De Nederlandse tiener die een rijzende ster is in Argentinië

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Lucas Leverland, de Nederlandse tiener wiens ster rijzende is in Argentinië.

Door Chris Meijer

“Ik heb daar nooit bij een club of vereniging gespeeld, ik speelde altijd met mijn broers buiten. We hadden best wel een grote tuin, daar speelden we minimaal twee of drie keer in de week samen met mijn vader, broers, neven en vrienden. Dan kwamen ze met z’n allen naar ons toe en dan maakten we partijtjes. Na een paar uurtjes voetballen, gingen we barbecueën.” De gedachten van Lucas Leverland dwalen tijdens het gesprek met Voetbalzone even af naar Zelaya, een klein dorp even ten noorden van Buenos Aires. Tot zijn vijfde woonde hij in zijn geboorteland Argentinië, maar doordat zijn moeder werk kreeg bij de Argentijnse ambassade in Den Haag, verhuisde hij al op jonge leeftijd naar Nederland. Veertien jaar later is in de, ietwat Haagse, tongval al lang geen spoor meer te bekennen van zijn roots in Zuid-Amerika, maar de band met Argentinië is in zijn jaren in Nederland alleen maar sterker geworden.

Waar in Nederland misschien nog betrekkelijk weinig mensen hebben gehoord van Leverland, is zijn ster in Argentinië al rijzende. Dat heeft alles te maken met het feit dat Fernando Batista, trainer van Argentinië Onder-20, een jaar geleden liet doorschemeren dat hij de negentienjarige vleugelverdediger in de gaten hield. ‘Lucas Leverland, el pibe que sueña con jugar en la selección de un país que casi no recuerda’, kopte La Nacion, een van de grootste Argentijnse kranten, vervolgens boven een artikel over Leverland. Vrij vertaald: Lucas Leverland: de jongen die ervan droomt om voor een land te spelen dat hij zich nauwelijks kan herinneren. “Dat maakt het nog extra mooi, maar het is wel een beetje gek. Doordat Batista had laten weten dat ze me in de gaten hielden, wilden al die Argentijnse kranten met me praten. Het was raar, maar tegelijkertijd was ik ook heel blij met de aandacht vanuit mijn eigen land, waar ik ben geboren en tot mijn vijfde heb gewoond. Ik voelde me heel trots, het is mijn ultieme droom om in het Argentijnse elftal te spelen en dat shirt te mogen dragen.” Met een grijns: “Naast Lionel Messi, ja.”

Om het contact met de Argentijnse kant van de familie te blijven onderhouden, heeft Leverland altijd zijn uiterste best gedaan om de Spaanse taal machtig te blijven. Het blijkt nu ook in zijn voetbalcarrière een voordeel op te leveren, daar hij afgelopen zomer de overstap van ADO Den Haag naar het Spaanse UD Ibiza maakte. “Het is fijn, maar er zijn bepaalde dingen die ik niet snap. In Spanje gebruiken ze toch iets andere uitdrukkingen en woorden dan in Argentinië. Dan vraag ik even aan de trainer hoe het precies zit”, lacht Leverland. Het zag er een jaar geleden echter niet bepaald naar uit dat hij zich nu zou terugvinden in het buitenland, laat staan op het Spaanse vakantie-eiland. Leverland klopte bij ADO Den Haag nadrukkelijk op de deur, was een van de uitblinkers in de Onder-19 en maakte zelfs zijn officieuze debuut in het eerste elftal.

“Alles ging goed, het zag ernaar uit dat ik bij ADO een contract zou krijgen en dat mijn officiële debuut eraan zat te komen. Er was ook belangstelling van andere clubs, waaronder AZ. Twee weken later scheurde ik mijn enkelbanden af, waardoor ik maanden moest revalideren. Op dat moment ging alles eigenlijk een beetje naar de kloten, die blessure kwam op het slechtst mogelijke moment. Mijn debuut in het eerste bij ADO of een transfer naar een andere mooie club lag in het verschiet, maar dat was allemaal weg. In de laatste maanden van het seizoen heb ik het daar heel moeilijk mee gehad, vooral omdat ADO vervolgens vond dat ik me opnieuw moest bewijzen om een contract te verdienen. Dat zag ik niet zitten. Het was geen makkelijke beslissing om ADO te verlaten, want het voelde als mijn tweede huis.” Leverland hakte de knoop door om ADO na elf jaar achter zich te laten. De club pikte hem op achtjarige leeftijd op, nadat hij in zijn eerste periode in Nederland voor amateurclubs Wilhelmus en Quick had gespeeld. Gedurende zijn tijd in de jeugdopleiding van ADO kreeg Leverland verschillende keren de mogelijkheid om via de voordeur een mooie transfer te maken.

