‘Als je bij Feyenoord en voor Oranje hebt gespeeld, hoort het anders te lopen’

Na zijn hele leven in het Nederlandse profvoetbal te hebben gespeeld, nam de carrière van Kevin Jansen in het afgelopen jaar een bijzondere wending. De 28-jarige middenvelder koos in de zomer van 2019 voor een avontuur bij het Iraanse Gol Gohar Sirjan, keerde vier maanden later na een wonderlijk avontuur terug in Nederland en verdween vervolgens even naar het amateurvoetbal. Jansen dacht er zelfs even over om het profbestaan helemaal vaarwel te zeggen, maar de door zware knieblessures ontstane liefde en waardering voor het voetbal overwonnen uiteindelijk de twijfels.

Door Chris Meijer

Met het grootste plezier pendelt Jansen tegenwoordig weer dagelijks een klein halfuur op en neer tussen Rotterdam en Dordrecht. Waar hij een jaar geleden misschien enigszins uitgekeken was op de Nederlandse stadions, geniet hij nu weer met volle teugen van wedstrijden aan de Krommedijk, in De Vliert of in het Parkstad Limburg Stadion. Heel even spookte deze zomer door zijn hoofd om een meerjarig contract bij Quick Boys te ondertekenen, in de Tweede Divisie te gaan spelen en een maatschappelijke carrière te beginnen. “Dan had ik ook niet meer geprobeerd om terug te komen. Ik weet dat ik kan voetballen en zeker voor een Keuken Kampioen Divisie-club van waarde kan zijn. Kijk, voetbal is het leukste dat er is en ik heb best een aardig cv. Een jaartje bij FC Dordrecht kan me nog enorm helpen richting een nieuw avontuur. Er kunnen nog drie of vier mooie voetbaljaren aankomen. In de Tweede Divisie is het ook mooi, daar niet van. Maar je begrijpt wat ik bedoel.”

Het is een mindset die terug te voeren is naar de soms zware lessen waarmee Jansen tijdens zijn carrière te maken kreeg. Al op achtjarige leeftijd kwam hij in de jeugdopleiding van Feyenoord terecht, hij maakte deel uit van een gouden lichting met onder meer Stefan de Vrij, Bruno Martins Indi en Jordy Clasie en speelde als jeugdinternational van verschillende vertegenwoordigende elftallen samen met Memphis Depay, Jetro Willems, Tonny Vilhena en Hakim Ziyech. Zonder speelminuten in de hoofdmacht van Feyenoord en na een huurperiode bij Excelsior vertrok Jansen naar ADO Den Haag. Een stap terug om uiteindelijk alsnog de top te halen. Dat het niet zo liep, is te wijten aan zijn knieën. In zijn tweede seizoen scheurde hij de kruisband in zijn linkerknie af, waarna het in zijn vijfde en tevens laatste jaar bij ADO de beurt was aan de kruisband én de meniscus in de rechterknie. Al met al hielden de kruisbandblessures hem maar liefst 646 dagen aan de kant.

“Ik was nog geblesseerd toen mijn contract afliep bij ADO. Tja, wat wil je dan? Het is niet zo dat de clubs in de rij staan voor iemand die nog revalideert van zijn tweede gescheurde kruisband. Ik tekende bij NEC voor twee seizoenen en dat was een stap omlaag, maar ik kon op dat moment heel goed relativeren en mezelf wijs maken dat het een fantastische kans was”, knikt Jansen. In de twee jaar na zijn vertrek bij ADO droeg hij het shirt van NEC Nijmegen en SC Cambuur, destijds ook allebei uitkomend in de Keuken Kampioen Divisie. “Als je vroeger bij Feyenoord en in de jeugdelftallen van Oranje hebt gespeeld, is het natuurlijk de bedoeling dat je carrière anders loopt. Je denkt weleens: wat was er gebeurd als ik die blessures niet had gehad? Die gedachten moet je omzetten in het genieten van dat je nog wel kan voetballen, dat heb ik inmiddels geleerd.”

