‘Als ik in Nederland was gebleven, had ik dat waarschijnlijk nooit gehaald’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Rick Ketting, die na een jaar op het Finse eiland Åland een transfer naar Inter Turku verdiende.

Door Chris Meijer

Het is inmiddels een klein jaar geleden dat Rick Ketting ‘blanco’ in een avontuur bij IFK Mariehamn stapte. De 24-jarige verdediger wist eigenlijk niets van de club en de Finse competitie, laat staan van thuishaven Åland. Aanvankelijk wilde Ketting op het eiland, dat verregaande autonomie heeft en gelegen is tussen Zweden en Finland, het plezier in het voetbal terugvinden, daar hij in sportief opzicht een teleurstellend halfjaar bij Go Ahead Eagles achter de rug had. Het jeugdproduct van Sparta Rotterdam was in zijn eerste seizoen in Deventer nog vaste waarde, maar speelde sinds de komst van trainer John Stegeman in de zomer van 2018 geen enkele wedstrijd. Op Åland vond Ketting niet alleen het plezier in het voetbal terug, maar beleefde hij tevens een uitermate succesvol en avontuurlijk seizoen met IFK Mariehamn. Het resulteerde eerder deze maand in een transfer naar Inter Turku, dat afgelopen seizoen als tweede eindigde in de Finse Veikkausliiga. “Er is concreet contact geweest met clubs uit andere, betere competities, maar dat is om verschillende redenen niks geworden. Op dit moment ben ik erg tevreden met Inter, een grote club en het is fantastisch dat we Europa ingaan.”

Binnen een jaar van de Keuken Kampioen Divisie naar de Europa League, dat had je misschien niet direct verwacht?
“Laten we eerlijk zijn: als ik in Nederland was gebleven, had ik dat waarschijnlijk nooit gehaald. We hebben vorig seizoen met Mariehamn buitengewoon gepresteerd, met het behalen van de finale van de beker en de play-offs om Europees voetbal. Europees voetbal is mooi meegenomen en deel van het avontuur, want dat was aanvankelijk mijn uitgangspunt. Ik stapte er volledig blanco in, ik wilde puur het plezier in het voetbal terugvinden na een sportief vervelende periode bij Go Ahead. Ik ging in eerste instantie naar Mariehamn voor een paar dagen stage en als het niks was geworden, had ik in ieder geval een paar mooie dagen op een onbekend eiland gehad.”

Het viel dan in dat opzicht niet tegen.
“Na de eerste training kon ik al tekenen. Ik heb veel meer gekregen dat ik gehoopt had. Het was echt een mooie tijd, iedere dag stond ik met plezier op om alles te gaan doen. De mensen waren super aardig, het team was geweldig. Maar ja, je zit een beetje afgelegen op een eiland en moet daardoor veel met de boot reizen. Dan ben je als team snel op elkaar aangewezen. Er is verder niet heel veel.”

Dat Åland afgelegen ligt, lijkt me alleen gezien de manier hoe je er de eerste keer moest komen moest komen al een understatement.
“Ik reisde alleen. Moest ik via Letland en Zweden, om vervolgens de trein, bus en boot te pakken. Ik was gewoon twaalf uur onderweg. Nadat ik daar eenmaal kwam en voor het eerst had getraind, stond er ’s avonds een zangles op het programma. Zingen is leuk als je onder de douche staat, maar als je het met elkaar moet doen en op een ritme kan het nog knap lastig zijn. Vrijwel het hele team van het jaar ervoor was vertrokken, waardoor de trainer in het begin wilde dat iedereen zich snel op zijn gemak voelde. We deden verschillende activiteiten om elkaar te leren kennen. Voor ik kwam, hadden ze bijvoorbeeld in teams gekookt. Het zorgt natuurlijk ook voor plezier en dat leidt er al snel toe dat je een team vormt. Als je een team hebt met jongens die ervoor openstaan, is het erg leuk. Met jongens die er niks aan vinden, kan het een hele vervelende middag worden. Gelukkig hadden wij er veel plezier in. De eerste week nadat ik daar aankwam, had ik al dingen meegemaakt die je in Nederland nooit zou beleven.”

