De Prins in het Witte Shirt

Met een buik vol biefstuk en goede wijn kijk ik naar het pasgetrouwde koppel dat zich aan haar eerste dans waagt. Aangezien de bruid een geboren en getogen Argentijnse is, wordt de viool bestreken en de tango gedanst. Ingetogen, maar toch uitdagend. Stijlvol, elegant en beheerst. Een weergave van de emoties en verlangens. Hoewel de uitvoering prachtig is, net als de bruid, doet het schouwspel mij denken aan een voetballer, die de tango danste op het veld. Fernando Redondo.

Fernando Carlos Redondo Neri, geboren in 1969, stapt als zestienjarige in de voetsporen van de grote Diego Maradona en gaat voetballen bij Argentinos Juniors. Vijf jaar later verhuist hij naar het kleine CD Tenerife. Onder leiding van trainer en landgenoot Jorge Valdano beleeft de eilandclub haar beste periode ooit, met de vijfde positie in de Primera Division als hoogtepunt. De Canarische wind slijpt de ruwe diamant Redondo. Na vier jaar vertrekt coach Valdano naar het grote Real Madrid, zijn oogappel gaat mee.

Redondo was geen dribbelkoning als Maradona, goaltjesdief als Gabriel Batistuta of kilometervreter als Esteban Cambiasso. Hij bestrijkt niet het hele veld, oogt gemakzuchtig, komt nauwelijks in het strafschopgebied van de tegenstander en scoort zelden. Maar hij is de beste spelmaker die ik ooit heb gezien. Hij dicteert met zijn kont tegen de verdediging. Hij bepaalt het ritme van de wedstrijd. Hij sust de opponenten in slaap en schudt hen weer wakker. Hij controleert de tegenstander en zijn eigen team. Zijn techniek is onnavolgbaar, zijn tactische kwaliteiten fabuleus. Redondo ontwikkelt zich tot een perfecte Argentijnse ‘nummer vijf’. Volgens traditie niet toegekend aan een verdediger, maar een centrale middenvelder. De eisen aan de ‘vijf’ zijn hoog en talrijk. Redondo voldoet aan allemaal. Met verve. Als de spelers het orkest zijn, is hij de dirigent.

De supporters van De Koninklijke verbazen zich over de nieuwe aanwinst. Het tengere postuur, bleke gezicht en sluike, zwarte haar. Is dit de jongen die Valdano persé mee wilde nemen van Tenerife? Maar de luwte bevalt Redondo prima. Hij kan zich rustig ontwikkelen in de schaduw van Manuel Sanchís, Fernando Hierro en supertalent Raul. Ieder jaar gaat hij meer spelen, wordt beter en belangrijker. Onder de nieuwe coach Vicente del Bosque, excelleert de middenvelder. Real heerst in Spanje en de rest van Europa. Alle aanvallen beginnen bij Redondo. Hij maakt tempo en vertraagd wanneer het spel daarom vraagt. Hij speelt slim en is ongrijpbaar. Hij heerst met elegantie en verovert de harten van de Madrilenen. Redondo danst. Hij draait met de bal alsof het zijn tangopartner is. Het veld is zijn vloer, Bernabeu zijn theater.

Redondo is niet alleen een unieke voetballer, maar ook een uniek karakter. In tegenstelling tot vele Argentijnse spelers was voetbal voor hem geen ontsnapping uit de sloppenwijken. Redondo groeit op in een middenklassengezin en terwijl zijn teamgenoten spelen op de Playstation of films kijken, bezoekt Fernando –vaak met boezemvriend Raul- musea of verslind zware literatuur. Daarnaast is hij geïnteresseerd in (linkse) politiek en Italiaanse haute couture. Redondo is een vreemde eend in de bijt met sterke principes, die zelfs zijn carrière als international belemmeren. Zo weigert hij een uitnodiging van Carlos Bilardo voor enkele vriendschappelijke wedstrijden in 1990, omdat hij belangrijke examens voor zijn studie Rechten heeft. Het kost hem het WK in Italië. Het huwelijk met de nationale bond blijft ongelukkig. Marcelo Bielsa haalt hem bij de selectie voor het WK in de Verenigde Staten, dat geen succes wordt mede door het dopinggebruik van Maradona, maar in 1998 gaat het weer mis. Dit keer ligt de eigenwijze Redondo in de clinch met Daniel Passarella. De oorzaak van de ruzie is een knipbeurt. Passarella sommeert Redondo zijn haar te korten. Hij weigert. Hij is trots op zijn lange haren. Al gaat het verhaal dat de werkelijke reden complexer is. Redondo zou de onfatsoenlijke Passarella maar een machtswellustige vent vinden. En zijn speelstijl, hard en verdedigend, vond hij een belediging voor de voetbalkunst.

Ondertussen nadert de dans in Madrid haar climax. De club verovert met Redondo, door de fans inmiddels gekroond tot El Principe (De Prins), twee titels en evenveel Champions Leagues. In de strijd om de cup met de grote oren in 1999/2000, maakt de Argentijn indruk. In de kwartfinale treft Real Manchester United. Na een doelpuntloze remise in Madrid, worden toeschouwers en spelers in ‘The Theatre of Dreams’ duizelig gespeeld door een ontketende Redondo. Het winnende doelpunt van Raul is een kunstwerk. Getekend door de middenvelder. De manier waarop hij verdediger Henning Berg passeert, met een achterwaartse hakbal, is waanzinnig. De controle en eindpass zijn beheerst en perfect. Zelfs Ferguson steekt de loftrompet over Redondo en vraagt zich hardop af of de middenvelder met magneten in de schoenen speelt. Tegen Bayern München, in de halve finale, irriteert De Prins zich aan tegenstander Stefan Effenberg, die enkele ploeggenoten hard onderuit schoffelt. Redondo maakt de Duitser zijn speelbal en laat hem werkelijk alle hoeken van het veld zien. Uiteindelijk wint Real de cup na winst tegen Valencia. Redondo wordt gekozen tot beste speler van het toernooi.

De verrassing is dan ook groot als Perez de middenvelder in 2000 verkoopt aan AC Milan, om van de opbrengst (circa vijftien miljoen euro) de komst van Luis Figo te kunnen bekostigen. De Ultra’s protesteren massaal, maar het mag niet baten. Redondo vertrekt met tegenzin. Zijn entree bij Milan is rampzalig. Tijdens de eerste training stapt Redondo op de hometrainer. Na drie minuten knapt er iets in de knie. Een twee jaar lange revalidatie volgt. Redondo voelt zich schuldig en klopt op de deur van het kantoor van clubpresident Silvio Berlusconi. Hij legt de sleutels van het huis en de auto die hij kreeg van de club op zijn bureau en levert zijn salaris, ruim drie miljoen euro per jaar, in. De mond van Berlusconi valt open als Redondo mededeelt dat hij niet wil worden betaalt zolang hij niet speelt.

Uiteindelijk voetbalt Redondo nog zestien wedstrijden voor Milan en heeft hij een aandeel in de Champions League- winst in 2003. Een jaar later volgt zijn laatste dans voor hij terug keert naar zijn geliefde Buenos Aires om dicht bij zijn familie te kunnen zijn. Redondo speelt af en toe een benefietwedstrijd en zet zich in voor diverse goede doelen.

In een wereld die draait om macht en geld, was Fernando Redondo niet alleen een fenomenale speler, maar ook een grote persoonlijkheid met prinselijke principes.