Eerst was er nadrukkelijke belangstelling van Atlético Madrid, dat Leverland graag op stage wilde hebben. ADO weigerde echter mee te werken aan een proefperiode in Madrid. “Ze kwamen telkens met smoesjes, over regels bijvoorbeeld. Heel vervelend en frustrerend, ik kon ook niet zomaar weggaan. Ik mocht niet zonder toestemming van ADO naar Atlético, ze hadden brieven gestuurd en gebeld om dat te voorkomen. Onwijs vervelend, want het is voor ADO juist ook iets moois, dat Atlético een speler van hen wil halen.” Vervolgens mocht Leverland wel op stage naar het Spaanse Espanyol, waar hij een goede indruk achterliet. “Ik was gewoon mijn ding aan het doen en op gegeven moment werden mijn ouders gebeld vanuit Espanyol, door de hoofd jeugdopleidingen met de vraag of ik interesse had om stage te lopen. Ik was een beetje geschrokken, maar wel hartstikke blij. Het is mooi dat zo’n grote club interesse in je heeft, daar krijg je meer zelfvertrouwen van en dat kan je alleen maar verder helpen. Het beviel me onwijs goed, hoe ze daar trainden en het niveau. Een overstap naar Espanyol ging jammer genoeg niet door, omdat ze heel veel geld voor mij moesten betalen op dat moment.” Meest recent, anderhalf jaar geleden, trainde Leverland mee bij het Italiaanse Genoa. “Ik mocht daar blijven, met een profcontract. Maar uiteindelijk zag ik het zelf niet zitten. Het was niet helemaal wat ik ervan verwacht had, qua training en randvoorwaarden. Ik zag mezelf daar niet gelukkig worden. Het is lastig om daar door te breken vanaf de Onder-19 naar het eerste elftal, omdat ze er geen tweede elftal hebben. Daarom heb ik het besluit gemaakt om niet te blijven en daar heb ik geen spijt van.”

“Ik ben vervolgens teruggekeerd naar ADO met het idee dat ik daar makkelijker het eerste elftal kon halen. Ik wist zeker dat het haalbaar was en uiteindelijk is het ook bijna gelukt. Achteraf heb ik het gevoel dat ADO me een beetje heeft laten vallen, dat ze me expres niet wilden laten gaan. Dat vond ik een beetje kinderachtig, het voelt alsof ik een beetje genaaid ben. Maar ja, niks aan te doen. Je kan het niet meer terugdraaien”, gaat Leverland verder. Nadat hij besloten had om ADO achter zich te laten, braken er onzekere maanden aan. Er waren enkele opties in Nederland, maar hij merkte dat er in die gevallen geen plan voor hem klaarlag. Uiteindelijk kwam zijn achttienjarige zaakwaarnemer Abhay Ramautarsing van Fearless Agency op de proppen met een aanbieding van UD Ibiza, dat uitkomt op het derde niveau van het Spaanse voetbal in de Segunda División B. “Ik ken Abhay al sinds de brugklas, zelfs toen hadden we het al hierover: Lucas de topspeler en Abhay zijn zaakwaarnemer. Mooi dat hij me nu naar UD Ibiza heeft kunnen brengen.” Leverland merkte dat de ambitieuze club wel een duidelijk plan met hem had en zette zijn handtekening onder een eenjarig contract.

Lag jouw voorkeur bij een overstap naar Spanje?
“Ik heb altijd wel bovengemiddelde belangstelling gehad voor het Spaanse voetbal. Als ik ook iets concreets had in Nederland, was ik misschien wel gebleven. Aan de andere kant, ik ben nu negentien en ik dacht: nu of nooit. Ik ben blij dat ik deze stap heb gemaakt en ik was ook wel klaar voor een buitenlands avontuur. Ik had eigenlijk nog nooit echt naar de Segunda División B gekeken, eigenlijk alleen naar LaLiga of de Segunda División A. Toen ik hoorde dat ik hier naartoe kon, ben ik een beetje gaan kijken naar het niveau. Er kwamen ook spelers vanuit Argentinië en van hen kende ik er al twee, dus ik heb ook een beetje met hen gepraat. Ik kreeg positieve verhalen te horen en zag goede wedstrijden, dus dat heeft me wel overtuigd. En er zijn slechtere plekken dan Ibiza, dus ik mag niet klagen.”

