‘Als ik hier een aantal jaar voetbal, hoef ik nooit meer te werken’

Elvis Manu moet het gesprek met Voetbalzone even onderbreken om de taxichauffeur van aanwijzingen te voorzien. “Communicatie is wel een ding, ze spreken echt nauwelijks Engels. Ik moet echt met handen en voeten duidelijk maken wat ik wil”, lacht de 25-jarige aanvaller als het gelukt lijkt om de chauffeur richting zijn hotel te loodsen. Sinds een week is de Chinese hoofdstad Peking de nieuwe thuishaven van Manu, die met Beijing Renhe toe is aan de negende club in zijn loopbaan. “Wat dat betreft ben ik ook wel een avonturier, daarom heb ik voor deze club gekozen.”

Door Chris Meijer

“Peking is fantastisch tot nu toe. Het is alleen heel druk. Er wonen 25 miljoen mensen. Geregistreerd. Dus ga er maar vanuit dat er nog 25 tot 30 miljoen mensen niet geregistreerd staan, reken maar uit. Als we 's ochtends trainen, moet ik anderhalf uur van tevoren vertrekken bij het hotel”, zo vertelt Manu over de eerste indrukken van zijn nieuwe woonplaats. Peking vormt nogal een contrast met Akhisar, zijn vorige thuishaven in het westen van Turkije met minder dan honderdduizend inwoners. Manu droeg afgelopen seizoen het shirt van Akhisar Belediyespor, met wie hij een seizoen van uitersten beleefde. Akigolar, twee seizoenen geleden bekerwinnaar, won ten koste van Galatasaray de supercup, speelde in de groepsfase van de Europa League, behaalde andermaal de bekerfinale én degradeerde als nummer laatst van de Süper Lig. “Een seizoen van uitersten, dat was het zeker. De Europa League- en bekercampagne hebben zijn weerslag gehad, omdat we daardoor veel meer wedstrijden speelden met een smalle selectie.”

In de bekerfinale tegen Galatasaray leek het er lang op dat Manu de held van Akhisar zou worden, daar zijn treffer tot de tachtigste minuut de enige van het duel was. Cimbom kreeg twee strafschoppen, waarvan er overigens één benut werd, kwam in een overtalsituatie door de tweede gele kaart voor Miguel Lopes en won uiteindelijk met 3-1. “Dat is echt Turkije, het uiterste. In die wedstrijd heb ik alles meegemaakt: van vreugde naar boosheid naar verdriet. Pff. Ik heb vaak die wedstrijd afgespeeld in mijn hoofd en ik ben er nog niet uit hoe het is gelopen. Je speelt tegen Galatasaray en dan weet je dat elke beslissing van de scheidsrechter richting een grote club gaat. Jammer genoeg voor ons gebeurde dat tien minuten voor tijd, daarvoor was er niets aan de hand. Ik dacht dat we die beker omhoog zouden houden, maar dat is anders gelopen.”

Ondanks de degradatie van Akhisar kon Manu terugkijken op een sterk seizoen, met 10 doelpunten en 4 assists in 41 officiële wedstrijden. “Persoonlijk heb ik het niet onverdienstelijk gedaan. Als je bij een degradatiekandidaat tien doelpunten maakt, kan je enigszins tevreden terugkijken op je eigen prestaties”, vertelt Manu. Na de degradatie was het al snel duidelijk dat de aanvaller niet met Akhisar mee hoefde naar het tweede niveau van het Turkse voetbal, omdat hij zich in de kijker had gespeeld bij verschillende clubs. “Ik kon ook naar de Turkse top vijf, dat was een optie. Het spel in Turkije ligt me wel en de mensen houden van mijn speelstijl. Ik heb een mooie tijd gehad, het leven was goed en de mensen waren heel vriendelijk. Op straat werd ik veel aangesproken, daaruit kon ik wel opmaken dat het goed zat. In twee jaar heb ik Turks geleerd, waardoor ik de taal nu vloeiend spreek. Het zou zeker een mogelijkheid zijn dat ik in de toekomst terugkeer. Maar het avontuur in China sprak me nu meer aan, dit is een nieuwe uitdaging.”

“Ik denk dat het voor iedereen mooi is om in China te spelen, een geweldige competitie met veel sterren”, gaat de voormalig aanvaller van Feyenoord, Excelsior, SC Cambuur, Brighton & Hove Albion, Huddersfield Town, Go Ahead Eagles, Genclerbirligi en Akhisar verder. Hij windt er geen doekjes om dat het uiterst financiële plaatje ook een rol heeft gespeeld in zijn keuze. “Daar ga ik niet over liegen. Als ik hier een aantal jaar voetbal, hoef ik nooit meer te werken. Dus daar hoef ik niet moeilijk over te doen. Als je zoveel miljoenen kan verdienen, zou iedereen in mijn positie dezelfde keuze maken. Maar de competitie zit hier in de lift, haast iedere week kom je wel spelers tegen die in de Europese top hebben gespeeld. Wat dat betreft is het een mooie uitdaging om mezelf te meten en te kijken waar ik sta. Het niveau wordt hier misschien wel een beetje onderschat.”

Beijing Renhe bezet momenteel na vijftien wedstrijden de voorlaatste positie in de Chinese Super League, waardoor Manu en consorten in de tweede seizoenshelft alles op alles moeten zetten om degradatie te voorkomen. De eerste wedstrijd van de aanvaller in China is komende zondag tegen het Shandong Luneng van onder meer Marouane Fellaini en voormalig ploeggenoot Graziano Pellè. “Het is altijd leuk om oude bekenden te treffen, met Graziano heb ik natuurlijk samengespeeld bij Feyenoord. De eerste week beviel aardig. Ze rekenen echt op de buitenlanders, die moeten het verschil maken. Ik had een maand vakantie gehad, dus moest in het begin wel even aanpoten. De lokale jongens hier gaan tot het gaatje, dat zit in de cultuur. Het is ook wel lekker dat ik nu een voorbereiding oversla, iedere voetballer wil zo snel mogelijk aan het seizoen beginnen.”

“Toen ik hier aankwam op de trainingsaccommodatie, keek ik mijn ogen echt uit. Dat is top, dit zou bij een club in de Europese top horen. Alles wordt voor je gedaan, je hoeft alleen maar aan het voetbal te denken. Er staat vijf of zes fysio's klaar die constant vragen of ik wat nodig heb, dus in dat opzicht zit het wel goed”, zo klinkt het geïmponeerd. Bang dat hij in China uit de picture raakt, is Manu in ieder geval niet. “Natuurlijk niet”, reageert hij direct. “Ik kijk niet naar de toekomst, maar naar het heden. Ik moet hier gewoon lekker voetballen en dan zien we over een paar jaar wel hoe het loopt. Als voetballer moet je alles meemaken en ik kan zeggen dat ik op mijn 25e al heel wat heb meegemaakt.”