Batigol, vergeten vedette

Het was juni 1998. Als jongetje van zeven jaar was ik druk bezig mijn speelgoeddoos op orde te krijgen. Mijn moeder uitte weer eens haar onvrede over rondslingerende lego, een wekelijks terugkerend verschijnsel. Op zich dus niets bijzonders, tot die ene dag. Zes uur ’s avonds: journaal. Het geluid van de tv staat op dat moment altijd zo hard, dat het sowieso moeilijk te negeren is. Maar dit keer trok bijzonder nieuws mijn aandacht. Ik hoorde een naam zoals ik die nog nooit had gehoord. Hij had als een van de weinige spelers voor de tweede keer een hattrick gemaakt op een wereldkampioenschap. Maar dat vond ik eigenlijk niet interessant, ik wist niet eens wat een hattrick was. Die naam alleen bleef in mijn gedachten.

Gabriel Omar Batistuta is voor velen een vergeten vedette. Een van de beste aanvallers van de jaren negentig, maar domweg vergeten. Zelden wordt iets over hem geschreven. Batistuta werd geboren in 1969 als zoon van een slachter en een secretaresse. Eigenlijk speelde de jonge Gabriel liever basketbal.. Maar dat veranderde toen hij het magistrale Argentinië in 1978 het WK zag winnen, onder leiding van Mario Kempes. Op zijn twintigste kwam de spits bij Boca Juniors terecht, en begon hij met hetgeen waarmee hij uiteindelijk wereldberoemd zou worden: doelpunten maken.

Een transfer naar Fiorentina was het resultaat van veel doelpunten en een succesvol debuuttoernooi bij de nationale ploeg van Argentinië. Het land won de Copa América en Batistuta had een groot aandeel met zes doelpunten. Na een stroeve start in een seizoen waarin Fiorentina zelfs degradeerde, was het tijd voor doelpunten. Bij promotie naar de Serie A kwam de Argentijnse spits in bloedvorm. Hij werd topscorer van Italië en brak een stokoud record: hij scoorde in de eerste elf (!) wedstrijden van het seizoen. Negen seizoenen speelde Batistuta in Florence. Hij scoorde er aan de lopende band, maar kon geen landstitel veroveren. Om die reden vertrekt hij naar AS Roma, waar zijn doel direct werkelijkheid wordt. AS Roma pakt de Scudetto, onder meer door twintig doelpunten van Batigol.

Na het voor Argentinië dramatische WK van 2002, vond Batistuta zijn vorm niet terug. De inmiddels dertigplusser wordt verhuurd aan Internazionale en kiest in 2003 voor een contract bij Al-Arabi. In Qatar besluit hij in 2005 een punt achter zijn carrière te zetten. Een carrière waarin hij meer individuele prijzen won dan met zijn clubs. Een carrière met veel doelpunten bij elk van zijn clubs, alsmede bij het Argentijns elftal. Een carrière waarin hij aanvoerder van Argentinië werd, evenals bij zijn geliefde Fiorentina. Maar zijn meest waardevolle prijs staat in Florence: een standbeeld als blijk van respect voor hij die bijna tien jaar lang het boegbeeld van de club was.

Terug naar juni 1998. De vreemdste woorden waren voor mij in die tijd macaroni en spaghetti. Wie was die maffe man eigenlijk? Toen de volgende dag die naam nog steeds in mijn hoofd ronddwaalde, vroeg ik het mijn vader. "Jongen, dat is nou een echte spits", zei hij.

In die tijd was het WK in Frankrijk. Ik mocht van mijn moeder de wedstrijd Argentinië - Kroatië kijken. Een wanhoopspoging. Ze hoopte dat hij slecht zou spelen en ik die naam zou vergeten, zei ze jaren later. Ik was namelijk enorm benieuwd naar die topspits, en bleef zeuren: "Wanneer komt Batistuta op de televisie?". Maar ik was verbaasd. Tijdens het eerste wedstrijdbeeld dacht ik dat er een vrouw op het veld stond. Dit moest een vergissing zijn. Maar dat beeld veranderde snel, toen ik zag dat alle Argentijnen er zo uitzagen. En inderdaad, hij speelde niet goed, maar zijn uitstraling alleen was al voldoende: Gabriel Batistuta, nummer negen, werd mijn jeugdidool.

Het is vier jaar na het WK in ‘98. Ik was Fiorentina gaan volgen, een geweldig elftal destijds, met Batistuta als onbetwiste nummer negen in de spits. Maar zijn naam dragen, dat deed ik nog niet. Toen mijn idool voor AS Roma ging voetballen en tegelijkertijd mijn Ajax-shirt te klein werd, besloot ik tot actie over te gaan. Na een jaar doelgericht zeuren bestelden we via de telefoon. "Een shirt van AS Roma, Batistuta, nummer 9", was het idee. De vrouw belde even later terug. "Mevrouw, nummer 9 zei u? Batistuta speelt met nummer 33". Ik was woedend. Hoe kon het dat iemand anders met zijn nummer speelde!? Ik was ervan overtuigd dat die mevrouw er geen verstand van had. Ik wilde nummer 9 en kreeg nummer 9. Nadat mam benadrukte dat het shirt dan niet écht zou zijn, begreep ze dat ik niet te overtuigen was. "Toch graag nummer 9, mevrouw".

Gabriel Batistuta was een fenomeen. Op het WK in 2002 juichte ik voor Argentinië, en natuurlijk voor hem. Tenminste, dat dacht ik. Er viel niet heel veel te juichen. Hij scoorde dan wel tegen Nigeria, maar het was niet genoeg. Argentinië werd in de eerste ronde uitgeschakeld en er liepen tranen over de wangen van mijn held. Toen na dit WK Batistuta’s prestaties achteruitgingen en hij vertrok naar het nietszeggende Al-Arabi, verloor ik hem uit het oog. Tot in 2005 de Voetbal International voor me lag. Eén regel trok mijn aandacht. "Gabriel Batistuta heeft een punt achter zijn carrière gezet". Verder heb ik niet gelezen, maar ik zag vanuit mijn ooghoeken dat het artikel slechts een regel of zes lang was. Mijn jeugdheld, een goalgetter, aanvoerder en publiekslieveling in één, werd in VI ‘geëerd’ met zes regels. Er was geen spits die zo’n gevoel voor openingen naar de goal had. Weinig spitsen waren perfect tweebenig zoals hij. Bij voorzetten die op zijn hoofd vielen hoefde je eigenlijk niet eens te kijken, een doelpunt zou er vallen. En als kers op de Argentijnse taart, was hij niet vies van meeverdedigen.

Batistuta was geliefd en een voorbeeld binnen het voetbal. Zijn kwaliteiten, uitstraling en charisma zorgden voor veel respect bij medespelers, tegenstanders, trainers en supporters. Nog steeds kijk ik uit naar die ene journalist die er hetzelfde over denkt als ik, en deze geweldenaar de woorden geeft die hij verdient.