De man die een 9-jarig contract bij zijn jeugdliefde verkoos boven Man United

De komende weken voltrekt zich een unicum in het Spaanse en mondiale voetbal, als Athletic Club in twee weken tijd twee keer de finale van de Copa del Rey speelt. Vanavond nemen de Basken het in de uitgestelde finale van vorig jaar op tegen rivaal Real Sociedad, waarna op 17 april het Barcelona van Ronald Koeman wacht. Aan de kant van Athletic zullen de ogen gericht zijn op Iñaki Williams, die met Sociedad en Barcelona zijn favoriete tegenstanders treft.

Door Mart Oude Nijeweeme

Toen Williams tijdens de afgelopen jaarwisseling zijn toost uitbracht met zaakwaarnemer Félix Tainta, gooide hij meteen zijn doelen voor het komende jaar op tafel: een Supercopa de España winnen, de finale van de Copa del Rey spelen en op het EK voor Spanje uitkomen. Inmiddels is het begin april en kunnen de eerste aspiraties worden weggestreept, nu de Supercopa is gewonnen ten koste van Barcelona (2-3) en de spits niet één maar twee finales van de Copa del Rey gaat spelen. Of Williams komende zomer deel uitmaakt van de Spaanse nationale ploeg tijdens het EK, valt nog te betwijfelen. De aanvaller speelde zijn laatste en enige interland immers bijna vijf jaar geleden, toen Vicente del Bosque hem in mei 2016 een half uur voor tijd binnen de lijnen bracht in de oefeninterland tegen Bosnië en Herzegovina (3-1 winst).

De pijlsnelle spits werd daarmee beloond voor een uitstekend tweede seizoen in LaLiga, waarin hij met dertien doelpunten voor het eerst de dubbele cijfers haalde. Een jaar eerder schoot hij zichzelf al om veel belangrijkere redenen de geschiedenisboeken in, toen hij in de achtste finales van de Europa League-wedstrijd tegen Torino (2-2) de openingstreffer voor zijn rekening nam en daarmee de eerste zwarte doelpuntenmaker ooit van Athletic werd. En dat op een avond waarop Williams geen moment het idee had in actie te komen. Eerste keus Aritz Aduriz raakte echter geblesseerd, waarna Ernesto Valverde het aandurfde om gewezen spits Enrique Sola links te laten liggen en Williams op een kille februariavond in Turijn zijn tot dan toe mooiste moment uit zijn carrière te laten beleven.

"Ik heb een doelpunt gemaakt! Ik heb een doelpunt gemaakt!", schreeuwde Williams het bij het vieren van zijn doelpunt uit van geluk en ongeloof. Ineens was hij een voorbeeld voor velen, nu hij een nieuw hoofdstuk had toegevoegd aan de toen 117-jarige geschiedenis van de Baskische club. Een gebeurtenis die uitgerekend plaatsvond in een week waarin de aandacht voornamelijk uitging naar Arrigo Sacchi en Fabio Capello, die zich op ongepaste wijze uitspraken over racisme en homofobie. Sacchi, voormalig bondscoach van Italië, stelde dat er te veel zwarte spelers op jeugdniveau actief waren in Italië, waarmee de identiteit van het land zou kunnen worden geschaad.

Aan de identiteit van Williams kan geen moment worden getwijfeld. De aanvaller is zoon van een Ghanese vader en Liberiaanse moeder, maar werd geboren in de tien kilometer ten zuiden van Bilbao gelegen gemeente Barakaldo en verschafte zich daarmee het voorrecht om voor Athletic te mogen uitkomen. Zowel Ghana als Liberia verzuimden in het verleden een serieuze poging te wagen om de internationale toekomst van Williams aan Afrika te verbinden. Er waren wel gesprekken. George Afriyie, vice-president van de Ghanese voetbalbond, liet in 2016 doorschemeren een drietal spelers op de radar te hebben. “De Ghanese bond houdt verschillende spelers in de gaten”, liet Afriyie destijds weten tegenover Atinka FM. “De bond praat met Thomas Partey, Iñaki Williams en een speler uit Duitsland.” Die speler uit Duitsland bleek Gideon Jung te zijn, momenteel spelend voor Hamburger SV en vijfvoudig jeugdinternational van Duitsland. Uiteindelijk besloot alleen Partey in te gaan op het aanbod van de Ghanese bond.

