‘Als Feyenoord belt, is het heel moeilijk om ‘nee’ te zeggen’

PRAAG - Eigenlijk dacht Mick van Buren afgelopen zomer aan een tijdelijk vertrek bij Slavia Praag. De 25-jarige aanvaller kwam vorig seizoen weinig aan spelen toe bij de Tsjechische topclub en wilde elders speeltijd krijgen. Na een goede voorbereiding is Van Buren echter uitgegroeid tot basisspeler bij het ambitieuze Slavia.

Door Chris Meijer

Dat Van Buren nu basisspeler is in de Tsjechische hoofdstad, is voor hem zelf ook enigszins een verrassing. Slavia versterkte zich afgelopen zomer namelijk behoorlijk en lokte grote namen als Danny (afkomstig van Zenit Sint-Petersburg), Miroslav Stoch (afkomstig van Fenerbahçe, ex-FC Twente), Halil Altintop (afkomstig van FC Augsburg, ex-Schalke 04) en Ruslan Rotan (afkomstig van Dnipro Dnipropetrovsk, Oekraïens international) naar Praag. Van Buren kwam vorig seizoen tot vijftien wedstrijden bij de regerend landskampioen van Tsjechië, waarvan geen enkele als basisspeler.

Om die reden gaf Van Buren afgelopen zomer te kennen dat hij graag verhuurd wilde worden, te meer omdat er clubs in de Tsjechische subtop zeer geïnteresseerd waren. Trainer Jaroslav Silhavy wilde de aanvaller echter niet laten gaan, mede doordat hij kampte met blessures in zijn voorste linie. Daarnaast zocht Slavia nog naar versterkingen en tot die gevonden waren, mocht Van Buren niet vertrekken. Door de aanwezige blessures, probeerde Silhavy Van Buren als rechtsbuiten. In zes oefenwedstrijden, scoorde hij acht keer. Mede daardoor is Van Buren momenteel basisspeler bij Slavia.

Heb je moeten wennen aan de positie van rechtsbuiten? Je speelde in het verleden immers altijd als spits.
“Niet echt. Mijn kracht ligt in mijn snelheid en dat kan ik nu beter gebruiken, omdat ik meer ruimte heb om een actie te maken. Dus misschien dat het juist wel goed is geweest voor mij. Ik hoop dat het zo door kan blijven gaan.”

Merk je dat er van een vleugelaanvaller andere dingen verwacht worden dan van een spits?
“Je wordt er iets minder op afgerekend als je niet scoort, maar je moet wel creatief zijn en kansen creëren. Ik heb nu drie doelpunten gemaakt en twee assists gegeven, je moet wel voor dat soort dingen blijven zorgen. Als buitenspeler krijg je minder kansen, dat is wel zo.”

Hoe is het allemaal zo veranderd afgelopen zomer?
“Ik was er eigenlijk al akkoord mee dat ik verhuurd zou worden, maar de trainer wilde het niet. Van hem moest ik eigenlijk het jawoord krijgen, dus toen moest ik blijven wachten. Ik ben dan ook niet iemand die er met de pet naar gooit, dus ik ben op het veld blijven vechten voor mijn plek. Blijven werken, mijn best blijven doen en dat heeft zich uiteindelijk uitbetaald. Ik had er met de pet naar kunnen gooien en boos kunnen worden, dat zie je spelers ook doen om een transfer te forceren. Ik heb het zo gedaan en ik denk dat dit het beste voor mij is geweest. De Rotterdamse mentaliteit? Ja, dat komt zo wel een beetje terug.”

Aan het accent van Van Buren is te horen dat hij een kind is van de Maasstad. De aanvaller begon zijn loopbaan bij SV Slikkerveer in Ridderkerk en belandde al snel in de jeugdopleiding van Excelsior, waar vader Leo van Buren ook in het eerste elftal speelde. Overigens heeft Van Buren niet alleen via zijn vader de voetbalgenen geërfd, want opa Theo Laseroms won in 1970 met Feyenoord de Europa Cup I en de Wereldbeker. Uitgerekend tegen de club uit Rotterdam-Zuid, die een speciale plek heeft in zijn hart, maakte de aanvaller in 2011 zijn debuut voor Excelsior.

Uiteindelijk kwam Van Buren in 41 wedstrijden voor de Kralingers in de Eredivisie en de Jupiler League tot 13 doelpunten en 1 assist. In 2013 meldde het Deense Esbjerg fB zich bij de aanvaller, die niet twijfelde over het aanbod. Op zijn twintigste besloot Van Buren het avontuur aan te gaan en te verhuizen naar het zuidwesten van Denemarken. Daarmee verruilde hij de Jupiler League voor de Europa League. Mede dankzij Van Buren bereikte Esbjerg fB direct de groepsfase van dat toernooi, door het Franse Saint-Étienne in de play-off uit te schakelen.

Hoe heb je je tijd in Denemarken ervaren?
“Het was best wel een grote stap, want ik ging dus van de Jupiler League naar de Europa League. Met vallen en opstaan is het gelukt om een betere voetballer te worden. Van vallen en opstaan leer je ook, op mentaal vlak. Je moet mentaal sterk zijn om door te blijven gaan en beter te worden.”

Heb je er geen spijt van dat je niet langer in Nederland hebt gespeeld?
“Nee, achteraf zeker niet. Ik denk dat het de beste keuze voor mijn loopbaan is geweest om naar Esbjerg te gaan. Op de club en met de mensen eromheen heb ik het prima naar mijn zin gehad in Denemarken. Ik sta open voor avontuur en ben enorm open ingesteld voor alles. Ik ben nooit eenzaam of heb nooit heimwee. Natuurlijk mis ik thuis weleens, maar dat is anders dan heimwee hebben. Het is ook heel leerzaam geweest. In Nederland kent bijna niemand me, misschien alleen in Rotterdam van Excelsior. Maar dat is ook geen grote club in Nederland. Weinig mensen weten dat ik bij de kampioen van Tsjechië speel, maar ik zit hier echt prima.”