Jansen haalt de schouders op. Natuurlijk heeft hij de plannen in zijn carrière moeten bijsturen. Maar het bracht hem uiteindelijk ook een onvergetelijk avontuur. Na twee jaar voor NEC en Cambuur te hebben gespeeld in de Keuken Kampioen Divisie, was hij een jaar geleden een beetje uitgekeken op het Nederlandse voetbal. Een Nederlandse zaakwaarnemer met contacten Iran bracht hem op de hoogte van de belangstelling van Gol Gohar Sirjan FC. De eerste reactie van Jansen op het aanbod vanuit Iran was niet laaiend enthousiast. Sterker nog, eigenlijk stond hij vrij sceptisch tegenover een avontuur in het gesloten land in het Midden-Oosten. “Maar ik ben gewoon vijf dagen gaan kijken, hoe alles er daar uitzag. Ik werd opgevangen in Teheran en alles was perfect, eigenlijk. Een mooi hotel, het eten was goed en de velden waren in orde: ik werd in de watten gelegd.”

Na een plezierige week besloot Jansen te tekenen bij Gol Gohar Sirjan, maar al snel daarna liep het anders dan hem was voorgelegd. Op basis van vier maanden in Iran kan Jansen een klein boek schrijven. Zo zag hij zijn ploeggenoten vier keer met elkaar op de vuist gaan, werd zijn toenmalige vriendin van de tribune verwijderd wegens het verbod voor vrouwen om naar het stadion te komen en moest hij drie keer per maand van appartement veranderen. Hij woonde in de Iraanse hoofdstad Teheran, maar de thuiswedstrijden van zijn werkgever werden in het duizend kilometer zuidelijker gelegen Sirjan afgewerkt. “De mensen daar hebben eigenlijk helemaal niks”, zegt Jansen nog altijd enigszins verwonderd. “Maar iedereen is super aardig en lief, ook al spreken ze misschien geen Engels. Ze helpen je overal mee.”

“Het is een hele andere wereld, ja. Alleen al dat om vijf uur ’s ochtends de moskeeën aangaan voor de oproep tot het gebed. Voor de wedstrijd werd heel veel met de Koran gedaan. De eerste paar keer dacht ik: wat is dit allemaal? Maar je went eraan, staat erbij en doet gewoon je eigen ding. Je respecteert hun ding en dan komt het wel goed”, gaat hij verder. Westerse websites als Facebook, YouTube en Google waren door de restricties alleen met een speciale app te bereiken. Als de internetverbinding überhaupt al tot stand kon worden gebracht. “Er zitten ook geen McDonald’s of dat soort winkels, ze hebben hun eigen dingen. De Pizza Hut heet de Pizza Hot, bijvoorbeeld.” Het contact met Iraanse ploeggenoten was ook maar beperkt. “Als je geen Engels spreekt, wordt het lastig. Maar de jongens die Engels spreken, luisteren ook niet. Ze zitten zo in hun eigen ding, ze doen eigenlijk maar wat. Coachen is heel belangrijk in het voetbal en dat gebeurde daar niet. Ze hebben wel alles aan me gevraagd, want die jongens zitten een beetje opgesloten in hun land. Je kan er niet uit met een goede reden, terwijl zij ook graag naar bijvoorbeeld Nederland of Duitsland willen.”

“En dan het voetbal”, verzucht Jansen. “Ja, dat was rennen en vliegen, veel vechten, temperament en ieder duel wordt op duizend procent gespeeld. Daar komt nog bij dat je op dramatische velden speelt. Bijna iedere wedstrijd heb ik wel een brancard voorbij zien komen. Doordat het zó fanatiek is, krijg je weleens een vervelende botsing of een schoppie. Het voetbal blijft een beetje achter. Ik heb wedstrijden gespeeld waarbij 45.000 mensen op de tribune zaten. Ik heb in de ArenA en De Kuip gespeeld, maar je hebt in Iran stadions die twee keer zo groot zijn. Bij topwedstrijden zitten er dan honderdduizend mensen. Het zijn wel een beetje gedateerde stadions, heel oud allemaal. Al hadden wij in onze eigen stad een modern sportcentrum, dat paste niet helemaal in het plaatje. Na de wedstrijden gingen we daar zwemmen, je had daar alles: worstelen, handbal, basketbal, noem maar op.”

Na vier maanden had Jansen genoeg van de bijzondere omstandigheden. “Als je mij drie keer per maand naar een ander appartement laat gaan, vind ik dat onredelijk. Zulke dingen gaan me irriteren. Ze wisten zelf ook niet precies hoe ze het zouden invullen, volgens mij. Ik heb geen problemen gehad, ik heb mijn geld netjes gekregen. Dat was allemaal prima. Ik ben er geen miljonair van geworden, dan had ik er nog gezeten. Er werd prima betaald, daar niet van. Maar het was meer voor de ervaring. Het land is heel gesloten. Maar als ze het een beetje openen voor toeristen, kan het best populair worden. Ze hebben hele mooie steden, ik denk dat toeristen er best naartoe zouden willen. Maar het is enorm moeilijk daar binnen te komen, dus ik snap dat mensen het liever laten schieten. Ik heb het kunnen meemaken als voetballer, dat is mooi meegenomen.”

