De laatste aanloop

'Strafschoppen. De wereld houdt haar adem in. Miljoenen mensen kijken op hun tv’s naar het stadion, waar de spanning op de gezichten van de duizenden fans af te lezen is. De emoties worden vastgelegd door tientallen camera’s, maar de meeste camera’s zijn gericht op één man. De beslissende penalty…'

WK 1994: Hij haalt diep adem. Hij weet dat dit hét moment van zijn leven is en hij voelt de druk op zijn schouders, de vermoeidheid in zijn lichaam. Angstig is zijn blik naar de goal, om het schot te visualiseren. Het doel, ooit zo groot, lijkt kleiner te worden met elke hartslag door zijn lichaam, elke adem teug door zijn longen, elke druppel zweet die van zijn hoofd valt, naar het gras dat hij zo hoopt te kunnen kussen en niet te vervloeken. Één obstakel staat nog in zijn weg en werpt een schaduw op het gras, maar toch lijkt deze schaduw over hem te vallen. Het fluitje klinkt. Hij richt zijn ogen op de bal, die hem tot nu toe nooit teleurstelde. Hij begint zijn aanloop, zijn benen als lood. Diep van binnen weet hij hoe dit gaat eindigen. Het was zo mooi geweest. Hij sluit zijn ogen.

En hij schiet.

'Een strafschoppenreeks. Een tijd van emoties. De emotie van de sport, gedestilleerd in zijn puurste vorm. De één lacht, de ander huilt. Maar na één trap kan dat zo andersom zijn. Bij een penalty draait het om schotkracht, plaatsing, het vermogen om druk, vermoeidheid en zenuwen te negeren. Maar eigenlijk ook weer niet. Eigenlijk, draait het maar om één ding: het moment. Een moment dat urenlang duurt, terwijl het binnen enkele minuten verstrijkt. Een moment waar helden ontstaan en helden bezwijken. Een moment, dat begint met een wandeling…'

EK 1976: “The night is darkest just before the dawn.” En voor hem is dat nu. De lange tocht naar de stip. Een groene mijl van vijftig meter. Een mens gaat denken in zo’n eenzame tocht, over de belangrijkste dingen in zijn leven. Zijn hoofd loopt over van herinneringen aan vroeger en dromen van de toekomst. Herinneringen aan zijn familie, zijn vrienden, zijn leven door de jaren heen. Al die jaren met de bal… Dromen over de beker, zijn toekomst, zijn naam vereeuwigd in de boeken. De tijd zal het uitwijzen. Maar boven alles, één gedachte: de trap. Hij weet al wat hij gaat doen. Hij heeft het altijd al geweten.

'Een kus op de bal, het klaarleggen op de stip, de lengte van de aanloop. Geruststellende gewoontes, om een houvast te bieden in de overweldigende waterval van emoties en gedachten. Het verstommen van alle stemmen, buiten en binnen het hoofd. De psychologische oorlogsvoering tussen keeper en strafschopnemer is bijna even vermoeiend als de gelopen kilometers van de afgelopen twee uur. Het hoofd moet sterker zijn dan het lijf. Gedachten lezen bestaat, voor diegene die mentaal het sterkst is. Maar eerst de aanloop…'

Hij neemt een lange aanloop, het past perfect in zijn plan. Het geluid om hem heen is oorverdovend, maar hij is als een rots in de branding. De keeper kijkt hem aan, probeert zijn gedachten te doorgronden, maar hij weet dat het onmogelijk is. Want hij heeft de keeper als een open boek gelezen. De keeper is geconcentreerd, probeert zijn gekozen hoek te raden, maar hij weet dat het zinloos is. Want hij heeft nooit gekozen.

'Het missen van een penalty kan vele oorzaken hebben. Maar om het toe te schrijven aan het succes van de keeper is gelogen. De keeper is een figurant in het toneelstuk van de strafschoppenreeks, de hoofdrol is voor de man achter de bal. De spotlight is voor hem en de keeper ontvangt pas het applaus, als de strafschopnemer bezwijkt. Want hij bepaalt wat de bal doet, waar de bal heen gaat.

Het is niet te trainen. De plaatsing, de vermoeidheid, zijn grofweg te simuleren. Maar de druk, de zenuwen, de emoties van het moment. Dat is wat hem overkomt. Zijn plek in de geschiedenis zal er zijn, berucht of beroemd. Een kroon op het werk of een zwarte bladzijde in de boeken. Maar hij, hij is de architect van de uitkomst. Hij bepaalt het verschil. Mis of raak. Verdriet of vreugde. Schlemiel, of de grote held…'

Hij haalt diep adem. Hij weet dat dit hét moment van zijn leven is en hij voelt de druk op zijn schouders, de vermoeidheid in zijn lichaam. Maar dat is nu niet belangrijk. Vluchtig is zijn blik naar de goal, want hij weet al wat hij gaat doen. Het doel, zo groot, spreidt zich voor hem uit, als een paar uitgestrekte armen dat hem uitnodigt, dat zijn schot verwelkomt. Één obstakel staat nog in zijn weg en werpt een schaduw op het gras, maar hij ziet het niet eens staan. Het fluitje klinkt. Hij richt zijn ogen op de bal, die hem tot nu toe nooit teleurstelde. Hij begint zijn aanloop, alsof hij voor dit moment was geboren. Diep van binnen weet hij hoe dit gaat eindigen. Hij wordt één met de bal en laat hem gaan.

Hij kijkt op. Het wordt stil. De tijd stopt. Hij ziet de keeper duiken. Precies zoals hij had verwacht. De bal zweeft rustig door het midden richting het doel en raakt het net. De tijd begint weer te lopen. Het geluid keert terug en het gejuich spoelt als een golf over hem heen. Miljoenen mensen barsten in tranen uit, de helft van vreugde, de helft van verdriet. Maar ze zijn allemaal gevuld met ongeloof. Wat een ongelofelijke aanpak, met fluwelen techniek en stalen zenuwen. De toeschouwers zijn nu getuige van historie, een uniek moment, door de regie van één man. En hij?

Hem wacht onsterfelijkheid.