‘Atlético Madrid wilde mij bij een satellietclub stallen’

LIVORNO - Patrick Vieira was van 1996 tot 2005 de motor op het middenveld van Arsenal. Met zijn onverzettelijke en soms spijkerharde spel won de Fransman onder meer drie landstitels met the Gunners en groeide hij uit tot een idool voor veel jonge voetballers. Zo ook voor Brem Soumaoro, die in de jeugdopleiding van FC Twente speelde en inmiddels uitkomt voor het Italiaanse Livorno. “Ik ben in het verleden vaak vergeleken met Vieira”, zegt Soumaoro in gesprek met Voetbalzone.

Door Gijs Freriks

De inmiddels 22-jarige Soumaoro speelt net als de Fransman op de as van het middenveld en heeft met een lengte van 1 meter 88 over een gebrek aan fysiek niet te klagen. Het had ook niet veel gescheeld of Soumaoro was bij Arsenal terechtgekomen. Hij laat aan de verslaggever een e-mail zien uit het najaar van 2011. Daarin worden zaakwaarnemer Romero Zondervan en de toen vijftienjarige Soumaoro uitgenodigd om af te reizen naar Londen. “Arsenal heeft er alles aan gedaan om mij binnen te halen. We zijn naar Londen gegaan, maar toen we geland waren, kregen we te horen dat we het land niet in mochten.”

“Ik had nog geen Nederlands paspoort en daardoor kon ik in Engeland geen visum krijgen. We hebben dat nog via een andere weg geprobeerd op te lossen, maar dat ging niet meer. Ik had er zelf ook helemaal niet bij stilgestaan. Omdat mijn ouders geen Nederlandse paspoorten hadden, moest ik tot mijn achttiende wachten op mijn eigen paspoort en dus ging de transfer naar Arsenal niet door. Dat was balen, want wat als ik een paar jaar bij Arsenal had gespeeld. Waar had ik dan gestaan? Maar ik moest het laten voor wat het was, ik had ook geen andere keus. Later bood FC Twente mij een contract aan. De club sprak het vertrouwen in mij uit.”

Van Arsenal vernam Soumaoro niets meer. “Mijn zaakwaarnemer zei dat er binnen de jeugdopleiding nog af en toe is gevraagd hoe het met mij ging, maar van concrete interesse was geen sprake meer.” Soumaoro richtte zich op FC Twente en voetbalde tien jaar bij de club uit Enschede, maar wist zijn debuut in het eerste elftal niet te maken. “Bij competitiewedstrijden heb ik meer dan negen keer in de selectie gezeten en met Jong FC Twente heb ik in De Grolsch Veste gespeeld, maar ik heb nooit een officiële wedstrijd in het eerste gespeeld. Dat vind ik nog steeds wel jammer, maar het was kennelijk nooit het juiste moment voor een invalbeurt.”

Soumaoro kwalificeert zijn tijd bij FC Twente als een periode ‘met pieken en dalen’: “Al met al ben ik blij dat ik mijn opleiding bij FC Twente heb genoten.” Hij werkte er samen met onder anderen Paul Bosvelt en bewaart nog altijd goede herinneringen aan de huidige technisch manager van Go Ahead Eagles: “Hij is een heel eerlijke man. Hij zei ook: ‘ik ben niet van de poppenkast, dus als het goed is, is het goed en als het slecht is, is het slecht’. Hij is een geweldige gast, een persoonlijkheid van wie ik veel geleerd heb.”

Kun je een voorbeeld geven van wat je van Bosvelt geleerd hebt?
“Als middenvelder heb je eigenlijk geen tijd om de bal rustig onder je voet te houden. Hij hamerde er altijd op dat ik al wist wat ik ging doen voordat ik de bal zou krijgen. Hij zei ook: ‘speel simpel als het moet, probeer uit de duels te blijven’, dat soort dingen. En hij lette heel erg op je kijkgedrag. Hij hielp mij bij het kiezen van de juiste positie op het veld. Als je goed staat, dan kun je vaak in één keer doorspelen. En bij balverlies heb je, als je positioneel goed staat opgesteld, soms aan één of twee meter drukzetten genoeg om de bal te heroveren. Daar heb je dan geen vijf meter voor nodig. Bij dat soort dingen heeft Bosvelt mij erg geholpen. Ik denk vandaag de dag nog steeds aan die tips en blijf proberen om mezelf te verbeteren.”

