Arividerci Turqo!

Roy Houghton maakte de memorabele 1-0 tegen Italië, waarmee hij de eindscore al na elf minuten op het scorebord zette. Hoe kon het allemachtige Italië verliezen tegen de Ieren? Na de groepswedstrijden telde elk team vier punten en neutraal doelsaldo. Ierland ging als tweede door in de poule met Italië, Mexico en Noorwegen. 22 jaar later staan de Ieren weer tegen de Italianen.

Al sinds 21.00 uur ben ik als een gek aan het zappen tussen NPO 1 en 3. De afstandsbediening is al maanden niet zo productief geweest. Aan de ene kant ben ik zeer boos op Terim en zijn troepen en anderzijds hoop ik dat België en Italië niet verliezen. Het lucky-scenario van Turkije kent een nieuwe dimensie, want nu zijn we niet alleen afhankelijk van onze eigen prestaties (2-0 overwinning op Tsjechië). We moeten ook nog eens rekening houden met Italië en België. Na het lange wachten, ben ik verlost door Radja met de moeilijke achternaam. Een droge knal en het staat 1-0 voor onze zuiderburen. Ik neem een slok van mijn Turkse koffie en zap meteen door naar NPO 3. De slok is amper door mijn keel of Brady kopt Ierland op voorsprong. Toen dacht ik bij mezelf: ‘waarom heb je géén Lavazza-koffie gedronken..?’

We zijn uitgeschakeld door strijd, passie en werklust van de Ieren. Daar bovenop komen nog de fantastische Ierse supporters, die een auto slopen om vervolgens de schadevergoeding direct uit te keren. Eigenlijk zijn wij, Turken, verslagen door onze eigen karakteristieke kenmerken: strijd, passie, werklust en ook nog eens vaderlandsliefde. De opstandige Turken hebben op een kleurloze manier afscheid genomen van het EK. Na acht jaar afwezigheid op eindtoernooien heeft het Turkse elftal weinig klaargespeeld, terwijl reclamecampagnes vol passie en strijd zijn opgenomen.

Er moet toegegeven worden dat in de Turkse voetbalfilosofie, voor zover die aanwezig is, kwaliteit onderschikt is aan strijd, passie en arbeidsethos. De Turkse spelers zijn individueel goed genoeg om mee te draaien in een voetballend systeem, maar wanneer alle individuen bijeen komen, speelt men 'verstoppertje'. Daarom is het cruciaal om te spelen naar je kwaliteiten, net zoals IJsland, (Noord-) Ierland, Albanië en deels Slowakije dat doen. Vooral als je in een poule zit met een titelkandidaat als Spanje en een zeer uitgebalanceerd Kroatië. Het enige wat de supporters duidelijk wilden maken aan de spelers is dat strijd, passie en arbeidsethos een 'must' zijn om te kunnen genieten. Tot aan de laatste wedstrijd in de groepsfase ontbraken alle bovengenoemde eigenschappen en dat pikeerde de supporters.

Dit had deels te maken met politieke spelletjes, zoals transferzaken, 'premiegevechten' en een 'wie is de baas'-houding van bepaalde spelers binnen de groep. Niemand sprak uit eenheid. Er wordt nu hevig gediscussieerd over de fitheid van bepaalde spelers, onder wie Arda Turan, Caner Erkin, Gökhan Gönül en Burak Yilmaz. Terim heeft bewust gekozen voor deze spelers en het resultaat is keihard blootgesteld; zoutzakken met een draaicirkel van een vrachtwagen. Wat hebben Srna en Alba zich doodgelachen om de vastgelijmde backs van Turkije. Wat zullen Ramos en Corluka geschrokken zijn van de onkunde van de Turkse spitsen. Het sleutelbegrip van zo een eindtoernooi is fitheid. Wanneer de selectie niet fit is, kan je de vakantie al boeken na de bekendmaking van de 23-koppige selectie. Als speler weet je dat het vaderland na acht jaar weer mee kan doen aan een toernooi. Echter, zes maanden na de laatste kwalificatiewedstrijd zijn er nog steeds spelers die niet fit zijn. Dit heeft te maken met gemakzucht en het besef dat je al onderdeel bent van de 23-koppige selectie. Terim heeft in deze fase een grote fout gemaakt door het selectiebeleid af te stemmen op namen en niet op andere factoren, zoals fitheid en vorm.

Er zijn vier spelers die niet door de ondergrens zijn gezakt en dat zijn Ozan Tufan, Hakan Balta, Mehmet Topal en Emre Mor. Van de middelste namen verwachte je dat van tevoren al. Dat zijn ervaren rotten die de legendarische EK-wedstrijden in 2008 ook hebben meegemaakt. Echter, Ozan en Emre kwamen zonder status binnen wandelen. De eerste naam imponeerde met belangrijke ingrepen, drive, gevaarlijke omschakelingen en verschijningen in het zestienmetergebied van de tegenpartij. Hij bezit over domme kracht, onbevangen voetbalstijl, gigantische drive en lef in zijn spel. De tweede naam is een achttienjarige etterbak, die nog tijdens het toernooi tekende bij Borussia Dortmund. Na jaren stonden vele Turkse supporters weer op na een passeerbeweging. Wat een simpele techniek, snelheid en durf. Wanneer deze jongen niet wordt geconfronteerd met ernstige blessures kan hij onder Tuchel gigantische stappen maken.

Nu krijgt Terim de volle laag van media en supporters. Een deel van de kritiek is zeker terecht. Echter, momenteel wordt er een beeld geschetst dat Terim incompetent is. Hij komt tactisch tekort en het motiveren wil ook niet lukken. Diezelfde mensen riepen voor de wedstrijd tegen IJsland dat enkel Terim hen naar een eindtoernooi kon loodsen. Wat is er veranderd in de afgelopen zes maanden? Terim is schuldig in zijn eigen invloedssfeer. Daarbuiten spelen meerdere aspecten een rol. Deze tactisch 'incompetente' coach speelt al twintig jaar een belangrijke rol als bondscoach in eindtoernooien, maar ook als clubtrainer op landelijk en Europees gebied.

In het afgelopen twintig jaar zijn in Turkije de volgende wereldtrainers de laan uitgestuurd; Guus Hiddink (twee keer), Joachim Löw (2 keer), Vicente del Bosque, Frank Rijkaard, Luis Aragones, Roger Lemmere, Cesare Prandelli en Bernd Schuster. Bijna al deze trainers hebben ten minste één titel, of verschillende combinaties, in de naam van WK, EK, of een landstitel achter hun naam staan. Wat hebben deze trainers gepresteerd op Turks grondgebied? Bijna niks! Het uiten van gezonde kritiek is altijd welkom, Terim kan je niet wegzetten als 'nietsnut' na twee verloren wedstrijden. Het wensen van de dood aan zijn ongeboren kleinkind laat het niveau van kritiek zien.

Wanneer keer je weer terug Grande Imparatore?