“Ik vergeet niet waar mijn familie vandaan komt, maar op sportief vlak zou het beter zijn om voor Spanje te spelen”, verklaarde Williams zijn keuze voor Spanje in een interview met El País. “Daarnaast moet ik dankbaar zijn voor de plek die me alles gegeven heeft. Ik heb veel aan Spanje, Athletic en mijn ouders te danken. Toen ik twaalf jaar was kwam ik thuis op dagen dat er geen eten was. We hadden zelfs geen elektriciteit. De stroomkabels werden doorgeknipt omdat mijn ouders de rekening niet konden betalen. Er zijn een aantal dingen waar je elke dag keihard je best voor doet. Ik droom ervan om mijn familie te kunnen onderhouden. Het minste wat ik kan doen is mijn moeder een beter leven geven. Ze heeft genoeg gewerkt en opgeofferd om ons zo goed mogelijk op te voeden.”

De carrière van Williams kenmerkt zich niet door toevalligheden. Alles gebeurt met een idee, overal is over nagedacht. Uit dankbaarheid voor de Baskische gastvrijheid en de inspanningen die Athletic in het verleden verrichtte voor hem en zijn familie, liet Williams in 2019 op de slotdag van de transfermarkt een aanbod van Manchester United links liggen om een nieuw negenjarig contract te tekenen bij Athletic. Meteen konden de zorgen om zijn ouders worden weggenomen, met een jaarsalaris van een slordige vier miljoen euro. “Ik wil een referentie zijn. Ik wil dat jongeren zich weerspiegeld voelen in het feit dat iedereen het eerste elftal kan halen”, zei Williams bij het ondertekenen van zijn contract. “Ik wil dat mensen trots zijn op wat de essentie van Athletic Club is. Dit contract is om te vieren en gelukkig te zijn. Het is een teken van trouw. Er hoeft geen andere club te komen. Dit is de club waar ik wil zijn”, voegde hij eraan toe.

‘Negen jaar. In die termijn is Adriano van monsterlijk supertalent naar alcoholverslaafde in de Favela gegaan’, was een van de reacties op Voetbalzone onder het bericht over de contractverlenging. Dat Williams net als Adriano zijn vriendin in beschonken toestand vastbindt aan een boom is echter niet heel waarschijnlijk. Naar de fles grijpen zit er voor de geboren Bask voorlopig sowieso niet in, nu hij op het punt staat om met Athletic voor het eerst sinds bijna veertig jaar een prijs toe te voegen aan de inmiddels onder stof bedolven prijzenkast. De laatste keer dat Athletic met een prijs van formaat in de handen stond was in 1984, toen de Copa del Rey werd binnengesleept ten koste van Barcelona (1-0) en Andoni Zubizarreta het doel van Athletic verdedigde. Zubizarreta speelde ooit 184 opeenvolgende wedstrijden in LaLiga namens Athletic, een record dat onlangs uit handen werd genomen door Williams, die momenteel op 185 wedstrijden zonder absentie staat. Daarmee ligt de aanvaller op koers om het stokoude record van Antonio Larrañaga te evenaren en te verbreken. Larrañaga zette namens Real Sociedad een serie van 202 onafgebroken competitiewedstrijden neer.

Afgaand op het aantal gespeelde finales heeft Williams in het verleden bewezen trefzeker te zijn op de momenten die er toe doen. Twee keer eerder stond hij in zijn carrière aan de aftrap van een eindstrijd en beide keren was Barcelona de tegenstander. Op 30 mei 2015 trof Athletic in Camp Nou het Barcelona van Luis Enrique in de strijd om de Copa del Rey. Williams scoorde tien minuten voor tijd, maar kon daarmee niet voorkomen dat Barça door treffers van Lionel Messi en Neymar aan het langste eind trok (1-3). Afgelopen januari nam Williams revanche. In de finale van de Supercopa de España had de aanvaller met een doelpunt en een assist een belangrijk aandeel in de 2-3 overwinning. Williams maakte in de verlenging op fraaie wijze de winnende, Messi ging met rood van het veld en Ronald Koeman zag zijn eerste prijs als coach van Barcelona in rook opgaan.

Ook naar de ontmoeting van 17 april zal door Williams reikhalzend worden uitgekeken. Verdeeld over alle competities staat de centrumspits op 284 wedstrijden en 65 doelpunten. Zijn favoriete tegenstander? Barcelona. 5 van de 65 treffers maakte Williams tegen de ploeg van Koeman. Tegen geen enkele ploeg scoorde hij in zijn carrière vaker, wijzen statistieken van Opta uit. Op de tweede plaats volgt Sociedad met vier treffers. Inderdaad, komende zondag de tegenstander.