‘Als je mijn naam op Google intikt, krijg je matchfixing naar boven’

NEW DELHI - India begon in oktober 2014 met de Indian Super League (ISL), een minicompetitie om meer dan een miljard inwoners voetbalgek te maken. Sterren als Alessandro Del Piero, Nicolas Anelka, Zico, Robert Pirès, David Trézéguet en Marco Materazzi moesten de voetbalcultuur een impuls komen geven. In hoeverre is dat gelukt? Om erachter te komen hoe het met het Indiase voetbal gesteld is, publiceert Voetbalzone een overzichtsartikel en drie interviews. Met vandaag in deel IV: Hans Mulder over samenspelen met Alessandro Del Piero, over hoe Marco Materazzi hem hoogstpersoonlijk naar Chennaiyin FC haalde en over zijn terugkeer bij RKC Waalwijk.

Door Chris Meijer

De Indian Super League is dit seizoen voor eerst van start gegaan zonder Hans Mulder. Na drie termijnen in India, waarin hij speelde voor voor Delhi Dynamos (2014 en 2015) en Chennaiyin FC (2016), is de dertigjarige middenvelder teruggekeerd bij RKC Waalwijk. Mulder maakte drie jaar geleden de start van de ambitieuze competitie mee en herinnert zich dat het eerste seizoen van de ISL al vlekkeloos verliep. “De competitie was vanaf dag één top geregeld”, vertelt de geboren Amsterdammer in gesprek met Voetbalzone.

Hoe merkte je dat alles goed geregeld was?
“De stadions waren goed, de velden waren top, alle kleine dingetjes waren in orde. Ze hebben heel veel research gedaan en heel veel hulp vanuit Engeland gehad. Alleen zijn de randvoorwaarden bij iedere club anders. We hadden een maand van tevoren aangegeven dat er vier doelen moesten zijn, hesjes, pionnetjes, kleine standaarddingen. Dat was er niet, want daar konden ze niet aan komen. Of er was een doel dat bestond uit zeven aan elkaar gelaste stukken. Dat was super zwaar, dus die kon je niet verplaatsen. Daar hebben ze geen verstand van, maar met de jaren groeit dat vanzelf.”

Die randvoorwaarden zijn wel belangrijk om talent te ontwikkelen?
“Dat klopt. Het eerste jaar was het zoeken. In een land als India is dat moeilijk, want cricket is sport nummer één. Daarna komt hockey en ergens ver daarachter komt dan voetbal. Dan kan je niet anders verwachten. Er wordt ook meer van buitenlandse spelers verwacht, wij waren de spelers waar het team op steunde. Ik heb geen moeite gehad met die rol. Ik ben iemand die een leider kan zijn en ik probeer ook iedereen te helpen. Dat heb ik zoveel mogelijk gedaan en ik denk dat er spelers zijn die wel wat van mij hebben opgestoken.”

Tijdens zijn periodes in India speelde Mulder samen met spelers als Alessandro Del Piero, Roberto Carlos en John Arne Riise. Met name in het eerste jaar kwamen de nodige grote namen naar India, om bekendheid te genereren voor de Super League. De meeste wereldsterren waren al op hun retour, zo constateerde Mulder. “Het eerste jaar zag je heel duidelijk aan de internationale spelers dat ze aan het afbouwen waren.”

Wat deed dat met het niveau van de competitie?
“Voor de bekendheid van de competitie was het top, maar voor het voetbal was het minder. Het waren topspelers die daar nog heen gingen om de League bekend te maken en hun geld op te halen, laten we eerlijk zijn. Je zag dat enkele internationale spelers zich bij sommige teams gingen storen aan de Indiase spelers, omdat ze geen goede bal kregen. Ik denk dat je dan met een verkeerde missie die kant op bent gegaan. Je moet juist daarheen gaan met het idee dat het niveau minder is, maar dat het jouw taak is om te helpen om het te verbeteren. Je moet niet als spits denken dat je per wedstrijd veertien steekballen en acht goede voorzetten krijgt. Bij ons in het team was er geen irritatie, het was voor mij win-win. Ik kon de Indiase spelers helpen om beter te worden en ik kon zelf wat meekrijgen van de topspelers.”

