Back to Basic en een klein beetje geluk

Wat als 1+1 geen 2 meer is? Wat als alles waarvan je ooit dacht dat het vierkant was ineens rond blijkt te zijn? Wat als je dacht dat je favoriete club eindelijk de goede weg was ingeslagen maar het later toch weer instort als een kaartenhuis? Wat moet je doen om toch nog hoop te houden?

We schrijven mei 2008. Een geweldige dag voor iedereen die Hull City AFC een warm hart toedraagt. The Tigers promoveren voor het eerst in de geschiedenis van de club naar het hoogste podium in Engeland; de Premier League. Heel Kingston upon Hull viert feest. Via de play-offs mag er komend seizoen gespeeld worden tegen clubs als Liverpool, Arsenal, Manchester United en Chelsea. ''Dit is waar iedereen van heeft gedroomd. Dit is magie!'', brult chairman Adam Pearson tegen duizenden supporters die zich hebben verzameld bij het KC Stadium. Deze toespraak, vergelijkbaar met die van Louis van Gaal toen hij kampioen werd met Bayern München, betoverde de supporters, en zorgde voor bijna vier keer zoveel verkochte seizoenskaarten als het jaar ervoor.

In de zogenoemde 'zomerstop' bleef Hull City niet stil zitten. Contracten werden verlengd, spelers werden aangekocht, en het bestuur zorgde voor een goede samenloop van gebeurtenissen. Ook kwam er extra geld binnen, zodat het financiële plaatje er ook was rooskleuriger uit kwam te zien.Vol verwachting gaat het nieuwe seizoen van start. Maar dit pakt helemaal verkeerd uit.

Om te beginnen werden in zes maanden tijd slechts vier wedstrijden in winst omgezet. Spelers en fans begonnen te morren, en de bestuursleden voelden steeds meer druk. Dit kwam ook omdat de steeds beloofde stadionuitbreiding uitbleef. Ook de tweede seizoenshelft was niet om naar huis te schrijven. Er werd weliswaar gelijk gespeeld tegen Chelsea en gewonnen van Manchester City, maar wanneer er dan verloren wordt van Stoke City en Burnley schiet je als club nog steeds geen moer op. Toen degradatie een feit was, besloot het bestuur de organisatie rigoureus over de kop te gooien. Spelers gingen weg, en er kwamen verschillende nieuwe spelers bij.

Nu the Tigers terug zijn in de Championship wordt er ook meer verwacht. Maar is dit verstandig? Is het reëel om nu al te verwachten dat we meteen weer voor promotie zullen strijden? Natuurlijk, op een niveau lager kun je altijd beter presteren, maar is het niet beter om de lijn der verwachtingen te schrappen en 'maar gewoon' te kijken hoe dit seizoen loopt? Op basis daarvan kun je dan nieuwe verwachtingen gaan stellen. Voor zowel het bestuur als de supporters lijkt dit de beste oplossing. Maar je kunt nooit iedereen tevreden stellen. En zeker niet in Kingston upon Hull.

De spelers die gehuurd zijn, willen spelen voor resultaat. Die willen een prestatie neerzetten, zodat ze volgend seizoen aan spelen toekomen bij hun rechtmatige eigenaar. Spelers die gekocht zijn, willen de smaak van de Premier League proeven. Die willen week in week uit op het hoogste niveau spelen. Het bestuur wil dit natuurlijk ook, maar zegt meer tijd nodig te hebben om een goed team op de been te brengen. Ondertussen worden de schulden alsmaar hoger, dus lijkt de enige mogelijke oplossing promotie te zijn. ''What to do?'' Zal ongetwijfeld de meest voorkomende vraag zijn in de gangen en kantoren van het KC Stadium.

Volgens mij is er maar één oplossing op deze vraag. ''Back to Basic!'' Breng een team op de been met een mengeling van ervaring en talent. Zorg ervoor dat het plezier in het spelletje terugkomt bij de spelers. Zorg ervoor dat mensen weer naar het stadion willen komen. Begin helemaal opnieuw. Wanneer je dan een beetje geluk hebt, heb je de club binnen de kortste keren weer op de rails, en kan er weer gestreden worden om promotie. Tot die tijd: ''Back to basic boys, back to basic.''