Wist je überhaupt dat Ibiza een profclubs had?
“Mijn neef woont op Ibiza, dus we kwamen hier geregeld voor vakantie. Dan reden we weleens langs het stadion, dus ik wist wel dat er een professionele club was op Ibiza. Ik wist alleen totaal niet op welk niveau ze speelden. Nu ben ik hier, dus dat is wel gek eigenlijk. UD Ibiza is een ambitieuze club, er is sinds dit jaar een nieuwe president. Hij is van Valencia gekomen en heeft veel goede spelers gehaald. Ze staan nu tweede in de competitie, dus de kans is groot dat we gaan promoveren. We hebben een goed team, wat dat betreft zijn er mooie doorgroeimogelijkheden. In de Segunda División A kan ik me weer in de picture spelen en vanaf daar hoop ik zo snel mogelijk door te kunnen stoten naar LaLiga, of een andere mooie competitie.”

Leverland sloot in eerste instantie aan bij het tweede elftal, San Rafael. Nu traint hij ook geregeld mee met het eerste elftal, maar hij moet voorlopig nog wachten op zijn eerste optreden voor UD Ibiza. Leverland is nog niet speelgerechtigd, omdat de benodigde papieren nog niet binnen zijn bij de Spaanse voetbalbond. “Vorige week waren al mijn papieren hier eindelijk aangekomen. Het heeft allemaal heel lang geduurd, ik weet niet waarom. Onlangs sprak ik de president en die zei dat ze bij de voetbalbond nog steeds bepaalde papieren missen, wat betekent dat het nóg langer gaat duren voordat ik speelgerechtigd ben. Het is een zooitje, op dat vlak. Dat ik nog niet mag spelen, maakt het ook moeilijker om door te stromen. Want ze laten je daardoor toch minder meetrainen met het eerste. Gelukkig is het verschil tussen het eerste en tweede te verwaarlozen, van de trainingen merk ik ook dat ik een betere speler word. Het niveau ligt hoog, er lopen de nodige jongens met ervaring rond en alles gaat een stuk sneller: het speltempo, in fysiek opzicht. Het is mannenvoetbal en daar moest ik in het begin aan wennen, de trainingen zijn tactischer en technischer. Nu word ik steeds beter, ik ben eraan gewend, daardoor ga ik er steeds makkelijker in mee en verbeter ik bepaalde dingen.”

Het dienstverband op Ibiza moet het startpunt vormen van een weg richting een interlandcarrière, voor Argentinië óf Nederland. Leverland had al bijna in een vertegenwoordigend elftal van Oranje gespeeld, maar een blessure weerhield hem daarvan. “Ik heb altijd gezegd dat ik zou gaan voor het land dat me als eerste vraagt. Ik zou blij en vereerd zijn om voor beide landen te mogen spelen. Het geeft vertrouwen dat ze me bij Argentinië al in de gaten hebben, dat is geweldig. Toen ik daarvan hoorde, dacht ik: wauw, ik hoop dat ik daar zo snel mogelijk kan spelen. Hoe het voetbal leeft in Argentinië, dat is ongelofelijk en zo mooi om te zien”, zegt Leverland. Ondanks dat ze al jaren duizenden kilometers weg wonen, is het Argentijnse voetbal nooit ver geweest in huize Leverland. Voor de Superclásico’s kwamen de broers en neven steevast bij elkaar om hun geliefde Boca Juniors vanachter de televisie te steunen.

“Mijn hele familie is voor Boca, behalve mijn broer. Hij is voor San Lorenzo en die verliezen vaak van Boca, dus daar plaag ik hem dan een beetje mee. Dat vindt hij niet leuk”, glimlacht hij. Geregeld spart hij met zijn broer, die voor het Argentijnse Independiente speelde, over het voetbal in hun geboorteland. “Hij vertelt dat het Argentijnse voetbal anders is dan in Europa, het is daar meer vechten en schoppen. Ik weet niet of je weleens filmpjes hebt gezien vanuit Argentinië. Je ziet het ook een beetje aan Nicolàs Tagliafico, dat vind ik mooi. Bij ADO werd ik met hem vergeleken, ze noemden me Nico. De meeste Argentijnse spelers hebben dat gif in zich, daar groei je mee op. Als ik vroeger met mijn familie ging voetballen, wilde ik niet verliezen. Want als ik verloor, werd ik boos en ging ik ruzie maken. Op het veld gaat er bij mij een knop om. Buiten het veld ben ik een hele sociale en vriendelijke jongen, maar in het veld doe ik er alles aan om te winnen en als het moet, ben ik ook een beetje een Tagliafico. Dat hoort erbij, al helemaal in Argentinië.”