Hoe was het om samen te spelen met Del Piero?
“Hij was mijn idool toen ik vroeger klein was. Del Piero was echt een heel gewone gast. Mensen vergeten dat het ook maar normale mensen zijn. Del Piero was voor mij de normaalste gast die er was. Hij ging gewoon bij ons zitten en grappen vertellen, lachen. Een beetje gek doen, hij was een beetje gek. Hij wilde jou ook alleen maar beter maken, nog steeds. Voor een uitlooptraining ging hij naast me zitten en zei: Ik vond je echt heel goed spelen. Hij gaf me tips en vertelde hoe ik het beter kon doen. Dus hij is er wel mee bezig. Hij had ook kunnen denken: ik ben hier voor mijn geld, om de League een beetje te promoten en de rest maakt me niet zoveel uit. Zijn aanwezigheid was een reden voor mij om naar India te gaan, samen met het financiële plaatje. Ik kon daar in vier maanden verdienen wat ik in Nederland in twee seizoenen zou verdienen.”

Een andere grootheid, Roberto Carlos, was een jaar speler/trainer bij Delhi Dynamos. Was dat apart?
“Op een gegeven moment wisten we allemaal dat hij niet fit genoeg was om negentig minuten te spelen. Maar ja, wat zeg je dan? Het is je trainer en het is ook gewoon Roberto Carlos. Dat is wel het leuke, hij heeft ongelofelijke wedstrijden gespeeld en goals gemaakt. Dus het was mooi om met hem samen te spelen. Dan vergeef je hem dat hij in die wedstrijd niet alles aan kan lopen. Ik denk dat als hij een goed team krijgt, waar spelers kwaliteiten hebben, hij een succesvolle trainer kan worden. In India verwachtte hij op een gegeven moment te veel van de spelers, terwijl zij de kwaliteiten er niet voor hadden. Ik heb af en toe nog contact met Roberto Carlos. Het tweede en derde jaar speelde ik met John Arne Riise, daar heb ik ook nog altijd veel contact mee. Je deed veel dingen met die gasten, weet je.”

Je bent geregeld aanvoerder geweest van Delhi Dynamos. Kijk je daar met trots op terug?
“Ik ben met heel veel trots aanvoerder geweest. In het eerste jaar heb ik daardoor vaantjes mogen ruilen, dat is heel bijzonder. Dan mag je spelers als Nicolas Anelka, David Trezeguet en Robèrt Pires een handje geven. Het is super mooi om met dat soort spelers een praatje te maken.”

Mulder maakte gedurende zijn eerste twee seizoenen indruk bij Delhi Dynamos. Zoveel indruk dat Marco Materazzi, toenmalig trainer van Chennaiyin FC, hem hoogstpersoonlijk naar Madras wilde halen. “Na de wedstrijd sprak hij me aan in het Spaans en zei: Ik wil je volgend jaar hebben. Het maakt niet uit wat het kost, ik wil je in mijn team hebben. Hij vroeg niet eens of ik terug wilde komen naar India of wat mijn plannen waren, maar zei gewoon dat hij me wilde hebben. Ik schrok een beetje en zei: eh, ja, is goed”, herinnert Mulder zich. “Hij had me een contractvoorstel gedaan en ik hoefde niet eens te onderhandelen. Hij kwam zijn woorden na, ik kreeg een topcontract aangeboden.”

Had je dit jaar aan de slag kunnen gaan in India?
“De clubs wilden me hebben, maar ik had gezegd dat ik eerst duidelijkheid wilde hebben over de competitieduur. Als het acht maanden zou worden, werd het voor mij een ‘nee’. Vier maanden wilde ik nog wel over nadenken. Mijn kinderen hebben het heel zwaar gehad toen ik daar vier maanden zat. Ze hebben ook een beetje achterstand opgelopen op school, omdat ze mij veel misten. Dan is het te veel om daar acht maanden te zitten. Mijn vrouw en kinderen zijn belangrijker dan een vet salaris.”

Doordat de competitie in India maar vier maanden duurde, speelde Mulder de afgelopen jaren ook korte periodes voor het Deense FC Nordsjaelland en het Spaanse CP Cacereño. “Het is lastig, super lastig. Je komt bij een club die al bezig is. De meeste clubs stonden al lager, dus die speelden voor niks meer. Dan kom je daar met de gedachten van: wat voeg ik hier eigenlijk toe? Dan moet je gewoon voor jezelf wedstrijden spelen, fit blijven en je best doen om richting India te gaan. Dat is wel een slechte gedachte, want dan ben je met de toekomst bezig en niet met de club waar je dan speelt”, zegt Mulder, die het erg naar zijn zin had in Denemarken. “Ze wilden mij ook een langdurig contract geven. Ik kwam alleen niet onder mijn contract in India vandaan. Dat was jammer, want ik wilde erg graag in Kopenhagen blijven. Het was een mooie club, een mooie competitie en ze presteerden hartstikke goed.”

