De meest onderschatte competitie ter wereld

The Football League Championship, the Championship, the nPower Championship, zomaar wat namen die de revue passeren als je op internet zoekt naar Hull City. Clubs die vorig seizoen nog in de Premier League speelden bungelen hier ergens tussen plek tien en twintig. De nPower Championship, zoals de Championship officieel heet, is misschien wel een van de meest onderschatte competities ter wereld. Maar waarom?

24 teams, 22 speelsteden. De Championship is een loodzware competitie. In tegenstelling tot de Premier League, waar twintig teams met elkaar de degens kruisen, kent de Championship er dus 24. Dat zijn per seizoen minimaal zes wedstrijden meer. Tel daar de eerste, tweede en soms wel derde rondes van de vele bekercompetities die Engeland rijk is bij op en je komt al snel op vijftig tot zestig wedstrijden per jaar. Tenzij je in de kop of de staart van het klassement eindigt, dan mag je ook de play-offs nog spelen. De opmaak van de competitie verschilt niet zoveel met andere competities. Aan het einde van de rit staat er een kampioen, wat gelijkstaat aan rechtstreekse promotie. De nummer twee promoveert eveneens rechtstreeks en de nummers drie tot en met zes spelen play-offs voor promotie. De nummer laatst en voorlaatst uit de Premier League degraderen rechtstreeks en de nummer achttien speelt tegen de winnaar van de wedstrijden tussen de nummers drie tot en met zes uit de Championship. Zo zou het dus kunnen zijn dat er aan het begin van een nieuw seizoen ineens drie nieuwe teams aansluiten op het hoogste niveau.

Wat deze competitie zo aantrekkelijk maakt is het feit dat iedereen van iedereen kan winnen. Neem nou de afgelopen twee wedstrijden van mijn favoriete team Hull City. Ruim een week geleden werd Birmingham City met 5-2 aan de kant geschoven. Een topprestatie waarin nieuwe aankopen als Mohamed Gedo en George Boyd beiden succesvol debuteerden. Drie dagen later stond de uitwedstrijd tegen Crystal Palace op het programma. In Londen werd het 4-2 voor de gastheren. Zomaar een voorbeeld van twee uitersten. Op zondag vier je feest, op dinsdag zit je gedesillusioneerd terug in de trein. Het ligt allemaal ontzettend dicht bij elkaar. Ook het grote aantal wedstrijden is een punt waar de Championship om bekend staat. Drie wedstrijden per week is eerder een regel dan een uitzondering. Zo kun je op zondag een wedstrijd spelen, op dinsdag nog eentje en op zaterdag een derde.

Spelen in de Championship vergt energie. Heel erg veel energie. Niet alleen van de spelers maar ook van de technische staf. De ene week reis je zevenhonderd kilometer, de andere week zeventig. Nergens zijn de verschillen zo klein en tegelijkertijd zo groot als op het tweede niveau van Engeland. De ene week sta je tweede, een aantal dagen later sta je zesde. Titelkandidaat nummer een dit seizoen is Cardiff City. De club uit Wales heeft een voorsprong van vijf punten op de nummer twee, Watford, en heeft ook twee wedstrijden minder gespeeld. De verschillen zijn nergens ter wereld zo klein. Zelfs niet in onze eigen Eredivisie waar het wekelijks stuivertje wisselen is in de top vijf. Een voorbeeld: nummer achttien, Huddersfield Town kan bij winst zeven (!) plekken stijgen. Natuurlijk moeten de andere resultaten dan wel meezitten, maar het geeft des te meer aan hoe dicht alle clubs op elkaar zitten.

Als ik met andere voetballiefhebbers praat over de Championship hoor ik vaak dat deze competitie gekenmerkt wordt door het zogenaamde kick-and-rush-voetbal. Er zou teveel met de lange bal gespeeld worden en er zouden Jupiler League-achtige wedstrijden worden afgewerkt. Dat vind ik toch echt te ver gaan. De Jupiler League, naar mijn mening het afvoerputje van het Europese voetbal, vergelijken met het tweede niveau op Engeland stuit mij tegen de borst. Clubs als Crystal Palace, Birmingham City, Cardiff City, Watford en ook Hull City spelen erg aantrekkelijk voetbal. Er wordt geprobeerd goed positiespel te spelen en men probeert de voetballende oplossing te zoeken. Zowel de spelers als coaches hebben door dat je met combinatievoetbal een grotere kans maakt om hoog te eindigen of zelfs te promoveren.

De laatste reden waarom de Championship zo mooi is, zijn natuurlijk de stadions. 25.000 stoeltjes is hier heel normaal. Dat is meer dan sommige Eredivisieclubs! Het voetbal leeft in de Championship. Veel meer als bij elk tweede niveau waar dan ook ter wereld, waar de supporters massaal wegblijven als er niet om promotie wordt gevoetbald. In Engeland zit er altijd publek. Waar de club ook staat, hoe goed of slecht het voetbal ook is. Publiek is er altijd. Voor mij is de Championship de mooiste competitie ter wereld.