De reis en de zangles waren dus nog niet alles?
“Niet het voornaamste, nee. Ze wilden me in eerste instantie in een heel klein appartement met één kamer neerzetten. Maar daar lag ik met mijn tenen in de keuken, dus dat zag ik niet zo zitten. Uiteindelijk hebben ze een ander appartement kunnen regelen, maar dat duurde een paar weken omdat er eerst mensen uit moesten. Ik werd in de tussentijd in een hotel gezet en daar had ik geen keuken. Mijn teamgenoten kende ik nog niet echt, dus ik zag het niet echt zitten om elke dag te vragen of ik bij hen mocht koken. In de bus tijdens die wereldreis richting het eiland had ik een meisje leren kennen, met wie ik nummers had uitgewisseld. Ik heb haar geappt: ‘Kan ik niet bij en voor jullie koken? Heb ik een keuken en jullie lekker eten, dus dan is dat allemaal goed geregeld’. Nou, dat was goed. Het was vijf kilometer fietsen, dus ik een fiets meegenomen uit het hotel. Ik dacht: als Nederlander moet ik dat wel kunnen. Maar ja, er lag dertig centimeter sneeuw, het was ijskoud, de fietspaden waren niet verlicht en halverwege was mijn telefoon uitvallen door de kou. Ik had geen idee waar ik heen of hoe ik terug moest, dus ik heb op deuren staan bonzen om te vragen waar ik heen moest. ‘Een kilometer rechtdoor en dan naar rechts’, kreeg ik te horen. Toen reed ik gewoon een bos in zonder verlichting, waar ik uiteindelijk het huis vond. Ze vertelde dat ze aan het water woonde en ik zag daar een huis waar het licht aan stond, dus ik wist dat ik in de buurt zat. Maar daar deed niemand open, dus ik wilde weer weggaan. Net op dat moment kwam er een auto op me afrijden en ik werd verblind door de koplampen. Tien seconden stonden we stil, ik dacht: dit kan zomaar ineens een heel sneu einde worden van dit avontuur. Uiteindelijk stapte dat meisje uit met haar moeder, ze waren boodschappen doen en hadden me een paar keer gebeld. Dat ging natuurlijk moeilijk met een lege telefoon.”

Ze hebben je in ieder geval goed opgevangen op Åland.
“Op gegeven moment kende iedereen op het eiland me. Een raar voorbeeld: ik had een paar goede wedstrijden gespeeld en toen kwam ik in de supermarkt, waar ik de achterkant van een potje pastasaus stond te lezen. Ik begreep niet helemaal wat erop stond. Toen kwam er een gozer naar me toe, die zei: ‘Hé als ik iets moet vertalen, moet je het zeggen. Want ik ken jou wel, jij bent die voetballer en je hebt het goed gedaan afgelopen weekend’. Laten we eerlijk zijn: een beetje waardering doet ieder mens goed. Zeker na het jaar dat ik in Nederland had gehad, ik fleurde daar helemaal op. In Finland staat ook gewoon in je contract dat je anderhalve dag vrij bent op de langste dag van het jaar. Midzomernacht. Nou, dat feestje was best gezellig op het eiland.”

Een nadeel aan het eiland waren waarschijnlijk wel de uitwedstrijden, want daarvoor moesten jullie alleen al uren met de boot richting het vasteland.
“In het begin was het nog deel van het avontuur, toen alles nog nieuw, leuk en bijzonder was. Op gegeven moment zat je wel op de boot en dacht je: wat ga ik nu eens doen? Maar het was gewoon deel van het seizoen en mijn leven, ik had geweldige gasten om me heen die het leuk maakten. Als we bijvoorbeeld op zaterdag in Helsinki speelden, gingen we op vrijdagavond met de boot weg. Dan sliep je daar gewoon in een cabine. De eerste keer is dat even spannend, de tweede keer slaap je kut en daarna is het eigenlijk normaal. Vervolgens was er gewoon ontbijt op de boot en dat was eigenlijk wel prima. Als we wat verder moesten reizen, pakten we ‘s middags de boot al en kwamen we rond acht of negen uur ’s avonds aan in de haven van Turku. Dan arriveerde je weleens rond middernacht op de plaats van bestemming en dat was niet ideaal, want voor wedstrijden slaap ik liever wat eerder. Maar joh, in die bus speelden we kaartspelletjes en dat was altijd lachen. Dat reizen heeft nadelen, maar zeker ook voordelen en daardoor was het absoluut niet naar.”