Na zijn laatste periode in India, bij Chennaiyin FC, ging Mulder aan de slag bij het Spaanse Eldense. Bij die club zou sprake zijn geweest van matchfixing en op het moment dat de middenvelder dit doorkreeg, besloot hij te vertrekken. “Dit was het ergste wat ik heb meegemaakt in mijn carrière. Een Italiaanse investeerder had de club overgenomen en gered. Ze boden aardig wat geld voor die competitie. Maar ja, achteraf speelden ze gewoon een spelletje met mij en mijn loopbaan. Ze gebruikten mij om wedstrijden te winnen of te verliezen, terwijl ik dat niet wist. Toen ik dat hoorde, heb ik gezegd: hou het geld, ik ben weg en kom niet meer trainen. Ik heb wel gevraagd om een brief vanuit de club met een stempel en de handtekening van de eigenaar dat ik niks met matchfixing te maken heb gehad en dat ik me altijd goed heb gedragen bij de club.”

Heeft het je loopbaan negatief beïnvloed?
“Als er ergens matchfixing is, komt het al in het Nederlandse nieuws. Laat staan als er een Nederlander bij betrokken is. Als je mijn naam op Google intikt, krijg je matchfixing naar boven. Zo is het gewoon. Pas als je erop klikt, zie je dat ik er niks mee te maken heb gehad. Maar er staat wel: ‘Hans Mulder doet mee aan een matchfixingwedstrijd’. Het heeft uiteindelijk geen effect gehad op mijn carrière daarna, maar persoonlijk was het niet leuk om dingen zo terug te lezen. De Wereld Draait Door belde, of ik daar live wilde gaan zitten. Alle kranten die er zijn, wilden mijn verhaal horen. Dat heb ik toen niet gedaan, om het niet groter te maken dan het eigenlijk al was. Het was al veel te groot. Toen ik in Nederland terugkwam, heb ik ook veel aanvragen over matchfixing gehad. Ik heb het allemaal afgewezen, omdat het nu eindelijk rustig is. Ik speel voor RKC en dat is het belangrijkste.”

Hoe is het op weer terug te zijn in Nederland?
“Ik ben blij hier weer te zijn, ook vooral vanwege het laatste stukje van mijn carrière in Spanje. Ik heb hier altijd een supertijd gehad. Ik ben hier begonnen, heb mijn stappen gemaakt en heb hier Jong Oranje gehaald. Dus het is een club die altijd in mijn hart zal zitten. Ik wilde eerst rust na Spanje, om alles rustig te laten sussen. Toen ben ik met clubs in gesprek gegaan, ook in het buitenland. Daar is niks uitgekomen, ook doordat het al laat was. RKC bood mij die kans en ik wil ze daar op het veld voor terugbetalen.”

Een behoorlijke overgang: van voor veertigduizend toeschouwers spelen in India naar zo’n tweeduizend man in het Mandemakers Stadion.
“Bij een corner, ingooi of blessure, ging ik altijd even om me heen kijken. Tijdens het spel was ik er niet zo mee bezig. Bij Chennaiyin zaten er veertigduizend man op de tribune. Dan denk je toch even van: dat is toch mooi dat zoveel mensen naar jou en het team komen kijken. Dat mis je hier wel, ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niks doet als hier niemand komt. Want er zijn ook tijden geweest dat het hier vol zat, maar ik denk dat die tijden zeker nog wel gaan komen.”

Ga je de Super League wel volgen?
“Ik ga het stiekem wel volgen. Niet live kijken of streamen, zo ben ik niet. Maar ik ga het wel op Livescore in de gaten houden, ook omdat ik contacten heb met Jeroen Lumu en Gregory Nelson en ze geholpen heb daar te komen. Ik ben wel iemand die heel goed met mensen kan praten en iedereen alles gunt. Ik heb nog steeds goed contact met de mensen in India, van de clubeigenaar tot de materiaalman. Ik denk dat de mensen dat ook voelen daar, ik hoefde Jeroen maar één keer voor te stellen aan de trainer en hij vertrouwde mij. Dat is wel leuk, in de toekomst kan ik zo nog aan de slag als zaakwaarnemer in India.”