“Mensen als Bosvelt, Michel Jansen, Leon Vlemmings, Sander Boschker en Gerard Wermink zijn mensen voor wie ik warme gevoelens blijf houden. Zij zijn met mij aan de slag gegaan en waren ook heel eerlijk in hun kritieken. Ze waren ook niet bang om mij te kwetsen als ze hard moesten zijn. Ze gunden het mij ook om in het eerste te spelen, maar zij waren van het tweede en hadden er dus weinig over te zeggen. Maar dat is mij wel bijgebleven en het motiveert mij ook om het beste uit mezelf te halen. Door hun woorden geloof ik er nog steeds in dat ik kan slagen.”

De geboren Guineeër ruilde FC Twente in de zomer van vorig jaar in voor Go Ahead Eagles, maar na een naar eigen zeggen wisselvallige eerste seizoenshelft, sloeg het noodlot voor Soumaoro in februari toe. In een belofentenwedstrijd tegen FC Dordrecht liep het talent een breuk op in zijn middenvoetsbeentje en daardoor kon hij in de terugronde niet meer in actie komen. Tijdens zijn revalidatieperiode kreeg Soumaoro te horen dat hij ondanks een doorlopend contract mocht vertrekken. De nieuwe trainer John Stegeman had hem niet nodig op De Adelaarshorst. “Ik dacht: ik heb nog een contract, dus hoe lossen we dit op?”

Van Go Ahead mocht Soumaoro transfervrij vertrekken indien een club hem wilde overnemen. “Er was hier en daar interesse, maar ik was door mijn blessure niet echt gewild. Go Ahead liet weten dat ik mij niet hoefde te melden toen de voorbereiding begon. Ik dacht: dan is het beter om het contract te laten ontbinden, dan zijn we van elkaar af. Ze stemden er meteen mee in.” Ondanks dat Soumaoro slechts twintig wedstrijden voor Kowet speelde, is hij de club dankbaar voor de kans die men hem heeft geboden: “Het was een leerzame periode met leuke mensen. Als ik in de toekomst bij het stadion van Go Ahead terugkeer, dan zal ik dat met trots doen en zal ik alle mensen weer opzoeken.”

Soumaoro liet zijn contract bij Go Ahead op 1 juli ontbinden. Hij leek zich vrijwel meteen op te kunnen maken voor een droomtransfer, want Atlético Madrid toonde interesse. “Ze wilden mij onder contract nemen en bij een satellietclub stallen. Van daaruit zouden ze mij dan beoordelen. Het ging om San Sebastián de los Reyes en Fuenlabrada. Ik ben in het stadion van Atlético geweest om met de jeugddirecteur van hun te praten, maar ik had er geen goed gevoel bij. Ze zeiden dat ik bij Atlético Madrid B zou aansluiten als ik het goed zou doen, maar die zekerheid heb je niet. Ik heb daarom besloten om er niet op in te gaan.”

“Ik vloog terug naar Nederland en heb vervolgens een weekje meegelopen met Greuther Fürth. Na die week wisten ze niet wat ze wilden en dus vroegen ze of ik nog een weekje wilde blijven. Ik kwam terug van een blessure, wilde voetballen en wilde zekerheid. Wie weet hadden ze mij na die tweede week afgewezen en dan zit je alsnog zonder club…” Vervolgens namen Italiaanse tussenpersonen contact op met Soumaoro met de vraag of hij naar de Serie C wilde. “Ik dacht: dat wil ik wel proberen en dan kijken we wel hoe of wat. Drie, vier clubs toonden interesse. Maar even later vroegen diezelfde tussenpersonen wat ik liever had: de Serie C of de Serie B. Die vraag hoefden ze niet twee keer te stellen.”

Livorno, de kampioen van de Serie C, liet er geen gras over groeien. “Ze wilden mij graag hebben. Ik hoefde alleen maar aan te geven of ik geïnteresseerd was en dan kon ik de dag erna meteen vliegen. Ik zei dat ik thuis dan wel eerst een paar dingen moest regelen. Livorno wist dat andere clubs interesse hadden en mailde daarom ook maar meteen het contract door. Ze zeiden: ‘we hebben alles al besproken. Dit is wat je gaat verdienen en hoe het contract er verder uitziet. We willen dat je tekent om zeker te zijn’. Prima, dacht ik, dan geef ik mijn woord. Ik ondertekende het contract en stuurde het terug. Het ging allemaal in een razendsnel tempo.”