Tenzij je last hebt van zeeziekte.
“Het is geen speedboot ofzo, echt een cruiseschip waarmee je bij wijze van spreken ook naar Amerika kan. De boot is denk groter dan de stad Mariehamn en er is meer te doen. Die bewoog nauwelijks heen en weer, hoor. De uitwedstrijd in Rovaniemi tegen RoPS (in Fins Lapland, red.) was wel een ander verhaal. Dat deed me een beetje denken aan mijn reis naar Vietnam, daar gingen we ook met de nachttrein. Dat was oprecht, en misschien moet je er zo een beetje in staan, een avontuur en een belevenis op zich. Het scheelt natuurlijk wat als het goed gaat met het team en je kan opschieten met die gasten, dan voelt het helemaal niet als iets vervelends. We wonnen daar ook.”

Merkte je ook dat jullie in het vasteland anders benaderd werden omdat jullie afkomstig waren van Åland?
“Het eiland lijkt meer op Zweden dan op Finland, dus eigenlijk is het een wonder dat we in de Finse competitie speelden. Dat is gewoon puur omdat het onderdeel van Finland is, maar meer niet. Ze hebben een eigen vlag en een eigen bestuur, terwijl er Zweeds wordt gesproken. Ik weet nog dat we een keer bij FC Honka uit speelden en dat die supporters een beetje grappen of verwijten gingen maken dat wij Zweeds spraken en een Zweedse club waren. Maar goed, heel veel kreeg ik daar niet van mee. Fins spreek ik al helemaal niet en daar is ook niet veel van te maken.”

Nu je het kan vergelijken: bestaat er dan een groot verschil tussen Åland en het vasteland van Finland?
“Ik kan je vertellen dat het heel anders is. In Turku wonen 200.000 mensen, maar in de stad, of nou ja plekje, waar ik woonde 12.000. Het eiland is meer op Zweden gericht, daardoor merk je het verschil tussen de mensen. Het is redelijk algemeen bekend dat Finnen wat stugger zijn, ze doen er in het begin wat langer over om je toe te laten tot hun kring. Ik heb daar niet direct wat van gemerkt, maar er wordt wel voornamelijk Fins gesproken in de kleedkamer. Onze trainer sprak vorig jaar Zweeds en Engels, we hadden een aantal Zweedse en Finse gasten, een Schot, een jongen uit Australië: daardoor werd er de hele dag Engels gesproken. In de stad word je ook wat anders opgevangen, al heb ik daar bij Inter niks over te klagen.”

Ondanks dat je het geweldig naar je zin had bij IFK Mariehamn, wilde je toch vertrekken. Waarom?
“De keerzijde van een klein eiland is dat je alles op gegeven moment wel gezien hebt. We groeiden daardoor wel heel dicht naar elkaar toe, hingen in de zomer met z’n allen buiten. Het was een soort vriendenteam, alleen dan op het hoogste niveau van Finland en dat daar nog verdomde goed presteerde ook. Ik zocht een beetje de bevestiging of ik het zo leuk vond omdat het op een vriendenteam leek of dat ik het voetbal weer zag zitten en stappen richting mijn top zou kunnen maken. Voor mij is het belangrijk geweest dat ik een stap heb kunnen zetten naar een professionelere omgeving, want met alle respect: bij Sparta en Go Ahead ging het er heel anders aan toe dan bij Mariehamn.”

