De ondergang van Los Millonarios

River kan niet degraderen. River is te groot voor de tweede divisie. Zo lang je het maar herhaalt, ga je er vanzelf in geloven. Het is 26 juni, twee uur ’s middags. De dag van de waarheid. De lucht is zo blauw als het shirt van tegenstander CA Belgrano. Geen goed voorteken. Fans betreden het stadion alsof ze een pelgrimstocht afleggen. Sommigen zelfs op handen en knieën. Maar de gebeden worden niet gehoord. Wat voor onwerkelijk werd gehouden, gebeurt. De grootste en meest succesvolle club van Zuid Amerika, River Plate, degradeert naar de tweede divisie.

Een week eerder verraste Belgrano haar grote broer met een 2-0 overwinning. De return in het legendarische stadion van River begint opwindend. Mariano Pavano opent al in de zesde minuut de score namens de thuisploeg. Het gezang van de zestigduizend fans zwelt aan. Het kan nog! Maar als Belgrano-middenvelder Guillermo Farré halverwege tweede helft de gelijkmaker binnenschiet, kan men het beton in El Monumental horen kraken.

Als een video met hoogtepunten uit het leven, die vlak voor de dood voorbij flitst, denken de supporters van River even terug aan het roemruchte verleden van hun club. De oprichting, ruim een eeuw geleden beklonken door enkele tieners in de haven van Buenos Aires. De gloriedagen met Alfredo Di Stefano en Omar Sívori, die prijzen aaneenregen. De Superclásico’s tegen aartsrivaal Boca Juniors. De wonderkinderen Gabriel Batistuta, Hernán Crespo en Pablo Aimar. De drieëndertig titels.

De supporters worden wakker geschud door de harde realiteit. Emoties krijgen de overhand. De jonge spelers verlaten huilend, met het gezicht verborgen in de handen en onder politie-escorte het veld. Op de tribunes heeft de geur van zweet en gras plaats gemaakt voor vuurwerk, rook en traangas. Verdriet wordt woede. Gericht tegen de spelers, die geen werklust toonden. Tegen voormalig clubicoon Daniel Passarella, die faalde als president. Tegen trainer Juan José Lopez, die talent verkoos boven ervaring. Tegen de directie, die haar portemonnee spekte, in plaats van de clubkas. En uiteindelijk moest iedereen het ontgelden. Van scheidsrechter tot politie. Een totale veldslag als gevolg. Buenos Aires bloedde en rouwde. De rood witte vlaggen halfstok. Pleinen waar ooit kampioensfeesten tot diep in de nacht werden gevierd, zijn akelig leeg. De andere helft van de stad grinnikt. Het grote River Plate gedegradeerd, wat een leedvermaak.

En nu? River Plate moet zien te overleven in Nacional B. Grote talenten als Erik Lamela (AS Roma) en Rodrigo Funes Mori (Inter) hebben het zinkende schip al verlaten. Andere spelers, zoals Daniel Villalva, zullen volgen. Als gevolg van de rellen moet River liefst twintig wedstrijden zonder publiek spelen. De trainer heeft zijn contract ingediend. Bestuursleden worden letterlijk en figuurlijk gebombardeerd. Los Millonarios, een wrange bijnaam in deze situatie, staan tientallen miljoenen in het rood en zullen de komende jaren nog veel dieper in de schulden zakken. De tv-inkomsten dalen van ruim zes miljoen naar een kleine één miljoen euro. Sponsoren willen hun contracten ontbinden.

River kan niet ten onder gaan. River zal altijd blijven bestaan.