Hoe zijn de eerste maanden bij Livorno bevallen?
“In Italië is het altijd zonnig en voor een Afrikaanse jongen zoals ik is het daardoor een extra lekker land om te vertoeven. De taal is even wennen, want in Italië willen ze echt geen andere taal gebruiken dan hun eigen... Maar na een weekje ging dat al beter, want ik pak de taal vrij snel op. Wat betreft het voetballen, ook dat was de eerste maanden wennen. Er wordt hier anders gespeeld dan ik gewend was, maar ik krijg goede feedback en de trainers hebben mijn kwaliteiten kunnen zien. Als ik de kans krijg, dan grijp ik die met beide hand aan.”

Soumaoro maakte in augustus in de Coppa Italia-wedstrijd tegen Crotone (0-1 verlies) zijn debuut voor i Amaranto en in de competitie kwam hij in actie tegen Spezia (1-3 verlies). Bij die optredens is het tot dusverre gebleven. “Ik heb de pech dat we een selectie van meer dan dertig man hebben. De trainer (Cristiano Lucarelli, GF.) koos voor de oudere spelers en toen hij begin november werd ontslagen, koos ook zijn opvolger (Roberto Breda, GF.) voor de ervaren jongens. Maar ondanks dat ik niet speel, doe ik hier wel geweldige ervaringen op. Als voetballer en als mens leer ik hier heel veel van.”

Je traint wel altijd met het eerste elftal mee?
“Onder de oude trainer wel, maar sinds Breda er is, wisselen we het af. Ik zie het zo: alles wat ik mee kan pakken, pak ik mee. Natuurlijk wil je als voetballer wekelijks op het veld schitteren, maar soms worden er andere keuzes gemaakt. Het is dan aan mij om te bewijzen dat ik hoor te spelen. In de voetballerij kan het alle kanten opgaan en als er geen verandering komt in mijn situatie, dan is het ook een mogelijkheid om mezelf te laten verhuren. Want ik ben 22 jaar oud en het zou zonde zijn om iedere wedstrijd op de bank te blijven zitten.”

Soumaoro werd geboren in Guinee, een land in West-Afrika dat tot 1958 een Franse kolonie was. Hij sleet zijn dagen voornamelijk met voetballen op straat en toen hij acht jaar oud was, vertrok Soumaoro met zijn ouders, broer en zus naar Nederland. Hij woonde drie, vier maanden in een asielzoekerscentrum in Borne en toen hij zijn verblijfsdocument binnen had, voegde hij zich weer bij het gezin. “We zijn voor een betere toekomst vertrokken. Het was in Guinee niet veilig genoeg meer en dat had onder meer met presidentsverkiezingen te maken. Maar veel kreeg ik er niet van mee. Ik voetbalde, ging naar school en speelde met vrienden. Als het over de toestand van het land ging, begreep ik het niet of vergat ik het snel weer.”

“Ik heb ook nooit aan mijn ouders gevraagd waarom we precies naar Nederland zijn verhuisd, maar het staat buiten kijf dat Nederland op veel dingen vóór ligt op Guinee en dat je je hier als mens beter kan ontwikkelen. Ik heb in Nederland voornamelijk moeten wennen aan de kou. Maar na een tijdje wen je aan de situatie en werd alles heel normaal.” Soumaoro is sinds de emigratie nooit meer teruggeweest in Guinee, maar de kans is groot dat hij binnenkort landt op het vliegveld van hoofdstad Conakry. Hij staat namelijk regelmatig in contact met Paul Put, de bondscoach van de nummer 89 van de FIFA-wereldranglijst.

“Ik zat voor de wedstrijd tegen Ivoorkust van 18 november in de voorselectie. Het probleem is dat ik bijna niet speel, maar de bondscoach stuur regelmatig appjes om te vragen hoe het gaat. Hij belooft ook dat mijn kansen gaan komen. Of het mijn droom is om voor Guinee te spelen? In mijn situatie kom je niet snel in aanmerking voor het Nederlands elftal. Dus als ik de mogelijkheid om voor Guinee te spelen, dan zou ik dat graag willen. Er komen een paar goede spelers aan en ik denk dat er over twee jaar een heel sterk elftal kan staan. Als Guinee het goed doet op de Afrika Cup, zal het land op voetbalgebied alleen maar bekender worden.”

Als je hardop durft te dromen, waar zou je dan nog eens willen spelen?
“Ik zou graag in de Premier League willen voetballen. Bij welke club? Bij Arsenal, natuurlijk. Dat is mijn lievelingsclub. Ze hebben prachtig voetbal gespeeld en zijn nu alweer ongeveer twintig wedstrijden ongeslagen. Ik volg die club op de voet. Maar ik moet eerst zorgen dat ik bij Livorno hard blijf trainen. Je kunt wel denken aan later, maar je moet het eerst nu goed doen. En als het nu goed is, dan zal het later alleen maar beter gaan.”