Na twee seizoenen in Denemarken dacht Van Buren voor het eerst aan een vertrek bij Esbjerg. De Graafschap en Willem II toonden destijds interesse, terwijl ook Slavia Praag informeerde. Uiteindelijk bleef Van Buren nog een seizoen bij Esbjerg. “Ik had nog een contract en zij wilden graag dat ik bleef. Ik wilde op dat moment eerste spits worden, maar toen werd ik weer op de bank gezet. Daardoor dacht ik: ik wil nu wel gaan spelen. Ik bleef nog een jaar en in het laatste halfjaar ben ik weer gaan spelen. Esbjerg wilde daardoor verlengen, maar toen meldde Slavia zich. Er was niks concreet vanuit Nederland, maar hoe het nu verlopen is, is top geweest.”

In de zomer van 2016 tekende Van Buren een driejarig contract bij Slavia Praag. In totaal speelde de aanvaller 86 wedstrijden voor Esbjerg fB, waarin hij 25 keer scoorde en 8 assists leverde. “De stap van Esbjerg hierheen is een grote stap geweest, maar alles valt nu op zijn plek. In de Deense competitie heb ik ook mooie wedstrijden gespeeld, tegen FC Kopenhagen en Brøndby IF. Het grote verschil is dat ik nu zelf bij zo’n grote club speel en dan speel je elke week voor zoveel toeschouwers, dat bevalt me veel meer.”

Je hebt de stap naar Slavia dus ervaren als een stap vooruit?
“Absoluut. Ondanks dat ik het eerste jaar weinig gespeeld heb, voelde het alsnog als een stap vooruit. Ik merk dat ik een veel betere voetballer word. Je gaat mee in het niveau van spelers als Danny en Necid, je leert daar veel van. Misschien komt dat er nu een beetje uit. Het niveau is wel ietsje beter dan in Denemarken, ik denk dat je het redelijk kan vergelijken. Ik wist wel een beetje wat ik kon verwachten. Ik wist dat het fysiek heel hard zou zijn en dat teams vanuit een verdedigende organisatie zouden spelen. Dat blijkt ook wel, want de topscorer maakt er zestien of zeventien. Dat is wel anders dan in Nederland bijvoorbeeld. Je krijgt gewoon minder kansen. In Nederland is het meer open en ieder team probeert te voetballen, wat vaak tot meer fouten en daardoor meer goals leidt.”

Waarin merk je dat je bij een topclub terechtgekomen bent?
“De faciliteiten zijn sinds de Chinese overname (Slavia is sinds 2015 in handen van het Chinese bedrijf CEFC, red.) behoorlijk verbeterd, elke keer wordt er wat vernieuwd. De fans zijn heel fanatiek, er wordt echt de hele wedstrijd kabaal gemaakt. In Denemarken was dat iets minder, daar leefde het niet zo. De manier hoe we onthaald werden nadat we vorig jaar kampioen werden, was ongelofelijk.”

Slavia Praag werd vorig seizoen voor het eerst in acht jaar kampioen van Tsjechië, twee jaar na de Chinese overname. Op termijn moet de club in de Champions League spelen en om die ambities kracht bij te zetten, versterkte het zich afgelopen zomer dus behoorlijk. Aartsrivaal Sparta Praag deed overigens hetzelfde en haalde onder meer Tomás Rosicky, Jonathan Biabiany, Tal Ben Haim en Rio Mavuba binnen. “Overigens heeft ook Viktoria Plzen een heel aardig team. Er zijn veel goede spelers naar de competitie gekomen, dus je merkt dat het niveau daardoor ook een stuk hoger ligt.”

“Slavia is heel ambitieus. Maar daarvoor ben ik ook gevallen. Veel jongens tekenen bij, de aanbiedingen worden steeds beter. Het is perfecte club, die in de groei is. Meedoen om het kampioenschap en spelen in de Europa League zijn mooi podiums voor mij”, vervolgt Van Buren, die in zijn eerste seizoen dus kampioen van Tsjechië werd. “Het was niet zo dat het moest, want we waren nog in de opbouw naar een steeds sterker elftal. Maar het gebeurde wel. Die mensen wachtten hier al acht jaar en normaal gesproken doen ze altijd mee in de top, maar de afgelopen jaren dus niet.”

Dat is dus een klein beetje te vergelijken met een andere club die je aan het hart gaat?
“Ja, ergens vertoont de club wel gelijkenissen met Feyenoord. In Rotterdam hebben we achttien jaar gewacht, dus dat is nog iets extremer. Maar het is een klein beetje te vergelijken, ze hebben hier ook slechte tijden gekend, waarin ze vochten tegen degradatie. Het is mooi dat het helemaal is omgeslagen.”

Is het dan je ultieme droom om ooit in De Kuip te spelen?
“Feyenoord blijft heel bijzonder voor me. Laat ik het zo zeggen: als Feyenoord belt, is het heel moeilijk om ‘nee’ te zeggen. Ik volg de club natuurlijk wekelijks, iedere wedstrijd. Maar ik droom er ook van om in een topcompetitie te spelen, in Engeland of Duitsland. Daar komt mijn type spel het beste tot zijn recht. Ik probeer overal keihard mijn best te doen, professioneel te leven en het maximale eruit te halen. Waar het uiteindelijk zal zijn, weet ik niet. Maar ik hoop dat het nog hoger wordt dan hier. Daar probeer ik alles voor te doen.”