De storm van de Zwarte Zee

Allereerst wil ik zeggen dat ik met dit artikel bij sommige mensen niet in het verkeerde keelgat terecht wil komen. Want wie ben ik, om als fanatieke Fenerbahçe-supporter, een stuk te schrijven over onze rivalen? Maar naast het feit dat ik clubexpert ben over mijn favoriete club, zie ik mijzelf ook als clubexpert, dan niet een analist, van het overige Turkse voetbal. Bovendien vind ik dit rubriek best wel leeg zonder een stukje over de beste Turkse club op dit moment. Mijn aandacht gaat dit keer uit naar de 'Storm van de Zwarte Zee', Trabzonspor wel te verstaan.

Met de winterstop die nadert, zijn de meeste liefhebbers in Turkije enorm verrast. De grote clubs uit Istanbul laten het voorlopig zitten en de subtop uit Anatolië maakt zijn opmars. Zo wisselen Besiktas en Fenerbahçe voortdurend van vorm en zit Galatasaray in een totaal andere dimensie vol met chaos. Daarentegen is Kayserispor een ploeg waarmee rekening moet gehouden worden en Bursaspor heeft de stijgende lijn van vorig seizoen nog goed in handen. Kleintjes als Karabükspor en Istanbul BB zijn blaffende honden die zo nu en dan toch wel bijten en zelfs hekkensluiters geven zich dit seizoen niet zomaar gewonnen. Maar slechts één club wordt uiteindelijk kampioen...

Zelf had ik aan het begin van dit seizoen twee topfavorieten. Dat waren Fenerbahçe, de ploeg die het vaakst eerste of tweede is geëindigd en Besiktas. Laatsgenoemde had een uitstekende coach aangesteld en met Guti en Quaresma waren de nodige kwaliteitsinjecties ingespoten. Er was ook één ploeg waarvan ik dacht dat zij het de titelkandidaten knap lastig konden maken en dat waren de bordeaux-blauwen uit Trabzon. Maar zoals elk seizoen beginnen zij erg sterk, maar dwaalt het later af door gebrek aan constant presteren en/of de nodige kwaliteit. Maar dit seizoen is alles anders. Ik en veel anderen hadden het gruwelijk mis over Trabzonspor. De ploeg staat op dit moment stijf bovenaan en natuurlijk niet onterecht. Elke wedstrijd is een show en met aanvallend voetbal veroveren ze de harten van veel voetbalgekke zielen.

De status die Trabzonspor heeft opgebouwd heeft het te danken aan de prestaties die vanaf midden jaren '70 begonnen. Elk seizoen eindigt de topdrie uit Istanbul bovenaan en kennen ze geen concurrentie uit de andere steden. Totdat in het seizoen 1975/76 de eerste landstitel een feit is voor Trabzonspor. De grootmachten uit de miljoenenstad wankelen op hun troon en de stad met maar slechts 250.000 inwoners zien net zoals de andere zeventig miljoen het begin van iets moois. De ploeg behaald in totaal zes landstitels, waarvan de eerste vijf achter elkaar(!). Ook in Europa maakt de ploeg naam door ploegen als Inter, Marseille, Liverpool en Barcelona opzij te zetten. Trabzonspor heeft een prijzenkast opgebouwd waartegen je 'u' kunt zeggen. De zes landstitels krijgen nog eens gezelschap van acht nationale bekers, acht supercups en vijf presidentsbekers. Ik zou waarschijnlijk de grootste dwaas zijn als ik zeg dat die kast niet wordt aangevuld door meer prijzen in de toekomst.

Zoals gezegd begint de 'Storm' vaak sterk aan de titelraces, maar haakt het daarna af. Trabzonspor had vaak het probleem waarmee de grote drie in afgelopen jaren geen moeite mee had. Heel belangrijk is namelijk dat je team constant blijft presteren en niet te wisselvallig is. De rollen zijn echter omgedraaid. Dit seizoen kan je bij de topclubs moeilijk voorspellen wat de uitslag is van hun wedstrijden. Vroeger waren ze elke wedstrijd topfavoriet, maar we hebben al gezien dat hekkensluiter Kasimpasa een punt weet te pakken in Inönü, Galatasaray de slechtste seizoensstart ooit meemaakt en Fenerbahçe vrijwel elke wedstrijd een doelpunt tegenkrijgt, met de nodige puntenverlies als resultaat. Trabzonspor is echter een geval apart dit seizoen. Maar hoe komt dat?

Allereerst noem ik een oorzaak waarmee iedereen het eens zal zijn. Trabzonspor heeft een topcoach onder bevel die ook het nationale elftal brons bezorgde op het wk in Japan en Zuid-Korea. Senol Günes, topkeeper bij de 'Storm' in zijn spelersloopbaan, heeft de nodige ervaring opgedaan in de jaren '90. Ik vergelijk de Trabzonspor van toen met de ploeg van nu en zie overeenkomsten. Dragende krachten van toen zoals Ogün Temizkanoglu, Abdullah Ercan, Ünal Karaman, Shota Arveladze en natuurlijk niet te vergeten het levende kanon Hami Mandirali, zien in het nieuwe decenium hoe hun plaats wordt opgevolgd door de tegenwoordige elite zoals Gustavo Colman, Alanzinho, Egemen Korkmaz en balvirtuoos Ibrahim Yattara. Alle opgenoemden verschillen weliswaar van speelstijl, kwaliteit en karakter. Iets hebben ze echter wel gemeen, ze speelden/spelen onder een topcoach die zijn werk laat schitteren door aantrekkelijk, aanvallend en strijdend spel. Zonder twijfel een speelstijl die Trabzonspor-waardig is.

Terugkijkend op nu, kunnen we concluderen dat de Karadeniz Firtinasi mag bestempeld worden als titelkandidaat number one. Met nog de laatste speelronde voor de winterstop te gaan, bedraagt de voorsprong op Bursaspor vijf punten en is maar één keer verloren. Ook hebben ze de beste doelsaldo en moet de club dit allemaal doen met een budget dat ver afwijkt met die van de rijkere clubs uit Istanbul. Elke wedstrijd staat gegarandeerd voor aanvallend spel en is er de befaamde 'kolbasti show' na elke overwinning. Liefhebbers hebben al een stukje kunnen beproeven op deze site in het afgelopen weekend. De soldaten van generaal Senol Günes weten telkens alle aandacht naar zich toe te trekken van de tegenstanders, journalisten, analisten en natuurlijk als belangrijkste de liefhebbers. Het enige minpunt eraan is dat ik dit moet toegeven als Fenerbahçe liefhebber, maar als een neutrale liefhebber geef ik dit maar al te graag toe. Onze Herbstmeister is al bekend, de kampioen nog niet. We hopen voor ieder van ons dat onze favoriete club de titel pakt, maar als neutrale liefhebber is mijn favoriet al bekend. Wie wind zaait, zal storm oogsten. Trabzonspor is die storm en voorlopig is er geen ontsnappen aan...