Heb je wat dat betreft versteld gestaan?
“Het was anders, ja. De assistent-trainer deed de was ook, dat maak je niet overal mee. Een keer in de vijf weken moesten we de kleedkamer stofzuigen en de vuilniszakken wegbrengen. Het is niet altijd even leuk, maar het hoort erbij en je hoorde er niemand over klagen. Er werd eerder om gelachen. Er wonen sowieso niet zoveel mensen op het eiland, waardoor het lastig is hen naar het stadion te trekken. Ze hebben het met minder middelen te doen. De jeugdopleiding in Nederland heeft bijvoorbeeld kwaliteit: je wordt overal opgehaald en alles wordt geregeld. Als ik daar in Mariehamn weleens langs fietste, dacht ik: ik heb toch wel een hele andere jeugdopleiding gehad dan ze hier op het eiland hebben. Wat me opvalt, met alle respect voor Mariehamn, is dat er bij Inter een trainer, twee assistenten, een keeperstrainer, een fysiektrainer en een fysio op het veld staan. Op de achtergrond zijn er nog twee mensen voor alle materialen en een teamleider. In Mariehamn hadden we een trainer, een assistent, een keeperstrainer en een fysio en zij verzorgden vrijwel alles. De intensiteit ligt hoger en ik heb begrepen dat de trainers bij Inter alles tot in de details doorspitten. We hebben hier ook weer GPS-systemen, iets dat in Nederland heel normaal is.”

Daan Klinkenberg vertelde dat door het aftreden van voorzitter Stefan Håkans het budget bij Inter Turku omlaag zou gaan. Kan je daar concreet iets van merken?
“Er is een salariswijziging geweest, maar ik heb vorig jaar niet heel veel meer verdiend. Als ik voor het geld had moeten kiezen, was ik niet naar deze club gegaan. Ook al kan ik prima overleven, daar gaat het niet om. Deze keuze is puur vanwege het sportieve aspect genomen, omdat ik wil kijken wat er nog inzit. Aan het einde van dit jaar kunnen we dan de balans opmaken en kijken waar ik sta. Alles is top geregeld bij deze club, ik heb ze nog op niets kunnen betrappen waarvan ik dacht: dat kunnen jullie beter doen. Misschien moeten ze het dit seizoen met minder geld doen, maar daar is nog niet zoveel van te merken.”

In hoeverre was dit een stap die je een jaar geleden had voorzien?
“Een jaar geleden had ik eigenlijk geen verwachtingen en dat was ook wel goed, maar als je goed draait, moet je toch keuzes voor clubs gaan maken. Ik heb wel een bepaald doel, maar dat is heel erg afhankelijk hoe het gaat draaien en hoe ik me ga ontwikkelen. In Engeland of Zweden ben je op mijn leeftijd nog relatief jong, maar in Nederland is mijn periode als ‘talent’ voorbij. Ik heb alles in Oost-Europa voor dit jaar afgezegd. Ja, dat was voor mij gewoon geen optie. Je had daar leuk kunnen verdienen, maar ik heb geen vriendin en zit alleen in een appartement. Ik zag mezelf daar niet snel gelukkig worden. Alles is hier goed geregeld. Daar hoor je toch verhalen dat het wat meer chaos is en in mijn situatie is het beter om een stabiele leefomgeving te hebben. Misschien vinden andere mensen Oost-Europa top, maar ik ben een iets andere avonturier.”

Voorlopig voert het sportieve aspect dus nog de boventoon?
“Ik wil het gewoon leuk hebben en stappen maken. Als ik op gegeven moment merk dat het niet meer kan, zijn er nog heel veel andere leuke dingen in het leven. Je hoort goede verhalen uit Amerika of Australië en ik zou nu zeker niet zeggen dat ik zoiets nooit zou doen. Het is ook afhankelijk van je situatie: heb je een gezin? Wil je voor het geld of het sportieve gaan? Ik kon nu bijvoorbeeld ook naar Canada. Niet per se voor het geld, maar dat is wel een vet avontuur. Daar heb ik niet voor gekozen, omdat ik dit jaar wil kijken of ik de stap kan maken.”