio Mallorca Son Moix al snel op.

Hij kwam terecht bij Albacete en andermaal bracht hij een kleine club naar ongekende hoogte. Met Roa op doel promoveerde de club naar de Primera Division en in hun eerste seizoen terug op het hoogste niveau waren er slechts zes ploegen die minder tegendoelpunten te verwerken kregen, maar opnieuw sloeg het noodlot voor Roa toe. Weer liet het lichaam van de speler die al van jongs af aan vegetariër was - een feit waar hij de bijnaam Lechuga, sla, aan te danken had - hem in de steek. Er werd bij hem teelbalkanker vastgesteld en dit keer zou zijn voetbalcarrière de fysieke malheur niet meer te boven komen .

Hoewel hij de ziekte overwon, was het met keepen op topniveau gedaan. Roa keerde terug naar zijn geboorteland om daar in de krochten van het Argentijnse voetbal zijn loopbaan definitief te beëindigen. Het zou geen afscheid van de voetballerij blijken te zijn, want tot op de dag van vandaag is Roa actief als keeperstrainer. Als assistent van zijn oud-Albiceleste-teamgenoot Matìas Almeyda, nota bene een van de Laziali die hem versloeg in de Europa Cup III-finale, reisde hij de wereld over en trainde hij intussen keepers in Argentinië (River Plate en Banfield), Mexico (Guadalajara) en - tegenwoordig - Griekenland (AEK Athene) en hij ziet er met zijn lange haar, wilde baard en armen vol tatoeages nog even imponerend uit als weleer.