Jansen koos na zijn vertrek uit Iran er bewust voor om een stapje terug te doen richting tweededivionist Quick Boys. Naar eigen zeggen wilde hij wat tijd voor zichzelf om dingen op een rijtje te zetten, waardoor hij enkele aanbiedingen vanuit de Keuken Kampioen Divisie naast zich neerlegde. Toch had hij zomaar binnen enkele weken alweer in het vliegtuig kunnen zitten, want een aanbieding van het Vietnamese Ho Chi Minh City FC zag hij wél zitten. “Alles stond al gepakt om weg te gaan, want ik moest binnen een dag mijn spullen pakken. Maar uiteindelijk waren de papieren uit Iran niet in orde, want die waren in het Perzisch en ze wilden die in het Engels hebben. De competitie werd vervolgens drie weken uitgesteld door corona en daardoor ben ik niet gaan. Ik zag het niet zitten om daar drie weken op te wachten, waardoor ik bij Quick Boys ben aangesloten. Toen ik eenmaal voor Quick Boys een wedstrijd speelde, had ik voor drie clubs gespeeld en kon ik geen transfer meer maken. Achteraf is het ook beter, anders had ik daar tijdens de coronaperiode vastgezeten.”

“Er kwamen heel veel dingen langs. Alleen die landen zag ik niet echt zitten. Ik ben in Iran geweest en om dan het jaar erna naar Kazachstan of de tweede divisie van Polen te gaan... Nee, dat heb ik laten lopen. Ik ga niet naar de eerste de beste club, omdat ik per se in het buitenland wil spelen. Zo werkt dat niet”, benadrukt Jansen. Toen de stap naar Vietnam afketste, sloot hij met het grootste plezier aan bij Quick Boys. Al moest hij wel even wennen aan de gang van zaken bij de tweededivisionist uit Katwijk. “Absoluut, als je ineens ’s avonds een kwartier voor de training kan aankomen. Dat was ik niet gewend, natuurlijk. Mensen zeggen wel dat het dicht bij het profvoetbal zit, maar het is toch anders als je ’s avonds traint en die jongens overdag werken. Salarissen daargelaten, want dat is inderdaad net zo goed als onderin de Keuken Kampioen Divisie. Maar in de professionaliteit is het anders, natuurlijk. Je moet je dagen ook anders invullen. Maar ik heb het erg naar mijn zin gehad.”

Na slechts vier wedstrijden in het door de coronacrisis afgebroken Tweede Divisie-seizoen lagen er verschillende opties op tafel om terug te keren richting het profvoetbal. Toen Jansen eenmaal de knoop had doorgehakt om niet bij Quick Boys te blijven, viel de keuze al snel op FC Dordrecht. Hij is een van de maar liefst dertien zomerse aanwinsten aan De Krommedijk. “Het was in het begin een beetje passen en meten. Ik heb in de eerste weken van de voorbereiding wedstrijden meegemaakt waarin we dertien of veertien spelers hadden. De eerste vijf of zes weken zag je constant stagespelers komen en gaan. Dit was de meest hectische voorbereiding die ik heb meegemaakt, ja. De competitie begint voor ons iets later, omdat we laat met deze groep zijn. De selectie is nu langzaam wel aardig compleet.”

“Uiteindelijk heb je niet zoveel keuze meer, mensen weten dat je veel geblesseerd bent geweest. Dan moet je accepteren dat het op gegeven moment geen Barcelona meer gaat worden. Natuurlijk is dat moeilijk, want je denkt: ho eens even, ik heb 150 wedstrijden in de Eredivisie gespeeld. Wie gaat mij vertellen dat ik dat niet aankan? Maar zo werkt het leven niet. Je moet het laten zien op de momenten dat het gevraagd wordt”, zo constateert Jansen nuchter als hij het verloop van zijn carrière analyseert. De kans is groot dat nog een aantal jaren van die loopbaan zich in het buitenland gaan afspelen. Met een glimlach: “Ik zie dat nog wel zitten, maar ik heb geen speciale ambities. Als het plaatje klopt en het is een mooi landje of een goede stad, ben ik niet de moeilijkste. Ik moet het gewoon zien en bekijken, maar een jaartje Iran laat ik even schieten.”