De laatste eer: deel 2

Robert Enke trok zich het verlies van Duitsland tegen Denemarken wel degelijk aan. Maar wat kon hij eraan doen dat zijn verdediging niet stond op te letten, zodat Denemarken razendsnel kon counteren? Als de voorzet dan voor het doel komt en er staan twee tegenstanders, dan ben je toch haast kansloos? In de meeste gevallen zou dat zo zijn geweest, maar niet voor een perfectionist als Enke was. Als je verliest ben je niet goed genoeg, dat was zijn motto.

Toch liet bondscoach Joachim Löw hem niet achter. Hij groeide in de loop van 2007 uit tot de vaste tweede keus achter Jens Lehmann, die op dat moment de voorkeur kreeg. Iedere keer als Enke mocht spelen voor die Mannschaft greep hij zijn kans en liet hij heel Duitsland zien hoe goed hij kon keepen. Hij kwam uiteindelijk tot acht interlands en hield in vijf daarvan de nul en kreeg drie keer een doelpunt tegen. Dat waren geen slechte statistieken voor een keeper. Op dat moment werd Enke ook de nieuwe aanvoerder van Hannover 96, iets waarbij hij zich vereerd voelde. Maar daardoor stapelden zich nog meer problemen op, nog meer verantwoordelijkheden, al zag je alleen de buitenkant. Enke sprak bijna met niemand over zijn gevoel, er waren maar enkele mensen die ervan wisten. Zijn vrouw Teresa Enke, zaakwaarnemer Jörg Neblung en zijn psychiater. Rond de periode van februari 2008 zou zich opnieuw een tegenslag voordoen uit het leven van Robert Enke. Hij werd beschuldigd van matchfixing, iets wat niet waar bleek te zijn. De Duitse krant BILD bracht het op de voorpagina en een rechtszaak dreigde, maar uiteindelijk nam hij genoegen met een excuses en een schadevergoeding, die tot op de dag van vandaag geheim is gebleven.

Hierna volgde een lange periode van radiostilte, waarin Enke de media zoveel mogelijk ontweek. Totdat hij werd geselecteerd voor het Europees kampioenschap in 2008, met als gastlanden Polen en Oekraïne. Hij zag in dat toernooi Duitsland uiteindelijk ten onder gaan in de finale tegen Spanje, die zegevierden door een doelpunt van Fernando Torres. Enke was het gehele toernooi niet in actie gekomen, maar werd geroemd als ideale twaalfde man, iemand die altijd voor zijn ploeggenoten klaar stond. Spelers konden altijd bij hem aankloppen met problemen. Na het toernooi ging hij verder waar hij goed in was, keepen. Hij keepte nog steeds geweldig en ook de prestaties van Hannover werden daardoor beter. Hij scoorde bijna een doelpunt in de uitwedstrijd tegen Werder Bremen, maar zijn lange bal stuiterde uiteindelijk net naast het doel van Tim Wiese. Het elftal draaide lang bovenin mee maar kwam in de tweede seizoenshelft in een vrije val, wat resulteerde in een elfde plaats in de eindrangschikking. Na het seizoen adopteerde hij een dochtertje met zijn vrouw, die de naam Leila Enke kreeg. Het gezin leek weer gelukkig, maar niets bleek minder waar.

Toen het seizoen 2009/10 was begonnen, kampte Enke met een bacteriële infectie in de darmen. Dat hield hem twee maanden aan de kant, maar bronnen beweerden andere oorzaken. Hij liet verstek gaan voor de wedstrijden van Duitsland, zodat hij fit zou zijn voor de eerst volgende wedstrijd van Hannover. Op 31 oktober maakte hij zijn rentree in de uitwedstrijd tegen 1. FC Köln , maar daar viel hij op een manier op die we niet van hem gewend waren. Enke was stil, gaf geen leiding aan zijn teamgenoten en er was geen emotie van af te zien. Uiteindelijk won Hannover de wedstrijd met 0-1, maar geruchten bleven de ronde doen. Zijn laatste wedstrijd vond plaats op 8 november, een 2-2 gelijkspel in de thuiswedstrijd tegen Hamburger SV. Ook toen was Enke geen leider meer en na de wedstrijd volgde zijn laatste interview. De vraag was waarom hij niet aansloot bij de Duitse selectie voor daaropvolgende week, maar dat was zo afgesproken. De dagen daarna kwam het einde snel in zicht.

In de ochtend van dinsdag 10 november ging Enke met zijn auto de training van Hannover, zoals iedere morgen. Na de training ging hij nog naar de massagetafel en het krachthonk. Daarna zou hij naar huis gaan en na het eten zou hij nog een stukje gaan hardlopen. Maar het was geen normaal stukje hardlopen, Enke had hele andere plannen. Omstreeks negen uur ging hij een einde aan zijn leven maken, hij sprong voor de trein in het dorpje Eilvese en was op slag dood. De twijfels hadden de perfectionist zijn tol geëist, hij kon het niet langer meer verdragen. Hij had er zelf voor gekozen dat het zo beter was om er op 32-jarige leeftijd een einde van te maken, iets wat je zo iemand eigenlijk niet kwalijk kan nemen. Een dag later, op woensdag 11 november, was er een persconferentie in het stadion van Hannover. Zijn vrouw gaf uitleg over de redenen en Hannover maakte bekend dat het Enke een waardig afscheid zou geven op 15 november in het stadion, daarna zou hij in besloten kring worden begraven.

Een uitverkocht stadion zou Robert Enke, hun nummer een en hun aanvoerder, nog een keer eren en voorzien van een waardig afscheid. Er waren veel gasten aanwezig, onder wie het Duitse nationale elftal en veel oud-ploeggenoten. Zijn kist werd op de middenstip gezet en iedereen van Hannover 96 stond er in twee lange rijen bij. Velen spraken lovende woorden over hem en zijn talent. Het zwaarste moment moest nog komen. Bij het lied The Rose werd Enke het stadion uitgedragen, onder een luid applaus van de gehele Hannover-aanhang en de aanwezige gasten. Het werd een van de kistdragers al vrij snel te veel en onder tranen moest hij verder lopen, maar hij vervolgde zijn weg voor zijn vriend. Daarna begon er nog een optreden met You’ll never walk alone. De zangeres kwam moeizaam uit haar woorden, maar bracht het lied tot een succesvol einde. De dag was verlopen zoals gepland, op de manier hoe het was gehoopt om hun keeper, hun held en bovenal hun vriend te eren.

Robert Enke. Rust in vrede.